Czasem w życiu każdego z nas dzieją się rzeczy, których nie do końca rozumiemy. Często przechodzimy obok nich nie próbując ich zrozumieć, zapominamy je, gdy czasem wystarczy się tylko na chwilę zatrzymać, zastanowić się, by uświadomić sobie, że właśnie wydarzyło się coś ważnego i naprawdę interesującego. Podczas mojego ostatniego startu w Biegu Powstania kilka dni temu, gdy razem ze znajomymi z wyjazdu na Monte Cassino wesoło rozmawiając przed startem przygotowywaliśmy się do biegu, nagle kątem oka zauważyłem pewne poruszenie. Ktoś z nas, nawet nie spostrzegłem dokładnie kto, zapragnął byśmy sobie wszyscy zrobili grupowe zdjęcie z pewnym Panem. Nie za bardzo wiedziałem kto to jest, nie próbowałem nawet za bardzo zrozumieć. Pomyślałem, że jest to po prostu przypadkowo spotkany znajomy kogoś z nas, z którym ten ktoś zapragnął zrobić sobie pamiątkową fotografię.  Rozmowa, uśmiechy, błysk flesza, zdjęcie zrobione. Po chwili każdy z nas znowu skupił się na swoich przygotowaniach. W zasadzie to by było na tyle. Nie pytałem, nie drążyłem, nie zastanawiałem się. Teraz ważny był bieg, który właśnie był przede mną i 10 kilometrów, z którymi przyjdzie za chwilę się zmierzyć. Potem jednak z czasem, gdy bieg był już ukończony, a emocje opadły przyszła refleksja. Zacząłem zastanawiać się kto to w ogóle był. Jakoś nie dawało mi to wcale spokoju. Najpierw dowiedziałem się, że jest to Pan Skarżyński. Ale kim do diabła jest Pan Skarżyński? W zasadzie dzięki Mariuszowi, który odnalazł tam nasze wspólne zdjęcie i podzielił się tą informacją na Facebooku trafiłem na stronę internetową Pana Skarżyńskiego. Poczytałem. Okazało się, że Pan Skarżyński to nie byle kto. Pan Skarżyński to ikona polskiego biegania, wielokrotny polski biegacz długodystansowy, maratończyk, wielokrotny medalista mistrzostw Polski i reprezentant. Niewiele brakowało by znalazł się w reprezentacji olimpijskiej do Seulu. Jak sam opowiada o nominacji miał decydować ostatni sprawdzian na 30km zorganizowany przez Polski Związek Lekkiej Atletyki. Na Igrzyska miał pojechać tylko zwycięzca. Pan Skarżyński wygrał, ale eq aequo z innym biegaczem – Bogusławem Psujkiem. Po 30 kilometrach biegu na ostatnich metrach obaj Panowie ścigali się w iście sprinterskim tempie. Mimo fotokomórki na linii mety zwycięzcy nie udało się wyłonić, a Polski Komitet Olimpijski, który zatwierdzał skład do Seulu uznał, że walka obu Panów była ukartowana już przed biegiem i w efekcie ani Pan Skarżyńki, ani Pan Psujek na igrzyska nie polecieli. Na osłodę pozostał im aktualny do dziś rekord  Polski na tym dystansie.

                                    Źródło : www.skarzynski.pl

       Mimo zakończenia kariery wyczynowej w 1993 roku Pan Jerzy Skarżyński ciągle biega. Jest wielokrotnym medalistą Mistrzostw Europy Weteranów w półmaratonie i biegach na 10km.  Jak sam wylicza  przebiegł już na treningach i na zawodach prawie 155 000 km i jak udowodniło nasze sobotnie spotkanie ciągle poprawia ten rezultat, choć wielu wróżyło mu po zakończeniu wyczynowej kariery maratońskiej wózek inwalidzki. Swoje doświadczenia przekazuje innym. Napisał wiele książek popularyzujących bieganie („Biegiem po zdrowie” (2002), „Bieg maratoński” (2004),  „Maraton i ultramaratony” (2011), których nakłady są już wyczerpane, a także będące w tej chwili w sprzedaży „Biegiem przez życie” oraz „Maraton”. Jako ekspert współpracował z wieloma czasopismami o bieganiu (m.in. „Jogging”, „Bieganie”, „Runner’s World”), ale także o zdrowym stylu życia (m.in. „Men’s Health”, „Glamour”, „Fitness Style”, „Samo zdrowie”, „Twój Styl” czy „Gazeta Sołecka”). W sezonie 2013 był trenerem w filmikach szkoleniowych emitowanych co niedzielę w TVP 1 w programie „Biegajmy razem”. W roku 2011 Polski Komitet Olimpijski przyznał mu nagrodę Fair Play „za całokształt kariery sportowej i godne życie po jej zakończeniu”. Trzy lata później w Sobótce w Alei gwiazd odsłonięto odcisk jego stopy obok takich osobistości polskiego biegania jak Wanda Panfil, Waldemar Cierpiński, Henryk Szost, czy Adam Kszczot. Jest więc to niewątpliwie wielka postać polskiego biegania długodystansowego. A ja go nie poznałem… W sumie mógłbym się tłumaczyć, że jestem biegaczem stosunkowo od niedawna, w przeszłości nigdy bieganiem za bardzo się nie interesowałem i teoretycznie w zasadzie można byłoby mi wybaczyć fakt, iż nie wiedziałem kim jest ów Pan, z którym zrobiłem sobie właśnie zdjęcie jest. Mimo wszystko trochę mi głupio..

Odwiedź także: http://skarzynski.pl/

Więcej zdjęć:

      Po blisko miesięcznej przerwie w startach biegowych i skupieniu się tylko i wyłącznie na treningach, przyszła pora na Bieg Powstania Warszawskiego. Jest to bieg, który wspominam jako jeden z najciekawszych wśród tych, w których miałem okazję uczestniczyć w zeszłym roku. Swoje wrażenia z tamtej imprezy opisałem w tekście zatytułowanym Powstanie. Bieg Powstania Warszawskiego to bieg o zmroku, trasą historycznie związaną z tamtymi wydarzeniami, pośród licznej rzeszy kibiców żywiołowo i serdecznie dopingujących każdego biegacza. Odśpiewana Rota i Mazurek Dąbrowskiego na starcie i tysiące ludzi, którzy z dumą pragną oddać cześć i uczcić pamięć tych mieszkańców naszej stolicy, którzy dokładnie przed siedemdziesięcioma laty ośmielili i odważyli się się podjąć nierówną walkę o wyzwolenie Warszawy spod buta okupanta.  Wszystko to sprawia, że wydarzenie to ma niesamowity klimat i wspaniałą atmosferę niepowtarzalną w żadnym innym biegu. Tym razem uczestnictwo w Biegu Powstania miało dla mnie swoją dodatkową wartość, gdyż okazało się to być także wspaniałą okazją do spotkania raz jeszcze przyjaciół poznanych podczas wyjazdu na Bieg na Monte Cassino (przeczytaj więcej klikając: Czerwone maki Cz. I oraz Czerwone maki Cz. II). Wielu z nich przyjechało nawet z odległych zakątków naszego kraju, dzięki temu mogliśmy powspominać wspaniałe momenty i przeżyte wówczas razem piękne chwile. Miło było znowu spotkać Asię, obie Anety, Darię, Piotra, Huberta, Mariusza, Marka, Mirka. Miło było także spotkać innych przyjaciół i znajomych, których liczne grono stawiło się na starcie tego biegu.

    Wynik sportowy tym razem zszedł na dalszy plan. Ponad 10000 uczestników i mało wolnego miejsca na trasie sprawia, że bardzo trudno o dobre wyniki w tym biegu. Jedyny więc cel, jaki postawiłem przed sobą, to poprawić o dwie, może trzy minuty wynik zeszłoroczny, czyli zmieścić się w czasie 53 minut. Start z małymi przygodami. Najpierw pomylenie strefy, z której miałem wystartować i ustawienie się wśród troszkę słabszych zawodników, których potem trzeba było wyprzedzać, a następnie najwyraźniej pod wpływem emocji i podniosłej atmosfery zapomniałem uruchomić stoper. Uczyniłem to dopiero po kilku minutach od startu co trochę utrudniło mi kontrolę międzyczasów. Mimo to wystartowałem całkiem szybko. Potem już nie było przykrych niespodzianek i przez kolejne kilometry udawało mi się utrzymywać czasy na poziomie 5 minut z sekundami, co sprawiło, że zacząłem nieśmiało myśleć o tym, by może po raz kolejny pokusić się o złamanie 50 minut. Niestety po kilku kilometrach okazało się, że te plany należy odłożyć na bok. Stosunkowo kręta trasa i duża liczba uczestników sprawia, że sporo czasu traci się nawet jeśli jest jeszcze siła w nogach i powietrze w płucach na wyprzedzaniu słabszych. Mniej więcej po 8 kilometrze wiedziałem już, że czasu poniżej 50 minut nie będzie, ale z dużym zapasem uda mi się osiągnąć założony przed biegiem wynik. Do końca utrzymałem to tempo. Zostało jeszcze trochę sił na szybki finisz i medal zawisł na szyi. Wynik jak najbardziej  satysfakcjonujący, chociaż to, co ucieszyło mnie najbardziej to fakt, że  mimo mało sprzyjającej upalnej pogody i dusznego powietrza, mimo całkiem dobrego tempa, nie miałem ani jednego kryzysu na trasie i chwili słabości. To znak, że forma idzie w dobrym kierunku. Dobry to prognostyk przed ważnymi biegami tego sezonu w sierpniu i wrześniu. Miłym zakończeniem całego wieczoru było spotkanie i wspólne spędzenie z przyjaciółmi z Monte Cassino czasu w iście włoskim stylu przy winie i pizzy. Ci vediamo…

2014.07.26 Warszawa (POL) – XXIV BIEG POWSTANIA WARSZAWSKIEGO – 51:11

Więcej zdjęć:

      Niemalże dokładnie rok temu wybrałem się na BIEG PODLASKA DYCHA do Platerowa. Wówczas to postanowiłem ze sobą zabrać rower, by przy okazji biegu i emocji sportowych zwiedzić trochę ciekawych miejsc i popodziwiać malownicze widoki nadburzańskich krajobrazów. Podczas tamtej wyprawy udało mi się zobaczyć chociażby Świętą Górę Grabarkę, czy Sarnaki, gdzie w centrum miasta stoi pomnik upamiętniający jeden z ciekawszych epizodów II Wojny Światowej. Swoje wrażenia z tamtego wyjazdu opisałem w poście zatytułowanym W plenerze. Niestety z braku czasu nie udało mi się wówczas zobaczyć Siemiatycz i Drohiczyna, czego bardzo żałowałem. Obiecałem sobie jednak, że wrócę tu za rok przy okazji kolejnego biegu, by dokończyć rozpoczętą wówczas wycieczkę i postawić przysłowiową „kropkę nad i”. Tak też się stało. Tym razem rozpocząłem od Siemiatycz. Już przy wjeździe do miasta odkryłem interesujące miejsce. Znajdował się tam mały cmentarzyk, na którym spoczywa 53 żołnierzy niemieckich i 63 żołnierzy rosyjskich poległych w 1915 roku podczas walk I wojny światowej. Również w samym mieście jest dużo ciekawych miejsc, jak chociażby Kościół parafialny Wniebowzięcia NMP ufundowany w 1456 roku, klasztor misjonarzy zbudowany w XVIII wieku, cerkiew prawosławna z XIV wieku, oranżeria z 1860 roku, dom talmudyczny z roku 1900, czy też na przykład posągi Sfinksa strzegące bramy wjazdowej do dawnego pałacu księżnej Anny Jabłonowskiej. Również okoliczne lasy kryją w sobie pozostałości okazałych bunkrów z czasów II wojny światowej tak zwanej linii Mołotowa – pasa radzieckich umocnień ciągnących się wzdłuż granicy z III Rzeszą, wytyczonej po podziale Polski, dokonanym przez okupantów w 1939 r. Z Siemiatycz kieruję się do Drohiczyna podziwiając po drodze nadburzańskie krajobrazy. Drohiczyn to historyczna stolica Podlasia. Przyjmuje się, że gród został założony w 1038 roku, ale najstarsze ślady archeologiczne sięgają nawet VII wieku. Drohiczyn był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego. Dziś jest prawdziwą perłą architektury. Skrywa w sobie wiele pięknych miejsc i zabytków. Wśród nich wymienić można zespół klasztorny jezuitów wraz z bazyliką katedralną z przełomu XVI i XVII wieku, klasztorem i kolegium z wieku XVII, zespół klasztorny franciszkanów z Kościołem pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP, dzwonnicą, klasztorem, stróżówką i oficyną wybudowanymi w XVII wieku, zespół klasztorny benedyktynek z kościołem i klasztorem z tego samego okresu, obelisk z 1928 r. ustawiony na Górze Zamkowej na pamiątkę odzyskania niepodległości, z której można podziwiać Bug i nadburzańskie krajobrazy. Ciekawym obiektem i atrakcją miasta jest też bez wątpienia zegar słoneczny. Różne źródła podają, że różnica pomiędzy czasem pokazywanym na zegarze, a czasem właściwym wynosi tylko kilka minut. Sprawdziłem. To prawda. W Drohiczynie można by spędzić cały dzień, a i tak pewnie zabrakłoby czasu by wszystko zwiedzić i zobaczyć. Pamiętając jednak o podstawowym celu swojej wycieczki, czyli o biegu musiałem powoli kierować się w stronę Platerowa. Udało mi się dotrzeć na miejsce godzinę przed biegiem. Na starcie stanąłem mając w nogach dokładnie 76km jazdy rowerem. W takiej sytuacji trudno było oczekiwać rewelacyjnego wyniku, zwłaszcza, że i pogoda była mało sprzyjająca do bicia rekordów. Podobnie jak rok temu upalne słońce. Natomiast o ile w tamtym roku tuż przed biegiem spadł mały deszcz, o tyle w tym razem nie można było liczyć nawet na parę kropli. Od samego początku postanowiłem więc potraktować ten bieg raczej na luzie, choć pierwsze dwa kilometry tego nie wskazywały. Czas poniżej dziesięciu minut. Zdecydowanie za szybko by biegać w tym tempie przy takiej pogodzie, a zwłaszcza mając w nogach tyle kilometrów. Zwolniłem trochę, później utrzymując już tempo do samego końca. Osiągnięty czas, choć daleki od rekordu życiowego to jednak nienajgorszy i myślę, że powinienem być zadowolony. Podobnie zresztą jak z całego dnia. Piękna pogoda, śliczne widoki, ciekawe miejsca, emocje sportowe i duża dawka ruchu. Cieszę się, że postanowiłem dokończyć swoją wycieczkę, bo było warto.

      Na koniec parę słów o samym biegu. Bieg w Platerowie jest biegiem bardzo kameralnym to jednak mocno obsadzonym. Atrakcyjne nagrody i bliskość wschodniej granicy przyciąga bardzo dobrych biegaczy z Ukrainy i Białorusi. W tym roku w biegu wystartowała także nasza znakomita biegaczka średniodystansowa, trzykrotna olimpijka, szósta zawodniczka biegu na 1500 metrów na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney oraz siódma zawodniczka na tym samym dystansie na Igrzyskach Olimpijskich z Aten – Anna Jakubczak-Pawelec. Lista uczestników nie jest długa, co sprawia, że każdy z nich jest bardzo ciepło przyjęty przez tutejszych kibiców, którzy dzielnie i sercem dopingują każdego biegacza. Poza biegiem głównym na 10km, rozgrywanych jest także kilka krótszych biegów. Możliwość rywalizacji na różnych dystansach sprawia, że każdy nawet najbardziej początkujący biegacz może znaleźć tutaj coś dla siebie. Fajna impreza, miło spędzony czas. Pewnie przyjadę tu za rok, za pewne także z rowerem.

2014.06.28 76km: SIEMIATYCZE-DROHICZYN-SARNAKI-PLATERÓW oraz 10km: BIEGIEM PRZEZ PLATERÓW PODLASKA DYCHA – 53:11

Więcej zdjęć:

      Urodził się 15 stycznia 1907 roku. Początki jego sportowej kariery to rok 1924, gdzie jako zapalony piłkarz grywał w klubie Ożarowianka. Jego powołaniem były jednak biegi lekkoatletyczne. Startował na dystansach od 800 m do 10 km, a czasami w biegach sztafetowych 4 x 400 m. Znaczące wyniki zaczął osiągać mając 21 lat, a więc w roku igrzysk olimpijskich w Amsterdamie, jednak na zaszczyt startu na igrzyskach olimpijskich musiał jeszcze cierpliwie poczekać. Jego kariera sportowa nie przebiegała harmonijnie, sukcesy na bieżni przeplatały się z kłopotami zdrowotnymi. Trenował dość eksperymentalnie, jak na tamte czasy, co powodowało, że organizm często się buntował. Z tego też powodu bywał zmuszony przerywać starty i treningi, a kilka sezonów poprzedzających udział w Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles zostało całkowicie spisanych na straty. Start w Los Angeles był więc wielką nagrodą za upór i umiejętność walki z kontuzjami i chorobami. Efekty morderczego treningu były imponujące. Dwa rekordy świata ustanowione jeszcze tuż przed Igrzyskami sprawiły, że do Stanów Zjednoczonych jechał już jako gwiazda światowej lekkiej atletyki. Po pasjonującej walce, obfitującej w dramatyczne wydarzenia, zdobył złoty medal olimpijski w biegu na 10km bijąc rekord igrzysk i oczywiście rekord Polski. Ten rekord przetrwał aż 22 lata, do roku 1954, w którym po raz pierwszy rozegrano Memoriał poświęcony jego pamięci. Na starcie biegu na 5km, gdzie jego szanse na złoty medal były również ogromne niestety nie stanął. Walkę o miano króla igrzysk uniemożliwiły mu odparzone stopy po biegu na 10km. Kolejna kontuzja w 1933 roku sprawia, że stopniowo ogranicza starty, od czasu do czasu poprawia jakiś rekord Polski, zdobywa tytuł wicemistrza Europy. Startuje jednak sporadycznie. Kontuzja ciągle uniemożliwia mu należyte przygotowanie się do kolejnego sezonu. Poddaje się operacji w Wiedniu i okazuje się to być słuszna decyzja. W 1938 roku wraca na bieżnię i biega coraz szybciej. Wydaje się, że nadchodzące kolejne Igrzyska Olimpijskie w Tokio w 1940 roku będą należeć znowu do niego. Niestety te Igrzyska Olimpijskie się nie odbyły. Po wybuchu wojny tak, jak wielu innych, kapral Janusz Kusociński, bo o nim mowa chwyta za karabin i broni ukochanej Warszawy obsługując CKM w II Batalionie 360 pułku piechoty od strony ulicy Powsińskiej. Po upadku stolicy rozpoczyna działalność konspiracyjną, którą przerywa aresztowanie przez gestapo. Ginie tragiczną śmiercią 21 czerwca 1940 roku w Palmirach rozstrzelany wraz z wieloma innymi więźniami Pawiaka. Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych za zasługi na polu walki Janusz Kusociński pseudonim „Kusy” żył krótko, ale całe swoje 33 lata życia związał z Warszawą i jej klubami.

      Dokładnie w 74 rocznicę jego śmierci w Palmirach zorganizowany został bieg w celu przypomnienia jego sylwetki, a także upamiętnienia śmierci jego, jak również innych ofiar zamordowanych podczas egzekucji w Palmirach w latach 1939-43. Na tamtejszym cmentarzu spoczywa przeszło 2000 osób, w tym także wielu przedstawicieli polskiej inteligencji, polityki, sportu, kultury. Ponieważ biegi z elementem historycznym to jest coś, co lubię najbardziej nie mogło i mnie tam zabraknąć. Nie odstraszył mnie nawet możliwy scenariusz powrotu do Warszawy na piechotę i kilkunastokilometrowy marsz. Jak się później okazało na szczęście udało się go uniknąć. Na starcie stanąłem tym razem z Piotrem, poznanym na wyjeździe na Monte Cassino. Przed nami 5km, przede mną dodatkowo próba poprawienia wyniku 23:51 uzyskanego 3 maja na warszawskim Biegu Konstytucji,. Jest to mój oficjalny rekord na tym dystansie choć kilka dni temu na treningach udawało mi się pobiec już prawie minutę szybciej. Tuż przed samym biegiem widząc moją koszulkę z Biegu na Monte Cassino podszedł do mnie sympatyczny starszy Pan, który choć dziś jego zdecydowanie zaokrąglona sylwetka o tym nie świadczy, to w latach sześćdziesiątych podobno był w czołówce polskich biegaczy długodystansowych i jak sam stwierdził „ocierał się” nawet o miejsce w kadrze narodowej. Wdaliśmy się w bardzo ciekawą i miłą rozmowę, podczas której opowiedział mi historię o tym, jak w latach siedemdziesiątych pracując w stoczni w Szczecinie uratował ze statku, który miał być zezłomowany i sprzedany do Turcji orła 3 Dywizji Strzelców Karpackich walczących właśnie pod Monte Cassino. Porozmawialiśmy także o samym Monte Cassino. Ciekawą rozmowę przerwał zbliżający się początek biegu. Sygnał do startu i ruszamy. Zacząłem bardzo szybko, zbyt szybko. 4:06 po pierwszym kilometrze musiało się odbić na moim samopoczuciu już wkrótce. Drugi kilometr, trzeci tempo jeszcze bardzo dobre. Na czwartym kilometrze już decydowanie wolniej i walka ze zmęczeniem. Piąty kilometr to samo. Stać mnie było jeszcze na mały zryw kilkaset metrów przed metą i w końcu upragniony finisz. Czas stosunkowo niezły. Cel osiągnięty. Choć wiem, że można było pobiec dziś jeszcze lepiej. Zła taktyka i zbyt szybkie tempo na początku ostatecznie odbiło się stratą na dwóch ostatnich kilometrach. Dobór stroju także nie był odpowiedni. Kilka godzin przed biegiem było zimno i pochmurno. W czasie biegu wyszło piękne słońce i zrobiło się gorąco. Ciepły strój nie był więc zbyt komfortowy.

      Po biegu wszyscy uczestnicy biegu i kibice udali się do Muzeum w Palmirach, gdzie można było obejrzeć wiele pamiątek, zdjęć, a także unikalny film nagrany w trakcie i tuż po złotym biegu olimpijskim Janusza Kusocińskiego w Los Angeles wraz z krótkim wywiadem, w którym padły znane i często cytowane słowa „Jestem dumny, iż (…) mogłem rozsławić imię Polski (…). Muzeum w Palmirach jest jedynym podmiotem na świecie uprawnionym do publikacji tego filmu. Potem wszyscy przeszliśmy na pobliski cmentarz, gdzie wraz z delegacją polskich byłych olimpijczyków z Grażyną Rabsztyn na czele złożone zostały wiązanki na grobach między innymi marszałka sejmu Macieja Rataja, oraz wspomnianego już wcześniej Janusza Kusocińskiego. Reasumując fajny bieg, i świetna lekcja historii…

2014.06.21 Palmiry (POL) 5km BIEG PAMIĘCI W PALMIRACH – 23:11

Więcej zdjęć:

      Podobnie jak rok temu, także i tym razem dzień po biegu w Sulejówku startuję w Garwolinie na BIEGU AVON KONTRA PRZEMOC. Symbolem tego biegu w ostatnich latach był potworny upał i prażące słońce. Tym razem pogoda do biegania idealna. Chłodno, pochmurno, ale bezdeszczowo. Jeśli jednak chodzi o dobry wynik to na przeszkodzie może stanąć zmęczenie wczorajszym biegiem i uraz, który choć już dużo mniej to jednak ciągle dokucza. Nie zakładałem, że będzie mnie tu stać na dobry rezultat. Jako cel postawiłem więc sobie rywalizację z Piotrem, który w ostatnim czasie zrobił ogromne postępy i zakładałem, że po raz kolejny będzie w stanie pobiec życiówkę co powodowało, że nasza dzisiejsza rywalizacja mogła być bardzo emocjonująca. Zakładałem jednak, że będzie nas stać na bieg na poziomie co najwyżej pięćdziesięciu dwóch minut. Na starcie ustawiłem się obok Piotra. Wystartowaliśmy. Założeniem było biec tuż za Piotrem przez większość dystansu i przyspieszenie na ostatnich trzech, może dwóch kilometrach w zależności od przebiegu sytuacji. Jednakże zamieszanie tuż po starcie, tłok, przyblokowanie i Piotr niemal od razu odskoczył mi na 10-20 metrów. Miałem go jednak ciągle w zasięgu wzroku. Musiałem zachować zimną krew, nerwowe ruchy to ostatnia rzecz na jaką mogłem sobie pozwolić. Mimo tej świadomości przyznam szczerze, że poczułem pewien niepokój. Dopiero pomiar czasu na 2, potem na 3 kilometrze wprowadził trochę spokoju. Tempo 5 minut na kilometr to tempo, na które wydawało mi się, że żaden z nas nie jest dziś gotowy. Pozostało więc tylko biec swoim tempem czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Kolejne metry nie przynosiły jednak większych zmian, co powodowało coraz większy niepokój i chwile zwątpienia, czy uda się  dzisiaj pokonać Piotra. Zyskiwał na podbiegach, ja zyskiwałem na zbiegach, jednak jego przewaga ciągle się utrzymywała, a w kulminacyjnym momencie dzielił nas dystans nawet około 30 metrów. Pierwsza myśl, że jednak będzie dobrze pojawiła się mniej więcej na piątym kilometrze, gdy mijaliśmy się na nawrocie. Widząc grymas na jego twarzy nabrałem przekonania, że jestem w stanie dzisiaj wyszarpać zwycięstwo w naszym małym pojedynku. Przez najbliższe dwa kilometry nie było jednak większych zmian. Piotr 20 metrów z przodu i ja podążający za nim jak cień, choć coraz bardziej pewny siebie. Od siódmego kilometra dystans zaczął maleć. Na ósmym kilometrze byłem już tuż za plecami Piotra biegnąc za nim krok w krok. Chciałem w tym tempie pobiec chwilę i odpocząć by zachować trochę sił na finisz. Jednak w pewnym momencie Piotr odwrócił się i widząc mnie przyspieszył. Poczułem szarpnięcie, jednak byłem w stanie wytrzymać ten atak. Dwieście metrów przed metą postanowiłem zafiniszować sam, a Piotr nie był w stanie tego odeprzeć. Sprint i doping pacemakerki na 50 minut, która tuż przed metą mobilizowała mnie by złamać 50 minut. Na metę wbiegłem w sprinterskim tempie kilkanaście sekund przed wskazaniem pięćdziesiątej minuty, aczkolwiek wiedziałem, że i tak mam jeszcze spory zapas kilkunastu sekund by złamać pięćdziesiąt minut czasu netto, gdyż na starcie ustawiłem się raczej z tyłu. Reasumując… i tym razem okazałem się lepszy od Piotra, ale dla mnie osobiście to, co dziś zrobiliśmy obaj było naszym małym Mistrzostwem Świata. Piotr jest dla mnie cichym bohaterem dzisiejszego dnia. Biega stosunkowo krótko, ale postępy jakie zrobił są niesamowite. Bije rekordy życiowe w każdym biegu, tym razem poprawiając go o kolejne trzy minuty w niespełna 2 tygodnie i łamiąc po raz pierwszy w życiu pięćdziesiąt minut. Pozwala mi to przypuszczać, że prędzej czy później podobnie jak dziś to ja będę częściej oglądał jego plecy na trasie niż On moje, a przynajmniej będziemy rywalizować jak równy z równym. Dzięki jego wspaniałej postawie i ja dziś skorzystałem osiągając, mimo iż ciągle nie jestem w pełni dyspozycji drugi wynik w życiu, drugi raz w życiu łamiąc pięćdziesiąt minut. Sprawił, że ten bieg był jednym z najbardziej ekscytujących biegów, w jakich do tej pory miałem okazję uczestniczyć. Obaj daliśmy dziś z siebie więcej niż było nas na to stać.

2014.06.15 Garwolin (POL) – V BIEG AVON KONTRA PRZEMOC – 49:29

Więcej zdjęć: