Wszystkie wpisy, których autorem jest gallileo79

Trudne skojarzenia

         Gdybym nagle usłyszał pytanie z czym kojarzy mi się kraj, w którym postanowiłem pobiec swój następny półmaraton to w sumie miałbym z tym pewien problem by wybrać jakąś taką jedną konkretną rzecz, symbol, a która od razu nasuwa oczywiste skojarzenia. Pewnie najprościej byłoby tu wymienić pewnego marnej jakości pseudoartystę, który swego czasu zdobył popularność na rynku muzycznym, zwłaszcza wśród młodzieży i mianował się samozwańczym królem tego kraju. No, ale nie wymienię, bo nie wypada. Szukając dalej powiedziałbym, że Matka Teresa z Kalkuty, ale Ona mimo, że podobnie jak Jej rodzice była Albanką to przecież urodziła się w Skopje na terenie obecnej Macedonii Północnej, a większość życia też spędziła nie w Albanii, a w Indiach.  Podążając dalej powiedziałbym, że kojarzy mi się z głębokim, ciężkim komunizmem i biedą. Był przecież czas, że izolowana przez swoich dyktatorów Albania była jednym z najtrudniejszych do odwiedzenia i do opuszczenia krajów na świecie porównywanym nawet do obecnej Korei Północnej. Idąc dalej do czasów współczesnych powiedziałbym, że kojarzy mi się z coraz bardziej popularnym kierunkiem turystycznym i coraz chętniej odwiedzanym przez Polaków. Aż w końcu gdybym się miał odnieść do bardzo osobistych skojarzeń to musiałbym powiedzieć, że kojarzy mi się z pewną koszulką, którą naraziłem się kiedyś Serbom i być może przez którą niewiele brakowało, abym oberwał w nos. Było to już prawie dwadzieścia latem temu, gdy jeszcze jako student wyjechałem do Wielkiej Brytanii do pracy w rolnictwie. Przez ponad cztery miesiące wraz z ponad trzystoma innymi studentami z całego świata mieszkałem na Campusie na pewnej angielskiej wsi. Wówczas to na ten wyjazd zabrałem ze sobą pewną koszulkę. Koszulka była polska i polskiej marki. Natomiast zawierała w sobie kilka akcentów związanych bezpośrednio z Albanią, takich jak czarno-czerwona kolorystyka, z przodu wzór albańskiego orła, a z tyłu napis Tirana, czyli nazwę stolicy tego kraju. Kupiłem ją, bo mi się po prostu podobała wizualnie, bez żadnego podtekstu, ani politycznego, ani geograficznego. Pewnego dnia dowiedziałem się od swoich polskich kolegów, że Serbowie, którzy w sumie stanowili na tym Campusie kilkunastoosobową grupę pytali się Ich, czy na pewno jestem Polakiem, aż któregoś dnia zostałem już osobiście poproszony, aby tej koszulki po prostu nie zakładać ze względu na konflikt i napięcia pomiędzy obydwoma narodami. Początkowo przystałem na to i rzeczywiście przestałem ją ubierać, ale lubiłem ją, bo po pierwsze była fajna i wygodna, a po drugie uznałem, że w zasadzie to nie widzę powodu dla którego miałbym jej nie nosić, bo ja nie mam problemu z Albanią. Nie usłyszałem też żadnego ważnego uzasadnienia dla którego miałbym uszanować ich prośbę, a ponadto jakoś generalnie podczas naszego wspólnego zamieszkiwania Campusu nie wzbudzali mojej większej sympatii. Wróciłem więc do niej i w ten sposób na tych kilka miesięcy został we mnie zaszczepiony mentalny albański gen. Choć potem czułem serbski wzrok i spotykałem się czasem z dziwnym spojrzeniem to na szczęście do końca mojego pobytu na Wyspach nic takiego strasznego się nie wydarzyło, a mi do dziś zostało jakieś wewnętrzne poczucie więzi z tym krajem. Cieszyłem się więc, że końcu mogłem go zobaczyć. Biorąc pod uwagę, że stosunkowo niedaleko od Tirany gdzie się wybierałem swoją stolicę o nazwie Podgorica ma kolejny kraj – Czarnogóra – to postanowiłem zaliczyć także i to miasto.

      Do Tirany wyruszyłem już w piątkowe południe. Jeszcze przed wyjazdem wyczytałem, że historia tego miasta sięga imperium osmańskiego i początku XVII wieku, kiedy to Sulejman Pasza Bargjini zbudował tu meczet i hamman, czyli łaźnię turecką. Jednakże prawdziwy rozwój Tirany tak naprawdę zaczął się dopiero w 1920 roku, kiedy to miasto zostało stolicą kraju i w ciągu dekady liczba mieszkańców urosła z kilku tysięcy dziesięciokrotnie. W czasie II wojny światowej miasto było okupowane przez włoskie wojska, co stało się przyczynkiem do rozwinięcia się tu sprawnie działającego komunistycznego ruchu oporu. Doprowadził on do wyzwolenia miasta pod koniec wojny i zapoczątkowało to okres rządzenia krajem przez komunistów z krwawym dyktatorem Hodżą na czele, który trwał jak w całej Europie, aż do lat dziewięćdziesiątych. Niestety w 1997 roku wybuchła w Albanii wojna domowa, która dotknęła także stolicę. Stosunkowo krótka historia, komunizm i wojny sprawiły, że nie jest to może najbardziej atrakcyjne turystycznie miejsce i nie ma zbyt wielu pięknych budowli, które mogą zrobić na pierwszy rzut oka ogromne wrażenie. Jest natomiast sporo miejsc, za którymi kryją się ciekawe historie i to na nich postanowiłem się skupić podczas tego wyjazdu.

      Duże zachmurzenie i październikowa aura spowodowała opóźnienie w starcie samolotu, ale po kolejnych dwóch godzinach byłem na miejscu, a tam czekało już na mnie piękne słońce i zaskakująco wysoka temperatura. Sprawdzałem przed wyjazdem prognozy, ale nie zakładały one aż trzydziestu stopni. Dość szybko udało mi się odnaleźć autobus, którym zamierzałem dojechać do centrum na historyczny plac Skanderbega, przywódcy, bohatera narodowego Albanii i powstańca przeciwko Turkom z XV wieku. Gdy dojechałem na miejsce od razu dostrzegłem imponujący konny pomnik. Jeszcze trzydzieści lat temu w tym samym miejscu stał posąg Józefa Stalina. Plac zwłaszcza wieczorami tętni życiem i traktowany jest jako miejsce spotkań mieszkańców. Nic dziwnego, że to właśnie tu zaplanowano start, metę i expo biegu. Niestety opóźnienie lotu i korek na wjeździe do miasta sprawiły, że gdy dotarłem na miejsce to było już ciemno.  Gdy odnalazłem namiot, w którym wydawano pakiety odebrałem swój numer startowy i jedyne co mi pozostało tego dnia to po prostu odnaleźć swój hostel.

      W pokoju miałem tym razem południowoamerykańskie towarzystwo w osobach Brazylijczyka Paulo z Sao Paulo oraz Andersona z Kolumbii. Byłem ciekawy co przygnało ich z tak daleka do takiego kraju jak Albania. Okazało się, że pierwszy tak naprawdę mieszka i pracuje w Abu Dhabi w Emiratach Arabskich, a drugi w Niemczech. Obaj przybyli do Tirany turystycznie. Niebawem do naszego towarzystwa dołączył także Fred z Malezji, a wkrótce okazało się, że pokój dzielimy z kimś jeszcze, bowiem nasze towarzystwo upodobał sobie tutejszy kot, który wykorzystując fakt, że ze względu na temperaturę drzwi do hostelowego ogrodu mieliśmy otwarte przez całą dobę notorycznie wylegiwał się u nas na krześle.

      Nie chcąc tracić czasu w sobotę zaraz po śniadaniu wyruszyłem odkrywać miasto. Poruszając się wedle wcześniej przygotowanego planu zacząłem od placu Skanderbega. Muszę przyznać, ze choć jest bardzo ładny to poprzedniego wieczoru, gdy po prostu tętnił życiem, były tłumy ludzi i uliczne zespoły grające lokalną muzykę to zrobił na mnie jeszcze większe wrażenie. W wieczornym anturażu na placu najbardziej przypadł mi do gustu pięknie oświetlony meczet i wieża zegarowa. Za dnia najpiękniej prezentuje się chyba Narodowe Muzeum Historyczne. Dosłownie tuż obok placu odnalazłem BunkArt2. To drugi co do ważności antynuklearny bunkier w Tiranie. Ten najważniejszy i największy pięciopoziomowy wybudowany przez dyktatora Hodżę dla samego siebie znajduje się na skraju miasta. Spacerując dalej wypatrzyłem parę biegaczy w polskich koszulkach. Sadząc, ze to Polacy rozpocząłem rozmowę. Okazało się, że to mieszkająca w Polsce para Ukraińców. Chłopak podobno w zeszłym roku wygrał tu maraton. W tym roku ze względu na udział Kenijczyków nie widział szans na podobny sukces. Już po powrocie do hostelu sprawdziłem zeszłoroczne wyniki. Nie rozpoznałem go z wyglądu, ale okazało się, że to dobrze mi znany popularny w Polsce były reprezentant Ukrainy Bogdan Semenowicz. Dość kontrowersyjna postać. Kiedyś wpadł na dopingu, niektórzy uważają, że nadal oszukuje. Nie wiem. Trudno mi ocenić. Idąc dalej minąłem Kalaja e Tiranes. To pozostałości zabytkowej fortecy zwanej także fortecą Justyniana sprzed 1300 roku z czasów bizantyjskich. To tu krzyżowały się główne drogi wschód-zachód oraz północ-południe tworząc serce Tirany. Dziś jest to miejsce gdzie dominują restauracje i sklepiki z pamiątkami. Niedługo potem minąłem meczet. Muszę przyznać, że był naprawdę ogromny. To chyba najbardziej imponująca budowla, którą wiedziałem w tym mieście, choć historia tego budynku wybudowanego na wzór osmański jest bardzo krótka, bo został ukończony w zeszłym roku. Podążając dalej dotarłem do piramidy, choć w pierwszej chwili jej nie rozpoznałem. To budowla, która miała służyć jako mauzoleum po śmierci dyktatora. Komuna upadła jednak zanim ukończono jej budowę. Zrobiłem pamiątkowe zdjęcie i miałem już iść dalej, gdy nagle zaczepiła mnie młoda para z kamerą prosząc o odpowiedz na kilka pytań dotyczących moich odczuć na temat tej budowli. Gdy skończyliśmy okazało się, że byli to dziennikarze największej albańskiej telewizji. Podziękowaliśmy sobie i poszedłem dalej. Chwilę później byłem już w bardzo popularnym parku Rimia. To co od razu zwróciło moją uwagę to wystający z ziemi kolejny mały bunkier. Podążając dalej kierowałem się w stronę pomnika Fryderyka Chopina. Przeczytałem o nim jeszcze przed wyjazdem i postanowiłem go zobaczyć. Został tu postawiony w 2010 roku w dwusetną rocznicę urodzin kompozytora. Idąc w jego kierunku minąłem tutejszy uniwersytet, miałem też okazję dopingować dzieci niepełnosprawne, które także miały swój bieg organizowany przez albański oddział Olimpiad Specjalnych, a przed którymi było do pokonania pewnie około dwóch kilometrów od Uniwersytetu do placu. Na sam koniec zostawiłem sobie albański stadion narodowy Air Arena, na którym miesiąc temu Albańczycy prawdopodobnie wybili nam przyszłoroczne Euro z głowy. Powstały na miejscu starego obudowany z każdej strony sklepami i biurami z zewnątrz bardziej przypomina galerię handlową, niż stadion, ale jest piękny zwłaszcza, gdy jest oświetlony nocą. Wracając w stronę placu przypomniałem sobie o jeszcze jednym miejscu i postanowiłem odwiedzić były dom dyktatora Hodży. Przed wyjazdem przeczytałem, że popada w ruinę, ale gdy dotarłem na miejsce okazało się, że trwa tam remont, a wstęp jest mocno ograniczony. Pozostał mi rzut okiem przez bramę. To chyba nadal okolica, gdzie zlokalizowanych jest wiele siedzib służb państwowych, gdy bowiem po drodze wypatrzyłem niewielki budynek przed którym stał stary sowiecki UAZ-ik, a obok niego duży pomnik Stalina to jeszcze nie zdążyłem nawet wyciągnąć telefonu by zrobić zdjęcie, a już kątem oka dostrzegłem biegnącego ze stróżówki w moim kierunku spanikowanego żołnierza krzyczącego „no photo”. Zapytałem więc tylko zdziwiony co to za budynek i nawet nie do końca rozumiejąc odpowiedz nie dopytywałem tylko pospiesznie się oddaliłem. Już w hostelu wyczytałem, że to była rezydencja byłego komunistycznego premiera Mehmeta Shehu, a budynek jest aktualnie własnością rządu i jest publicznie niedostępny. Dowiedziałem się także, że to właśnie ten posąg Stalina stał tam, gdzie teraz stoi pomnik Skanderbega.

      Gdy wróciłem do ścisłego centrum miasta snując się po placu Skanderbega ku swojemu ogromnemu zdziwieniu dostrzegłem znajomą twarz. To był Paweł, którego poznałem podczas wyjazdu do Kiszyniowa, a który ma na swoim koncie Koronę Maratonów Ziemi. Ostatnio biegliśmy razem miesiąc temu w Oslo. Wtedy nie udało nam się spotkać. Tutaj nawet nie wiedziałem, że się wybiera. Spotkanie więc dla mnie było ogromną niespodzianką. Towarzyszył mu kolega w koszulce Arki Gdynia, który jak się okazało także ukończył Koronę Maratonów Ziemi, a ma na koncie również Koronę Ziemi, czyli zdobył najwyższe szczyty górskie na każdym kontynencie. Już po powrocie do domu wyczytałem, że to Krzysztof Sabisz. Poznałem też Jego dramatyczną historię. Podczas jednej górskiej wyprawy na najwyższy szczyt świata będąc jedynie niespełna dwieście metrów od celu musiał zrezygnować ze zdobycia go z powodu braku tlenu. Już wówczas z Jego palcami było źle. Gdy wracając odnalazł jak mu się wydawało ciało innego himalaisty, a po chwili okazało się, że ma do czynienia z ciągle żyjącym człowiekiem postanowił, że udzieli mu pomocy. Schodząc z nim do obozu doprowadzał swoje palce do coraz gorszego stanu. Ostatecznie stracił paliczki czterech palców, uratował czyjeś życie. Gest zasługujący na ogromny szacunek. Porozmawiałem chwilę z Pawłem, a unoszący się w powietrzu język polski najwyraźniej przyciągał uwagę naszych rodaków, gdyż co chwilę ktoś z Polski prosił nas o zrobienie mu zdjęcia na tle bramy startowej biegu. W ten sposób poznałem także triathlonistę i biegacza  – Rafała.

      Wieczorem rozpadał się deszcz. Padało w zasadzie do rana, a od czasu do czasu było też słychać uderzenia piorunów. Nie spałem przez to zbyt dobrze, przeszkadzało mi to. Z drugiej strony trochę liczyłem, że może dzięki temu będzie chłodniej. Rano jednak po deszczu nie ma już w zasadzie w ogóle śladu. Gdy docieram na start i robię rozgrzewkę czuję już, że będzie ciężko. Ciepłe powietrze, słońce i trudna pagórkowata trasa niczego dobrego nie wróżą. Mimo wszystko zakładam sobie, że przynajmniej spróbuję zbliżyć się do wyniku, który ostatnio wyznaczam sobie jako punkt odniesienia, czyli godziny i pięćdziesięciu minut. Tuż przed samym startem poznaję Pana Marka z żoną. Stało się tak, bo moją uwagę przykuła trzymana w ręku biało-czerwona flaga. Gdy przyglądam się bliżej zauważam, że mają greckie koszulki. Okazało się, że od lat na stałe mieszkają już w Grecji. Tuż przed wystrzałem startera wypatrzyłem też znowu Pawła. Rozmawiamy chwilę, życzymy sobie powodzenia i wkrótce startujemy. Układ trasy z długimi prostymi i wieloma nawrotkami zwłaszcza w początkowej fazie biegu sprzyja temu, by jeszcze co najmniej kilka razy zobaczyć się na trasie i faktycznie udaje mi się wypatrzeć znajome twarze. Na trzecim kilometrze wyprzedzam pewną Panią z Japonii. Ma przyczepioną do pleców plakietkę z informacją, że w wieku siedemdziesięciu pięciu lat biegnie właśnie swój dwieście siedemdziesiąty siódmy maraton w stu piętnastym kraju. „Nieźle” – pomyślałem. Po pięciu kilometrach dobiegamy do ronda Zogu i Zi. Z rondem związana jest pewna historia.  W miejscu tym wiele lat temu zmarł młody człowiek i został tam pochowany. Przez rok codziennie jego matka przychodziła i płakała w tym miejscu, a po roku gdy również zmarła zastąpił ją czarny ptak stojąc na grobie jej syna. Sąsiedzi matki i syna zbudowali w tym miejscu kran otoczony kamieniami węgielnymi , a na jego szczycie wyryli czarnego ptaka. Nie jest to legenda, a autentyczna historia. Ostatnie dostępne zdjęcie tego kranu pochodzi z 1942 roku.  Biegnie mi się ciężko w zasadzie od początku. Ciężki oddech, a nogi cięższe jeszcze bardziej. Choć z trudem to ciągle jednak udaje mi się utrzymywać założone tempo. Na trasie nie ma zbyt wielu kibiców. Zdecydowanie mniej niż na przykład w Oslo. Za to jest naprawdę sporo zespołów muzycznych, zarówno folklorystycznych, jak i tych, które grają największe hity ostatnich lat. Muzyka niesie się po trasie w zasadzie przez cały bieg. Na trzynastym kilometrze dobiegamy do znanego mi już pomnika Fryderyka Chopina. Chwilę potem wbiegamy do parku ze sztucznym dużym jeziorem, które trzeba obiec dookoła. Prowadzi tam bardzo stromy wybrukowany podbieg.  Daje mi się on we znaki na tyle mocno, że nie mogę dojść do siebie przez co najmniej dwa kolejne kilometry, a w jakimś stopniu chyba już do samego końca. To na tym odcinku moja determinacja całkowicie spada. Zwłaszcza, że na tym etapie stawka rozciągnęła się już na tyle, że długimi momentami muszę biec już sam. Na dwa kilometry przed metą wybiegamy na główną ulicę prowadzącą już prosto na plac. Z daleka doskonale już nawet widać pomnik Skanderbega. Okazało się jednak, że kilkuset metrów dalej czeka na nas jeszcze jeden zakręt. Prowadzi nas on pod pomnik Jana Pawła II z napisami w języku polskim. Mimo, że przygotowywałem się do tego wyjazdu to o tym pomniku nie słyszałem. Jest więc to dla mnie bardzo miła niespodzianka. Chwilę później przebiegamy koło miejsc, które już dobrze znam: imponujący meczet, Bunkart2, aż w końcu dobiegam na plac i mijam metę.

      To był mój najwolniejszy półmaraton w tym roku i jeden z najwolniejszych w ogóle, a mimo to trochę go odczułem. Długie zwiedzanie, pogoda, aktualna dyspozycja i trudna trasa zrobiły swoje. Odetchnąłem chwilę, pokręciłem się po placu i wróciłem do hotelu się odświeżyć i przebrać. Miałem też pewien dylemat, czy nie wybrać się jeszcze tego dnia nad morze do Durres. To drugie co do wielkości miasto Albanii i kurort turystyczny popularny wśród Polaków. Znajduje się on niedaleko od stolicy, bo niespełna czterdzieści kilometrów. Gdy jednak dotarłem do hostelu przekalkulowałem sobie ile potrzebuje na to czasu, a że wcześniej chciałem też coś zjeść i kupić pamiątki uznałem, że nie ma już sensu. Zwłaszcza że zmieniała się pogoda i robiło się pochmurno. Najedzony i zaopatrzony w pamiątki wycieczkę po mieście zakończyłem więc znowu na placu, gdzie spotkałem ponownie Pana Marka i grupkę Kenijczyków wśród których była cała najlepsza maratońska trójka. Zrobiłem więc sobie z Nimi pamiątkowe zdjęcie. Przybiłem też piątkę z finiszującym właśnie w maratonie Krzysztofem. Gdy wracałem do hostelu rozpadał się deszcz, co tylko mnie utwierdziło w przekonaniu, że podjąłem dobrą decyzję. Nic już na to popołudnie i wieczór nie planowałem. Postanowiłem już tylko odpocząć. Wszakże rano czekała mnie bardzo wczesna pobudka i droga do Podgoricy.

      O ile poprzedniej nocy miałem kłopoty ze snem to tym razem praktycznie prawie nie zmrużyłem oka. Autobus, a w zasadzie busik, którym zamierzałem dotrzeć do Podgoricy odjeżdżał o szóstej rano. Bałem się więc, że zmęczony biegiem i zwiedzaniem miasta w poprzednich dniach mogę zaspać, a to strasznie skomplikowałoby mi moje plany. Ostatecznie dotarłem na czas, a i tak niewiele brakowało, abym wpadł w kłopoty. Okazało się bowiem, że akurat do Podgoricy bus odjeżdża z drugiej strony Pałacu Sportu, niż tam gdzie stały inne autobusy. Tylko fakt, że gdy zbliżał się już czas odjazdu, a ja nie widząc swojego pojazdu zapytałem kogoś sprawił, że miałem możliwość go odnaleźć i do niego wsiąść. Jeśli w przypadku Albanii miałem trudności z jednoznacznymi skojarzeniami, o tyle w przypadku Czarnogóry było jeszcze gorzej. To co mi na pewno przychodziło do głowy to przede wszystkim ranking, który widziałem kilka lat temu, a wedle którego Podgorica była najmniej atrakcyjną europejską stolicą. Dla mnie jednak najważniejsza była możliwość odwiedzenia kolejnego kraju dlatego też mimo, że od samego początku nie spodziewałem się tam fajerwerków to byłem gotów przełknąć i taką gorzką turystyczną pigułkę. Przez całą drogę do Podgoricy towarzyszył mi piękny widok gór na horyzoncie. Już lecąc do Albanii przelatywałem w zasadzie przez całą Czarnogórę i mogłem podziwiać z wysokości te oba piękne górzyste kraje. Tym razem była to jednak zupełnie inna perspektywa. Jadąc tak miałem możliwość zobaczyć jak wygląda życie nie tylko w stolicy, ale i na prowincji. O ile w samej Tiranie dostrzegalne są ogromne zmiany, zwłaszcza w centrum, o tyle tutaj nadal widać sporą biedę i zacofanie. Furmanki ciągnięte przez osły były częstym widokiem. Przejeżdżaliśmy przez miasto Szkodra, gdzie mieliśmy piętnastominutowy przystanek i mogłem na chwilę opuścić busa by zobaczyć przynajmniej ścisłe centrum tego miasta, a konkretnie meczet i jakiś pomnik. To jedno z większych miast Albanii i ważny ośrodek gospodarczy i kulturalny. Niedługo później przejeżdżaliśmy obok jeziora Szkoderskiego. To jezioro położone już na granicy Albanii i Czarnogóry. Muszę przyznać, że widok błękitnego lazurowego jeziora na tle zielonych gór zrobił na mnie spore wrażenie.  Wkrótce przekroczyliśmy granicę a cała przeprawa trwała dosłownie kilka minut. W Podgoricy byłem po prawie czterech godzinach jazdy. Gdy tam dotarłem postanowiłem od razu zostawić rzeczy w hostelu i rozpocząć odkrywanie miasta. Jak już wspominałem Podgorica raczej nie należy do wyjątkowo atrakcyjnych europejskich stolic i szybko się o tym przekonałem. W czasie drugiej wojny światowej miasto było okupowane najpierw przez Włochów, potem przez Niemców. Pod koniec wojny zostało zbombardowane i całkowicie zrównane z ziemią przez aliantów. Zginęła jedna trzecia mieszkańców. W latach powojennych zostało zbudowane od podstaw w zupełnie nowym kształcie, ale jak to w komunizmie nie przykładano większej wagi do formy i niestety widać to na każdym kroku. Dużego dzieła zniszczenia dopełniło też trzęsienie ziemi pół wieku temu. Miałem przygotowany plan zwiedzania, ale dość szybko zrezygnowałem z niego i mając świadomość, że mam sporo czasu, gdyż powrót do Polski czekał mnie dopiero popołudniu następnego dnia postanowiłem poruszać się po mieście w dużej mierze spontanicznie mając jedynie w pamięci listę miejsc, do których chciałbym dotrzeć. Już podążając z dworca w stronę hostelu dostrzegłem jakąś starą kamienną zegarową wieżę. Okazało się, że stoi tu od połowy siedemnastego wieku i przetrwała bombardowanie. Według legendy zegar wieży został sprowadzony z Włoch i przez długi czas pozostawał jedynym publicznym źródłem dokładnego czasu w mieście. Kolejnym miejscem, które miałem okazję zobaczyć był meczet Staromiejski. Został zbudowany w XV wieku i jest jednym z najstarszych meczetów w kraju. Idąc w jego kierunku spodziewałem się czegoś więcej. Już po powrocie wyczytałem, że w swojej historii był wielokrotnie przebudowywany i trochę zatracił swój pierwotny charakter. Może dlatego mnie rozczarował. Chwilę potem natrafiłem na kolejny meczet Osmanagic, tym razem z XVIII wieku. Szukając kolejnego punktu, czyli Muzeum Historii Naturalnej znalazłem się znowu pod wieżą. Dopiero w hostelu uświadomiłem sobie, że to muzeum to był ten niepozorny budynek obok wieży. Tu też liczyłem na coś więcej. Idąc dalej dotarłem pod pomnik Króla Mikołaja I, który rządził tu na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego stulecia. Był on także cenionym poetą. Tuż obok pomnika odnalazłem chyba jedno z najbardziej urokliwych miejsc w tym mieście a mianowicie kamienny Stary Most na Rybnicy. Most sięga czasów, gdy Podgorica była pod rządami rzymskimi, jednak ze względu na ataki wojenne trzeba go było odbudować w osiemnastym wieku. Muszę przyznać, że to bardzo klimatyczne miejsce. Mimo, że w centrum miasta to położony w zaciszu, w ogromnej ilości gęstej zieleni, a przepływająca pod nim błękitna wzburzona woda dodaje mu jeszcze więcej uroku. Spędziłem tu dłuższą chwilę, by niedługo potem odnaleźć pomnik Josipa Broza Tito. To dyktator który rządził Jugosławią w czasie komunizmu, przeniósł stolicę Czarnogóry do Podgoricy. Być może dlatego na jego część miasto bardzo długo nazywało się Titograd. Podążając dalej dostrzegłem starą rozklekotaną furmankę ciągniętą przez osła. O ile w Albanii taki widok miałem okazję zobaczyć jedynie na prowincji, tu miało to miejsce na jednej z głównych ulic stolicy. Mocno mnie zaskoczyło, a jeszcze bardziej rozbawiło. Wkrótce dotarłem do przepięknego Soboru Zmartwychwstania Pańskiego. Muszę przyznać że świątynia wraz ze swoim barwnym otoczeniem kwiatów, trawników zrobiła na mnie spore wrażenie. Mój entuzjazm upadł gdy okazało się, że ten budynek nie ma żadnej dłuższej ciekawej historii, gdy został tu wybudowany raptem trzydzieści lat temu. Podążając już w stronę hostelu dotarłem pod pomnik barda Włodzimierza Wysockiego z pięknym Mostem Milenijnym i górami w tle. Ten pomnik to dar dla miasta od włodarzy Moskwy ustawiony tu około dwudziestu lat temu. Na sam koniec zostawiłem sobie spacer w okolice stadionu piłkarskiego klubu Buducnost Podgorica. Wracając już powoli do hostelu natrafiłem na miejsce, które swoim klimatem odstawało od reszty. Był to deptak z wieloma kolorowymi budynkami przy którym mieściło się wiele restauracji ze stolikami na zewnątrz. Postanowiłem więc cos zjeść, wrócić hostelu i odpocząć. Co chciałem to w zasadzie zobaczyłem, a byłem też już trochę zmęczony.

      Następnego dnia czekał mnie już tylko krótki spontaniczny spacer po mieście, kupno pamiątek i pociąg na lotnisko. W zasadzie pod lotnisko, gdyż w Podgoricy bezpośrednio na lotnisko można dojechać jedynie taksówką.  Autobusu nie ma, przystanek kolejowy to mała skromna wiata położona półtora kilometra od lotniska. Cały ten odcinek trzeba przejść pieszo. Czekając na dworcu na pociąg poznałem młodą parę studentów z Łodzi. Oni dopiero zaczynali swoją przygodę z Czarnogórą, ja właśnie kończyłem, podobnie jak wielu innych polskich rodaków których napotykałem czy to w drodze, czy to już na lotnisku. Gdy w końcu zasiadłem na swoim fotelu samolotu obok usiadł ktoś kto na dzień dobry z szerokim uśmiechem przywitał mnie wyjątkowo bezpośrednio słowami ”Cześć! Jestem Marek”. To proste rzucone hasło przełamało natychmiast wszelkie bariery i w zasadzie jak starzy kumple przegadaliśmy całą podróż. Okazało się, że Marek jest pastorem Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, który od innych religii katolickich odróżnia się postrzeganiem soboty jako dnia świętego. W całej Polsce jest około dziesięć tysięcy wyznawców tej religii. Miałem okazję poznać Jego wyjątkowo ciekawą historię, w której to przeszedł ogromna przemianę. Z młodego chłopaka, który był kibolem, ćpał i handlował narkotykami zmienił się w kogoś kto niesie dobro. Bywał na misjach na całym świecie, pomagał dzieciom w Afryce, gdy zaczęła się wojna jeździł na Ukrainę z transportami, tam gdzie było najniebezpieczniej. Pokazywał mi zrobione przez siebie zdjęcia ostrzelanych i zniszczonych ukraińskich miast: Buczy, Irpienia, Borodianki, Chersonia. Zrobiło to na mnie ogromne wrażenie, a z drugiej strony mocno poruszyło. Po wylądowaniu na lotnisku w Warszawie czekała mnie jeszcze podróż pociągiem do Siedlec. Miałem o czym myśleć.

      To był naprawdę udany wyjazd. Obfitował w wiele fajnych przeżyć i momentów. Zastanawiałem się czego się mogę spodziewać po krajach, które były dla mnie pewną niewiadomą. Czarnogóra w sumie niczym mnie nie zaskoczyła. Nie miałem zbyt wygórowanych oczekiwań i ani się pozytywnie nie zaskoczyłem, ani nie rozczarowałem. Chyba to, co mi najbardziej pozostanie w pamięci to przepiękne góry, które miałem okazje widzieć z okna samolotu, a także z perspektywy szyby busa. Albania? Mimo wszystko to była dla mnie pewna niespodzianka. Widać, że sporo się tu w ostatnich latach zmieniło na lepsze. Co do samych skojarzeń to chyba teraz najbardziej ten kraj będzie mi się kojarzył z bunkrami. Filmowy klasyk mawiał „bunkrów nie ma, ale też jest zajebiście”. W tym kraju jest zupełnie odwrotnie. Może nie jest zajebiście, zwłaszcza na prowincji, bo jak wspominałem przez pół wieku panował tu najcięższy komunizm w Europie, a kraj był izolowany i skutki widać do dziś, ale bunkrów, które w czasie zimnej wojny bojąc się ataku nuklearnego wybudował dyktator Hodża jest co niemiara i to ten niewidziany do tej pory nigdzie indziej obraz zabrałem ze sobą do Polski.

2023.10.22 Tirana (Albania) Półmaraton: TIRANA HALFMARATHON – 1:57:10 (brutto, nieoficjalnie 1:56:36)


Więcej zdjęć z Tirany:


Więcej zdjęć z Podgoricy:

Prawie Górski po raz szósty

      Nie ma zbyt wielu zawodów, w których startowałem częściej, niż w Biegu Prawie Górskim w lasach siedleckiej Gołoborzy.  Do tej pory na osiem edycji byłem uczestnikiem pięciu z nich. Z drugiej strony ostatni mój start miał tam miejsce już kilka lat temu, bo w 2019 roku. Od tamtej pory albo była pandemia, która uniemożliwiła organizację tego wydarzenia lub startowałem gdzie indziej. W zeszłym, gdy toczyły się zmagania na tych zawodach to ja akurat byłem w drodze do Poznania na swój 8 maraton. W tym roku jednak szczęśliwie się złożyło, że był to wolny termin w moim kalendarzu pomiędzy półmaratonami, które ostatnio są dla mnie priorytetem i nic nie stanęło na przeszkodzie, aby znowu pobiec w tym biegu, a przy okazji miło spędzić czas i spotkać wielu, często niewidzianych od kilku lat znajomych.

      Trzeba przyznać, że w tym roku wyjątkowo trafiliśmy z pogodą. Już kilka tygodni temu zdarzały się dni gdy temperatura bardzo mocno spadała, padał deszcz i wiał przenikliwy wiatr. W końcu to połowa października. Nie było więc to przecież nic dziwnego. Tym razem jednak już od samego rana aura zwiastowała, że będzie pod tym względem rewelacyjnie i rzeczywiście tak było. Słońce i wysoka w zasadzie letnia temperatura gwarantowała dobrą zabawę. Cieszyło to nie tylko z perspektywy zawodnika, ale także organizatora, gdyż bieg tak jak zawsze był organizowany przez klub, do którego mam przyjemność i zaszczyt należeć Yulo Run Team Siedlce. Zależało więc nam wszystkim, by pogoda nie popsuła dobrej zabawy.

      Ze sportowego punktu widzenia w sumie trudno cokolwiek powiedzieć o tym biegu, gdyż traktowałem to wydarzenie głównie towarzysko. W tym roku raczej bawię się bieganiem, niż walczę o jakieś wyniki. Biegam dla przyjemności. Najważniejsze są dla mnie półmaratony, a resztę traktuję jedynie jako dodatek. Ponadto akurat te zawody organizowane w moim rodzinnym mieście to zawsze najlepsza okazja do tego by w zasadzie wszystkich lokalnych znajomych i przyjaciół biegowych spotkać w jednym miejscu. Na starcie ustawiłem się więc w dalszym szeregu wiedząc, że nie będę tutaj biegł z pełną determinacją. Z tego też powodu na początku trochę utknąłem na wąskich leśnych alejkach i nie biegłem nawet tempem, które sobie założyłem, ale paradoksalnie biorąc pod uwagę jak trudna leśna jest to trasa może się to okazało zbawienne, bo nie zacząłem zbyt szybko. Bieganie po leśnych piaszczystych i przede wszystkim pagórkowatych trasach jak ta, to zupełnie co innego, niż asfalt. Gdy po kilkuset metrach udało mi się wyprzedzić pewną grupkę osób miałem już otwartą drogę do mety i resztę biegu mogłem biec komfortowo, przynajmniej pod tym względem. Gdzieś na trzecim kilometrze potknąłem się o wystający z ziemi korzeń. Pewnie gdyby to był 7 lub 8 kilometr skończyłoby się to bolesnym upadkiem. Na szczęście na tym etapie udało się zachować refleks i utrzymałem równowagę. Gdzieś od czwartego kilometra zacząłem mijać tych, którzy zderzyli się z tą trudną trasą i nie wytrzymali narzuconego od początku tempa. Od tej pory w zasadzie do mety będę już tylko wyprzedzał. Pierwszą pętle pokonałem w czasie trochę powyżej 27 minut, choć w sumie nie miało dla mnie większego znaczenia. Na drugą pętlę wyruszyłem już bardziej świadomy trasy oraz ilości i stopnia trudności podbiegów. Mogłem więc już się bardziej nastawić na to gdzie czego się spodziewać. Ostatnie dwa kilometry pokonywałem już w zasadzie w samotności. Miałem małe obawy czy nie zgubię trasy, bo już mi się to zdarzało w przeszłości na organizowanych w tym lesie biegu, ale tym razem trasa była bardzo dobrze oznaczona i spokojnie dobiegłem do mety z czasem 27:36, co dało mi 15 miejsce w kategorii i 31 w Open. Biorąc pod uwagę ogólną liczbę 108 osób, które ukończyły bieg i fakt, że nie biegłem na sto procent myślę, że to dobry wynik. Najważniejsze w tym wszystkim i tak było miłe spędzenie czasu w gronie znajomych i przyjaciół.

2023.10.14 Siedlce 10km: IX BIEG PRAWIE GÓRSKI – 54:36

Zdjęcia: Mariusz Drabio / NoWi Siedlce


Wyrównane rachunki

      Gdy jesienią 2021 roku drepcząc zmierzałem do mety półmaratonu w Platerowie wiedziałem już, że wcześniej, czy później będę musiał tu wrócić, ale nie tylko dlatego, że zawsze jest to okazja do spotkania wielu znajomych i bardzo miła atmosfera, ale także dlatego, by wyrównać rachunki z trasą, która mnie trochę przerosła i która mnie właśnie pokonała. To był mój pierwszy oficjalny bieg po pandemii. Zapisałem się na niego dość spontanicznie, bez specjalnych przygotowań. Mimo, że nie jakoś strasznie intensywnie, mimo, że nie tak długie dystanse to jednak ja cały czas przecież biegałem. Wydawało mi się więc, że ten półmaraton powinienem przebiec sobie bez większych problemów w całkiem przyzwoitym jak na swoje możliwości i dotychczasowe osiągnięcia czasie. Niestety tak się nie stało. Bardzo trudna pagórkowata trasa w połączeniu ze słoneczną pogodą mnie po prostu pokonała. Ukończyłem ten bieg, osiągnąłem metę. Jednak styl w jakim tego dokonałem był dla mnie osobiście mocno rozczarowujący. Do tej pory zresztą, mimo, że minęły dwa lata, a ja trochę już tych półmaratonów w życiu przebiegłem jest to jedyny z czasem powyżej dwóch godzin (2:02:35). Do samego Platerowa wróciłem już w zeszłym roku, ale mając wówczas zupełnie inne cele i priorytety pobiegłem dystans 5 kilometrów przywożąc zresztą do domu nową życiówkę. W tym roku nadszedł już jednak czas by wrócić tam ze startem w półmaratonie. Bogaty o doświadczenia sprzed dwóch lat specjalnych oczekiwań co do wyniku nie miałem. Jedyne na czym mi naprawdę zależało to ukończyć ten bieg poniżej dwóch godzin.

      Od kilku dni odmierzałem już czas do tego startu. Dzień przed biegiem starałem się już jedynie odpoczywać i regenerować. Zastanawiałem się też jaka będzie pogoda. Prognozy od kilku dni nie były zbyt optymistyczne. Zapowiadano deszcz i ochłodzenie. O ile niższej temperatury się nie obawiałem, o tyle deszczu wolałem uniknąć. Tu na szczęście przewidywania w ostatniej chwili się zmieniły i rzeczywiście, od rana na niebie dominowało słońce. Obudziłem się za to niestety z bólem mięśniowym uda. Nie wiedziałem co jest przyczyną, bo nie przypominałem sobie, aby mi się coś stało, ale ból trochę dokuczał. Pozostało mieć nadzieję, ze adrenalina pozwoli zapomnieć. Do Platerowa wybrałem się z kolegą Łukaszem. Gdy dojechaliśmy odebrałem pakiet, wymieniłem pozdrowienia ze znajomymi, których jak zwykle wielu zjawiło się w Platerowie i wkrótce trzeba było zająć miejsce na starcie. Od początku staram się biec ostrożnie wiedząc jak trudna jest to trasa. Mimo to biegnie mi się dość ciężko. Dość szybko stawka zaczyna się rozciągać. Przede mną ukształtowała się kilkunastoosobowa grupa. Podobnie było z tyłu za mną. Stanąłem przed dylematem: przyspieszyć, by utrzymać się w pierwszej grupie, czy też zwolnić, aby dołączyć do grupy drugiej. Wybór jednej albo drugiej opcji dawał możliwość schowania się przed silnym wiatrem, który na tym odcinku wiał bardzo mocno w twarz. Wybrałem trzecią opcję i postanowiłem mimo wszystko biec sam swoim tempem, a ceną jaką trzeba było za to zapłacić była walka z wiatrem w pojedynkę. Trudno. Po trzech kilometrach wbiegamy w las. Tu sytuacja się trochę poprawia. Luksus ten nie trwa jednak zbyt długo. Przez kolejne kilometry wiatr znowu próbuje pokrzyżować mi szyki. Po mniej więcej ośmiu kilometrach skręcamy w prawo. Od tej pory wiatr wieje już tylko z boku. Nadal nie jest to idealna sytuacja, ale lepsza niż jeszcze chwilę wcześniej.

      Mimo, że biegnie mi się nadal dość ciężko to jednak cały czas mam pozytywne nastawienie. W końcu podstawowy cel jakim było złamanie dwóch godzin nie wydawał się być jakąś wyjątkowo wysoko postawioną poprzeczką. W głębi duszy myślałem jednak o tym, aby przynajmniej spróbować zbliżyć się do wyniku, który ostatnio wyznacza mi pewien punkt odniesienia, a mianowicie godziny i pięćdziesięciu minut. Staram się kontrolować czasy na poszczególnych kilometrach. Jest w miarę równo, daje to nadzieję na ostateczny sukces. O bólu mięśnia w zasadzie zapomniałem i tylko od czasu do czasu o sobie przypomina. Po dziewięciu kilometrach zaczynam wyprzedzać pierwszych z tych, którzy nie wytrzymali początkowego tempa. Mnie na szczęście mimo miejscami uciążliwego wiatru i licznych podbiegów kryzysy omijają. Gdy po czternastu kilometrach skręcamy silny wiatr ponownie zaczyna wiać centralnie w twarz. Gdzieś na szesnastym kilometrze przebiegam przez miejsce gdzie po obu stronach drogi są piękne sady. Drzewa, aż uginają się tam pod ciężarem ton pięknych czerwonych jabłek, z czego zresztą cała ta okolica słynie. Jest to na tyle wyjątkowy widok, że przynajmniej na chwilę pozwala zapomnieć o niedogodnościach związanych z biegiem. Na osiemnastym kilometrze kolejny podbieg. Tym razem jest to o tyle trudna sytuacja, że już od pewnego czasu męczy mnie kolka. Staram się z nią walczyć używając sprawdzonych metod, ale tym razem nie pomaga. Zostanie ze mną już do samej mety, choć z czasem sytuacja się trochę poprawi. Gdy pokonałem ten podbieg i zostało mi mniej więcej trzy kilometry do końca spoglądam na zegarek. Szybko wyliczyłem sobie, że jeśli utrzymam dotychczasowe tempo to uda się złamać godzinę i pięćdziesiąt minut. Walczę z tym już do samego końca i na metę wbiegam z czasem 1:49:13. Udało się! Rachunki zostały wyrównane!

      Chyba dawno mnie już tak nie ucieszył wynik w półmaratonie, jak tym razem. Nie ukrywam, że mimo wszystko raczej byłem optymistą jeśli chodzi o złamanie dwóch godzin, o tyle złamanie godziny i pięćdziesięciu minut wcale nie było takie oczywiste. Może jakoś nie wykazuję w tym kierunku ogromnej determinacji, ale biorąc pod uwagę ostatnie miesiące to w zasadzie udaje mi się to w kratkę. Tutaj stało się to na trudnej pagórkowatej trasie przy silnym niesprzyjającym wietrze, a dodatkowo w zasadzie całą trasę od startu do mety musiałem przebiec zupełnie sam, w pojedynkę. Tylko Ci co biegają wiedzą jak duże to może mieć znaczenie. Gdy do tego dorzucę miło spędzony czas w gronie wielu biegowych przyjaciół to bez wątpienia była to udana niedziela.

2023.10.08 Platerów Półmaraton: 12 BIEGIEM PRZEZ PLATERÓW – 1:49:13

Zdjęcia: Daniel Strzaliński


W diamentowym blasku

      Aby w pełni zrozumieć emocje, które towarzyszyły mi podczas kolejnego półmaratonu należałoby się cofnąć się o kilka miesięcy do lipca tego roku, kiedy to wybrałem się do Chorzowa na zmagania lekkoatletycznej Diamentowej Ligi podczas Memoriału Kamili Skolimowskiej. Muszę przyznać, że to wydarzenie zrobiło na mnie spore wrażenie. Sama wizyta na stadionie, który od dziecka pamiętałem jako sławny Kocioł Czarownic, a który był świadkiem wielu historycznych wydarzeń w świecie sportu, na którym chociażby polska reprezentacja piłkarska przy dopingu często ponad stu tysięcy kibiców rozgrywała najważniejsze domowe mecze, a na którym nigdy do tej pory nie byłem powodował we mnie ogromne emocje i pewną ekscytację. Ponadto wówczas do Chorzowa zjechali się najznakomitsi lekkoatleci na świecie. W jednym miejscu na jednej imprezie zebrało się w sumie około 90 medalistów różnego rodzaju zawodów mistrzowskiej rangi, takich jak Igrzyska Olimpijskie, Mistrzostwa Świata, czy Europy i blisko dwadzieścia tysięcy sympatyków lekkiej atletyki, którzy mimo ogromnego upału postanowili przez cały dzień ich podziwiać i gorąco dopingować. Będąc wówczas na stadionie mogłem być świadkiem biegu, w którym finiszując dosłownie kilkanaście metrów ode mnie nasza znakomita Natalia Kaczmarek biła właśnie swój rekord życiowy na 400 metrów. Był to drugi wynik w historii polskich biegów na tym dystansie kobiet, szybsza była jedynie Irena Szewińska, więc spore wydarzenie, a oprócz Natalii była możliwość podziwiać wiele innych polskich gwiazd Królowej Sportu jak Nowicki, Fajdek, Ennaoui, Skrzyszowska, czy Swoboda. Według rankingu World Athletics biorąc pod uwagę zarówno uzyskane rezultaty, jak i obsadę, były to na tamtą chwilę najlepsze zawody lekkoatletyczne na świecie w tym roku. Wszystko to oglądałem żywo mając w świadomości, że już trzy miesiące później w październiku będę miał możliwość finiszować dokładnie w tym samym miejscu, dokładnie na tym samym stadionie i przy niewiele mniej żywiołowym dopingu. Nic dziwnego, że do domu wróciłem wówczas bardzo szczęśliwy i podekscytowany.

      Podobnie jak w lipcu do Chorzowa wybrałem się autobusem. To najwygodniejsze rozwiązanie gdyż przystanek znajduje się kilkaset metrów od stadionu. Śląsk przywitał mnie opadami deszczu, ale wcześniej sprawdzałem prognozy, więc nie byłem zaskoczony. Na szczęście następnego dnia miało być już bez opadów i faktycznie już wkrótce się rozpogodziło. Gdy wysiadłem swoje kroki od razu skierowałem w stronę stadionu odebrać pakiet startowy. Spędziłem tam trochę czasu spacerując i robiąc kilka zdjęć, by potem udać się tramwajem w stronę Katowic. Nie udało mi się znaleźć żadnego rozsądnego noclegu w samym Chorzowie, ale nie było to problemem. Do centrum Katowic, gdzie na tutejszym Rynku miałem zarezerwowany hostel jedzie się piętnaście minut. Niewątpliwie pomógł mi lipcowy rekonesans. Wiedziałem już gdzie i jak się poruszać, co pomogło mi oszczędzić i czas i siły. Ponieważ było dopiero wczesne popołudnie postanowiłem pospacerować po centrum udając się pod sławny Spodek, który do tej pory widziałem tylko z perspektywy telewizora, albo szyby autokaru podczas kilku wcześniejszych wyjazdów, a w którym to chociażby nasi siatkarze zdobywali w zeszłym roku tytuł Mistrzów Świata, czy też w którym na początku tego roku odbywał się mecz otwarcia imprezy tej samej rangi w piłce ręcznej. Udało się także dotrzeć do Muzeum Śląskiego. Po drodze miałem okazję przejść obok pomnika Powstańców Śląskich upamiętniającego walkę Śląska w latach 1919-21 o bycie polskim. Wkrótce udałem się już do hostelu, gdzie tym razem miałem zarezerwowany w pełni wyposażony cały pokój tylko dla siebie. Rzadko pozwalam sobie na tego typu luksus. Tym razem bardzo nie miałem wyboru, bo nic innego tańszego nie znalazłem. Po drodze na sam koniec miałem okazję zobaczyć jeszcze piękny gmach Teatru Śląskiego. Później mogłem sobie go obejrzeć dokładniej, gdyż okno z mojego pokoju było skierowane właśnie na niego w odległości dosłownie dwudziestu metrów. W hostelu mogłem w końcu trochę odpocząć po podróży i odespać bardzo wczesną pobudkę. Bieg przecież już następnego ranka.

      Start zaplanowano o godzinie 9:40. Maratończycy będą wówczas na trasie już od ponad półtorej godziny. Snując się w okolicach Stadionu Śląskiego napotykam dwóch ratowników górniczych. Wdaję się w pogawędkę. Zamierzają pobiec w górniczym stroju i aparatem ratowniczym na plecach. To tylko atrapa, ale i tak waży kilkanaście kilogramów. Robi to na mnie wrażenie i pewnie porozmawiałbym dłużej, ale w końcu trzeba zająć miejsce  w swojej strefie startowej. Gdy rozlega się dźwięk specjalnie przygotowanego na tą okoliczność dzwonu ruszamy na trasę. Pierwsze kilometry wiodą przez Park Śląski. Na dość wąskich alejkach dość trudno jest znaleźć miejsce by mocniej się rozpędzić, ale nie jest to dla mnie problemem. Obudziłem się z bólem głowy, nie czułem się najlepiej, uznałem więc, że ten bieg pobiegnę sobie ostrożniej. Wkrótce docieramy do Katowic. Na piątym kilometrze w okolicach Spodka dobiegamy do pierwszego podbiegu na wiadukt. Nie analizowałem specjalnie trasy, ale o tym podbiegu słyszałem. Wkrótce okaże się, że nie będzie jedyny, a trasa nafaszerowana jest mniejszymi lub większymi podbiegami niczym śląska rolada kawałkami boczku. Niedługo potem jesteśmy w okolicy Muzeum Śląskiego. Szyb nieistniejącej już Kopalni Katowice, a działającej w tym miejscu przez prawie dwieście lat do końca XX wieku pięknie wpisuje się w panoramę miasta i widać go już z daleka. Skręcamy w stronę centrum miasta. Gdzieś w połowie dystansu nasza trasa łączy się z trasa maratońską. Od tej pory będziemy już wspólnie dzielić swój los, choć oczywiście maratończycy z dużo większym bagażem kilometrów. Wkrótce dobiegamy do miejsca gdzie gra górnicza orkiestra. Dodaje mi to trochę animuszu. Po dwunastu kilometrach wbiegamy do Siemianowic Śląskich. To już trzecie miasto, przez które przebiega trasa tego biegu. Maratończycy mieli okazję pobiec jeszcze przez Mysłowice. Gdzieś na trzynastym kilometrze przebiegamy koło pewnej kamiennicy. Mój wzrok przykuwa tablica pamiątkowa. Kontem oka przeczytałem, że to właśnie w tym budynku urodził się Wojciech Korfanty – polski przywódca narodowy Górnego Śląska, jedna z najważniejszych postaci walcząca o przyłączenie Śląska do Polski i jeden z ojców naszej niepodległości. Wojny z Niemcami już nie dożył. Zmarł dwa tygodnie przed 1 września. Po szesnastu kilometrach wracamy do Katowic. Prowadzi nas tam chyba najtrudniejszy z podbiegów. Coraz bardziej mętny wzrok sprawia, że skupiam się już głównie na samym biegu, niż podziwianiu miasta, które generalnie zaskoczyło mnie trochę ilością zieleni. Po osiemnastu kilometrach w końcu zaczynają się jakieś mocniejsze zbiegi. Tutaj więc postanawiam jeszcze trochę bardziej się postarać. Przyspieszam. Dopiero ostatnie kilkaset metrów do stadionu wiedzie pod górkę. Na stadion wbiegamy tunelem. Echo trybun i zgromadzonych pewnie kilku tysięcy kibiców niesie się coraz bardziej. Przede mną jeszcze pół okrążenia po bieżni. Tej samej bieżni, na której dosłownie trzy miesiące wcześniej podziwiałem największych lekkoatletów świata. Przez tą krótką chwilę czuję się jednym z nich. Doping, który niesie się po stadionie dodaje na ostatnich metrach sił i uskrzydla mimo zmęczenia. W końcu szczęśliwy wpadam na metę. Jeszcze tylko jeden głębszy oddech i na mojej szyi melduje wyjątkowo piękny medal.

      Mój wynik to 1:50:13, ale nie ma on większego znaczenia. Generalnie biegnąc nie kontrolowałem szczególnie czasu i biorąc pod uwagę, że biegło mi się dość ciężko wydawało mi się, że to będzie najwolniejszy z moich półmaratonów ostatnich miesięcy, a wcale tak źle nie było. Pewnie gdybym był bardziej świadomy tempa to na ostatnich kilometrach wykrzesałbym z siebie jeszcze trochę więcej energii i udałoby się urwać te trzynaście sekund, ale szczerze mówiąc nie jest to dla mnie jakoś bardzo istotne. W uszach mam jeszcze ciągle ten doping kibiców, gdy pokonywałem bieżnię Stadionu Śląskiego. Jest to jeden ze szczególnych momentów mojej przygody z bieganiem, który będę pamiętał bardzo długo. Jeszcze tylko trochę czasu spędzonego w Kotle Czarownic, kibicowanie innym biegaczom, którzy ciągle docierają do mety, kilka godzin czekania na autobus i powrót do domu tą samą trasą. Droga przede mną dość daleka. Będzie o czym myśleć, będzie co wspominać i raz jeszcze przeżywać to wszystko w swojej głowie.

2023.10.01 Chorzów Półmaraton: 15 SILESIA PÓŁMARATON – 1:50:13


Prawie jak u siebie

      Realizując swoje pasje i podróżując po świecie zawsze staram się wyłapywać w nowym miejscu polskie akcenty i cieszy mnie, gdy na swojej drodze gdzieś daleko poza Ojczyzną spotykam rodaków, słyszę polski język, czy też widzę nasze narodowe symbole. Zawsze jest mi też miło, gdy wśród biegaczy na trasie udaje mi się wypatrzeć biało-czerwone koszulki. Kończy się to zwykle sympatyczną pogawędką, pozdrowieniami, a przynajmniej uśmiechem. Przez tych kilkanaście lat mojego biegania nazbierało się już trochę tych wyjazdów do różnych krajów i różnie to wyglądało. W Budapeszcie podczas maratonu w 2015 roku na liście startowej naliczyłem ponad trzysta osób deklarujących się jako Polacy. Dla odmiany w Atenach, gdzie w 2016 roku pobiegłem Półmaraton Posejdona byłem jedyną osobą z naszego kraju, która zdecydowała się wziąć udział w tej imprezie. Tak, czy inaczej w zasadzie wszędzie, gdzie byłem w mniejszym lub większym stopniu zawsze zdarzało mi się odnaleźć jakieś elementy związane z Polską, naszą historią, kulturą i jest to dla mnie za każdym razem bardzo miłe przeżycie.

      Jako kolejne miejsce, które postanowiłem odwiedzić i pobiec tam swój następny półmaraton wybrałem Oslo – stolicę Norwegii, czyli kraju łososia, fiordów i sportów zimowych. Będąc już na ostatniej prostej w przygotowaniach kilka dni przed wyjazdem postanowiłem zerknąć na listą startową, by zobaczyć ilu mogę spodziewać się na trasie Polaków. W sumie na wszystkich trzech dystansach naliczyłem sto dwadzieścia osób. Sporo. Więcej w biegach, w których uczestniczyłem było chyba tylko we wspomnianym już wcześniej Budapeszcie.  W zasadzie nie powinno mnie to dziwić, gdyż Polacy stanowią w tym mieście trzecią grupę narodową po Norwegach, co oczywiste, i Pakistańczykach. Żyje tu prawie dwadzieścia tysięcy naszych rodaków, czyli co dwudziesty mieszkaniec Oslo to Polak.  Ku swojemu zaskoczeniu na liście startowej odnalazłem znajome nazwiska. Był tam Paweł, ten od Korony Ziemi, którego poznałem jesienią zeszłego roku przy okazji wyjazdu do Kiszyniowa. Po raz kolejny okazało się jak bardzo ten biegowy świat jest mały. Wypatrzyłem tam też Przemka, którego znałem w zasadzie jedynie wirtualnie, a który podobnie jak ja ma swoje miejsce w sieci, gdzie dzieli się wrażeniami z wycieczek na różnego rodzaju maratony zagraniczne, na które zdarza mi się czasami zaglądać. Miesiąc przed wyjazdem komentując jakiś post w Internecie poznałem też zupełnie przypadkowo Bartka. Bartek, który od lat mieszka w Norwegii wraz ze swoimi przyjaciółmi także zamierzał pobiec w tym biegu.  Zaproponował mi nawet, że przez tych kilka dni może mnie przenocować, ale po pierwsze nie chciałem robić kłopotu, a po drugie nie mieszka On w samym Oslo. Biorąc pod uwagę ograniczony czas mojego pobytu wolałem być jednak na miejscu by w pełni wykorzystać każdą wolną chwilę na zwiedzanie miasta. Nie mniej było to dla mnie równie miłe, jak i zaskakujące, że mimo, że w zasadzie w ogóle się nie znamy i nic o sobie nie wiemy, to jednak obdarzył mnie na tyle zaufaniem by zaproponować mi nocleg w swoim własnym domu. Podziękowałem, ale umówiliśmy się, że gdy będę już na miejscu to będziemy próbować się jakoś skontaktować i spotkać. Biorąc pod uwagę wszystko, o czym wspomniałem powyżej wiedziałem już, że podczas tego wyjazdu mimo, że z dala od kraju to raczej nie będę czuł się osamotniony.

      Do stolicy Norwegii wybrałem się z samego rana w piątek. Niestety w samym Oslo nie ma lotniska, a lot miałem zaplanowany do Sandefjord-Torp oddalonego od miasta o sto dwadzieścia kilometrów. Już po wylądowaniu czekała mnie więc jeszcze dwugodzinna podróż autobusem. Stojąc na przystanku rozpoznałem wychodzącego właśnie z hali lotniska Przemka. Towarzyszyła mu Ania, która przybyła do Oslo w charakterze turystki i Jego kibica. Mimo, że z Przemkiem znaliśmy się jedynie z kilku krótkich konwersacji w Internecie, a z Anią wcale to od razu znaleźliśmy wspólny język i dwie godziny jazdy minęły nam wyjątkowo szybko na miłej rozmowie. Przy okazji okazało się, że Przemek także zna Pawła, a poznali się na maratonie w Sarajewie. „Jakiż ten świat mały…” – pomyślałem znowu.

      Gdy dotarliśmy w końcu do miasta było już po południu. Planowałem podobnie zresztą jak nowopoznani znajomi w zasadzie od razu udać się do zlokalizowanego nad zatoką Oslofjord namiotu, gdzie wydawano pakiety startowe. Po drodze chciałem jednak zobaczyć jedną z atrakcji tego miasta, a mianowicie Tigerstaden, czyli tutejszego miejskiego tygrysa. To tak naprawdę ustawiona niedaleko dworca kolejowego wykonana z brązu prawie pięciometrowa rzeźba postawiona tu w 2000 roku z okazji tysiąclecia miasta. Ma to być nawiązanie do wielu możliwości jakie daje Oslo. Poszliśmy tam wszyscy razem. Ponieważ tuż obok zlokalizowany był kolejny symbol tego miasta – tutejsza Opera to szkoda było nie wykorzystać tej szansy, by zobaczyć także i ją. Otwarty w 2008 roku gmach, to niebywała gratka dla osób interesujących się architekturą i niewątpliwie wizytówka miasta często prezentowana na widokówkach. Nietypowy kształt według projektu, którego celem było stworzenie publicznego centrum miasta dostępnego dla każdego i niesamowite wnętrza w połączeniu ze sztuką robią spore wrażenie. Budynek ma zakrzywioną białą fasadę, która wygląda jakby wynurzała z wody i formę, która sprawia, że można  po nim chodzić, a nawet wspiąć się na dach. Warto, bo ze szczytu rozpościera się bardzo ładna panorama miasta i fiordu. Z dachu widać też znajdujące się tuż obok muzeum znanego na całym świecie Edvarda Muncha. Wiele osób przyjeżdża do Oslo tylko po to, by zobaczyć prace tego najpopularniejszego norweskiego artysty, autora znanego na całym świecie „Krzyku”. Muzeum Muncha prezentuje większość dorobku malarza, ale bez tego najważniejszego, które można podziwiać jedynie w Muzeum Narodowym.

      Przed wyjazdem sprawdzałem prognozy. Tego dnia miało padać. Przywitała nas jednak ładna pogoda. Słońce wynurzało się nieśmiało zza chmur. Ucieszyłem się trochę. Jedynie temperatura była niższa niż w Polsce. Niestety nie trwało to długo, bo już wkrótce pojawił się zapowiadany, na szczęście nieduży deszcz. Gdy zeszliśmy z dachu Opery na dole czekali na nas Agnieszka i Janek, którzy od lat mieszkają w Norwegii, a u których przez tych kilka dni nocować mieli Przemek i Ania. Poszliśmy całą grupą wzdłuż zatoki kierując się w stronę Expo. Idąc tak miło rozmawialiśmy. Okazało się, że tutejsza polska społeczność ma w Oslo pewną grupę biegową, z którą także czasami wyjeżdżają wspólnie na różne zawody. Przypomniał mi się Bartek. Spytałem więc, czy może Go znają i okazało się, że oczywiście tak. Po raz kolejny ten świat okazał się dużo mniejszy, niż mógłby się w ogóle wydawać.

      Odebraliśmy pakiety, zrobiliśmy kilka pamiątkowych zdjęć i niebawem ruszyliśmy w stronę mojego hostelu. Ponieważ było po drodze nowi znajomi postanowili mnie odprowadzić. Staram się wybierać nocleg blisko startu i mety. Wkrótce więc byliśmy na miejscu.  Okolica chyba nie była najciekawsza. Po drodze minęliśmy plac, gdzie kręciło się wielu bezdomnych, imigrantów głównie z Afryki i innych ludzi mających problemy z alkoholem i być może narkotykami. Podobno też zdarzały się w tej okolicy nawet jakieś strzelaniny, choć pozostaje mi jedynie wierzyć na słowo, bo nic takiego nie widziałem. Na sam hostel narzekać jednak nie mogłem. Fakt, że nie był tani, ale nie był też drogi biorąc pod uwagę tutejsze realia. Natomiast jego standard był na naprawdę wysokim poziomie. Myślę, że jeden z lepszych, w których do tej pory mieszkałem. Stosunkowo krótki pobyt tym razem nie sprzyjał nawiązywaniu nowych znajomości. Bliższą relację udało mi się zawiązać jedynie z pewnym Węgrem w średnim wieku, który także przyleciał do Oslo na bieg, a na koncie ma już ukończonych osiemdziesiąt jeden maratonów, w tym dwa w Polsce. Mieliśmy więc trochę wspólnych tematów.

      W końcu nadszedł najważniejszy dzień mojego wyjazdu. Trochę inaczej wyobrażałem go sobie planując wycieczkę do Oslo. Zakładałem, że bieg, jak to zwykle bywa odbędzie się rano i  po ukończeniu będę mógł od razu cieszyć się pobytem i odkrywać miasto. Start maratonu był rzeczywiście zaplanowany już o około 9:25. Natomiast, my półmaratończycy na swój bieg mieliśmy niestety poczekać niemalże na koniec rywalizacji na królewskim dystansie, bo aż do 13:30, co mocno komplikowało mi popołudniowe plany. W takiej sytuacji, aby nie tracić dnia postanowiłem zaplanowaną wycieczkę po mieście rozpocząć jeszcze przed swoim biegiem. Na początek dotarłem do tutejszej wybudowanej w barokowym stylu luterańskiej katedry. Budowa pierwszej świątyni w tym miejscu rozpoczęła się jeszcze w XII wieku. Forma, w której możemy podziwiać ją dzisiaj powstała w ostatnich latach siedemnastego stulecia. To właśnie tutaj odbywają się koronacje i śluby królów norweskich. Muszę przyznać, że nie jest zbyt imponująca. Spodziewałem się czegoś więcej. Zdecydowanie większe wrażenie zrobił na mnie kolejny punkt mojej wycieczki, a mianowicie budynek norweskiego parlamentu – Stortinget. Zatrzymałem się w tym miejscu na chwilę, gdyż tuż obok wiodła trasa maratonu. Był to mniej więcej dwudziesty kilometr i najlepsi z maratończyków zaczęli powoli docierać do tego miejsca. Gdy minęła mnie czołówka i pobiegła dalej skierowałem się w stronę Pałacu Królewskiego. To wybudowana w połowie XIX wieku oficjalna siedziba norweskich monarchów i jeden z najbardziej charakterystycznych budynków stolicy Norwegii. Obecnie mieszka w nim król Harald V wraz z małżonką. To właśnie tutaj podejmowane są zagraniczne głowy państw podczas oficjalnych wizyt. Ponieważ zrobiło się już trochę późno postanowiłem podążyć już w kierunku startu mijając powoli Teatr Narodowy, czyli jeden z najważniejszych norweskich teatrów dramatycznych.

      Niedługo potem byłem już przy ratuszu, gdzie zlokalizowany był start i meta. Budynek na świecie znany jest przede wszystkim z ceremonii wręczania pokojowej Nagrody Nobla, która odbywa się tu co roku. Miejsce w którym został pobudowany nie jest przypadkowe. W tym punkcie bowiem statki wpływające do portu w Oslo widzą ratusz na pierwszym planie, gdyż ten znajduje się dokładnie na końcu zatoki w centrum miasta. Spacerując w pewnym momencie usłyszałem polski język, a wśród kilkunastoosobowej grupki rodaków dopingujących maratończyków rozpoznałem poznaną wczoraj Agnieszkę. Wkrótce okazało się, że w tej grupce był też Bartek. W końcu mieliśmy okazję poznać się osobiście i porozmawiać. Generalnie byli to członkowie fundacji Love Dance Help i zebrali się tu by oczywiście pobiec, ale też wspierać żonę Barka Izę, która była już na trasie maratonu, a Jej celem było ukończenie tego dnia wszystkich trzech dystansów, to jest maratonu, półmaratonu oraz dziesięciu kilometrów. W sumie ponad siedemdziesiąt trzy kilometry. Jeśli ktoś był wystarczająco szybki umożliwiała mu to formuła tych zawodów, gdyż każdy z biegów następował jeden po drugim w odpowiednich odstępach czasowych. Na każdego, kto na to się zdecydował i ukończył tak zwany „Oslotrippelen” czekał poza dumą i niewątpliwą chwałą czwarty dodatkowy medal. Mąż, syn i przyjaciele postanowili zrobić Izie niespodziankę i przez cały dzień wspierać Ją w tym wyjątkowym i ciężkim wyzwaniu. Czy to dopingując na trasie w różnych miejscach miasta, czy też pokonując razem z Nią poszczególne dystanse. Trzeba przyznać, że był to bardzo sympatyczny gest i było mi miło, że choć w minimalnym stopniu także miałem przyjemność w całym tym przedsięwzięciu uczestniczyć. Gdy tak dopingowaliśmy Izę w pewnym momencie jedna z moich nowych norweskich znajomych Karolina widząc napis „Siedlce” na mojej klubowej bluzie zapytała czy jestem z tego miasta. Odpowiedziałem, że owszem. Okazało się, że Jej chłopak Mateusz, który także aktualnie mieszka w Norwegii i biegł właśnie maraton pochodzi z Kotunia, czyli bardzo dobrze znanej mi miejscowości znajdującej się tuż pod Siedlcami. Co więcej mamy nawet wspólnych biegowych kolegów. W tym momencie przyszło mi po prostu po raz trzeci wypowiedzieć słowa: „Ależ ten świat jest mały”. To był zbieg okoliczności, którego chyba nikt nie mógł przewidzieć.

      W końcu trzeba było zająć miejsce w swojej strefie startowej. Stojąc wśród kilku tysięcy biegaczy nie czuję się najlepiej i najchętniej to bym sobie po prostu posiedział. To zwiedzanie, czekanie na swój start, te emocje… to wszystko mnie trochę zmęczyło. Było mi też trochę chłodno, bo tak dużo się działo, że nawet nie pomyślałem o porządnej rozgrzewce. Być może dlatego w zasadzie od samego początku biegnie mi się dość ciężko. Staram się trzymać tempo po pięć minut i parę sekund na kilometr, co w ostatecznym rozrachunku powinno dać mi na mecie w pełni satysfakcjonujący mnie wynik poniżej godziny i pięćdziesięciu minut. Pierwszych pięć kilometrów zaprowadziło nas w okolice Parku Vigelanda. Ten park to ponad dwieście rzeźb i jedna z największych atrakcji Norwegii. Wszystkie figury powstawały z brązu, granitu i żeliwa. Mniej więcej tutaj czekał na nas pierwszy z podbiegów. Na szóstym kilometrze nagle słyszę swoje imię. Obejrzałem się. To był poznany dzień wcześniej Janek. Dodało mi to niewątpliwie animuszu. Na kolejnych kilometrach co najmniej kilka razy dociera do mnie jeszcze polski doping. Może mi to pomogło, może w końcu trochę się rozgrzałem, a może po prostu jest już teraz z górki. W każdym razie od tego momentu biegnie mi się już lepiej. Mniej więcej od połowy dystansu zaczyna się część trasy  biegnąca wzdłuż zatoki. Na tym odcinku daje się trochę we znaki wiatr. Dobiegliśmy do Aker Brygge. Można tu znaleźć najróżniejsze restauracje, puby, dyskoteki, sklepy, luksusowe apartamenty, występy ulicznych artystów. Nic dziwnego, że to miejsce przyciągnęło sporą ilość kibiców. Dalej trasa biegnie przez stare miasto, zwane Kvadraturen, a to z powodu regularnego prostokątnego układu ulic. Siedemnasty i osiemnasty kilometr to najtrudniejszy moment tego biegu. Cały czas biegniemy pod górkę. Nie muszę zerkać na zegarek, by czuć, że moje tempo tu znacznie spada. Pamiętając jednak przeglądaną dzień wcześniej mapę trasy wiem, że zaraz będzie nawrotka i część tego co górka zabrała za chwilę odda, a potem już zaraz będzie meta. Po nawrotce staram się wypatrywać polskich koszulek, ale nie widzę. Albo ich tam nie ma, albo po prostu mój wzrok na tym etapie nie jest już tak ostry. Wiem już, że założony na początku cel uda mi się osiągnąć, ale na ostatnim kilometrze staram się jeszcze trochę zebrać się w sobie i przyspieszyć. Ostatecznie na metę zlokalizowaną w okolicy ratusza wbiegam w czasie 1:48:46, a na mojej szyi zawisa piękny medal. Co ciekawe nie jak wszędzie metalowy, ale ze specjalnego pochodzącego z recycklingu plastiku. Wiadomo… legendarna skandynawska dbałość o środowisko.

      Po biegu odnalazłem jeszcze całą ekipę i razem zaczęliśmy kibicować biegaczom na 10 kilometrów wśród, których nadal była przecież główna bohaterka tego dnia, Iza. Byłem pod ogromnym wrażeniem, chętnie bym został do końca, ale przyszła pora wracać do hostelu. Porozmawiałem jeszcze chwilę z nowymi kolegami i koleżankami, poznałem w końcu swojego krajana Michała. Za zaproszenie na polsko-norweskie After Party podziękowałem. Po całym dniu spędzonym byłem już trochę zmęczony, a następnego dnia od samego rana przecież też czekał mnie jeszcze długi aktywny dzień i długa podróż do domu. Pogoda tym razem do zwiedzania miała być idealna. Po dwóch pochmurnych i ponurych dniach w końcu nad Oslo królować miało słońce.

      Plan na niedzielę był prosty: przede wszystkim na początek Holmenkollen, a potem się zobaczy. Jestem z tego pokolenia, które doskonale pamięta Małyszomanię. Niemalże cała Polska zasiadała wówczas w niedzielne zimowe popołudnia przed telewizorem, żeby po raz kolejny zobaczyć na belce Adama Małysza, by chwilę potem cieszyć się z kolejnego sukcesu. Miłośników skoków elektryzowały zwłaszcza pojedynki z Jego największymi rywalami: najpierw Martinem Schmittem, a potem Svenem Hannawaldem. Są miejsca gdzie nasz Orzeł z Wisły cieszy się szczególnym uznaniem. Takim miejscem jest na pewno Oslo i pobliska skocznia, na której został okrzyknięty „Królem Holmenkollen”. To tutaj bowiem jako jedyny w historii wygrywał pięciokrotnie zawody Pucharu Świata, a siedmiokrotnie stawał na podium. Jego wynik zapisał się już w historii za pewne na zawsze, gdyż skoczni na której to uczynił już nie ma. W 2008 została rozebrana, a na jej miejscu powstała druga, zupełnie nowa. Nie mniej i tak chciałem odwiedzić to bądź co bądź ważne miejsce w historii polskiego sportu i sportu w ogóle. W końcu w 1952 roku gościło ono Igrzyska Olimpijskie. Z tego miejsca można także zobaczyć najlepsze panoramiczne widoki Oslo.

      Pod skocznię najlepiej dojechać metrem. Planowałem wsiąść na stacji pod Parlamentem. Niestety, nie było tam żadnego automatu by kupić bilet, zacząłem szukać jakiegoś sklepu. Okazało się, że w obu sieciach, w których normalnie są dostępne przydarzyła się awaria systemu płatności.  Zastanawiałem się co robić w takiej sytuacji. Miałem dwie możliwości. Zrezygnować, albo pojechać na gapę. Wybrałem drugie rozwiązanie licząc, że w niedzielny poranek nikt biletów sprawdzał nie będzie. Co ciekawe metro w Oslo poza kilkoma głównymi stacjami porusza się na w zasadzie na otwartej przestrzeni i ma charakter podmiejskiego pociągu. Wystarczy wyjechać kilka stacji poza centrum i naszym oczom ukazują się piękne wzgórza, a miejscami można dostrzec także cudowne widoki z góry na zatokę. Zrobiłem kilka zdjęć, pospacerowałem trochę i niebawem siedziałem już z powrotem w metrze do Centrum. Wychodząc z metra trochę odetchnąłem z ulgą. Na szczęście kontroli nie było.

      Wysiadłem tym razem przy Teatrze Narodowym, przeszedłem się jeszcze znanymi mi już ścieżkami. W słońcu miasto i jego zabytki prezentowały się jeszcze piękniej, niż poprzedniego dnia. Pod Parlamentem trafiłem na antyrosyjską manifestację podczas której grupka Ukraińców pokazywała zdjęcia dokonanych przez rosyjskich barbarzyńców morderstw i zniszczeń. Spędziłem tu chwilę, by następnie trochę poruszony tym wydarzeniem ruszyć w okolice portu. Po drodze spotkałem znajomego z hostelu Węgra. Przeszliśmy się razem promenadą podziwiając jachty i robiąc kilka pamiątkowych zdjęć, a potem się pożegnaliśmy. Idąc wzdłuż zatoki minąłem jakieś zabytkowe okręty. Jeden wojskowy pochodził chyba z czasów II wojny światowej. Sama zatoka także odegrała ważną rolę w tamtych czasach. Jej obrona była kluczowa w kontekście losów niemieckiej inwazji na Norwegię. Pozwoliła bowiem ewakuować władze państwowe, czyniąc w konsekwencji przyszły faszystowski rząd premiera Quislinga nielegalnym i pozwalając oficjalnie uczestniczyć Norwegii w wojnie po stronie zwycięskich aliantów. Mocno związany z Nią sentymentalnie był także wspomniany już wcześniej Munch, dlatego też często pojawia się ona na Jego obrazach, choćby właśnie „Krzyku”.

      Idąc dalej dotarłem do twierdzy Akershus. Miałem ją już okazję widzieć, czy to w piątek, gdy przechodziliśmy obok idąc po pakiety startowe, czy też podczas biegu, bo w tej okolicy wyznaczona była też trasa. Tym razem jednak wszedłem do środka. To tak naprawdę zamek zbudowany w celu obrony stolicy Norwegii. Jego początki sięgają końca XIII wieku. Położona bezpośrednio nad morzem forteca miała strategiczne znaczenie dla Oslo, a co za tym idzie dla Norwegii. Twierdza przetrwała wiele oblężeń, głównie szwedzkich i nigdy nie została zdobyta przez wroga. W czasie II wojny światowej była oblężona przez Niemców, ale nawet wtedy nie została zdobyta, tylko przekazana w wyniku kapitulacji. W czasie okupacji niemieckiej w twierdzy było więzienie. Po wojnie odbyła się tu egzekucja wspomnianego już faszystowskiego premiera Quislinga. Na zamku znajduje się też mauzoleum norweskiej rodziny królewskiej. Po Akershus po drodze jeszcze ostatni rzut oka na tutejszą operę i niebawem siedziałem już w pociągu na lotnisko.

      No cóż. Pora wracać do domu. Nie ukrywam, że ten wyjazd mnie totalnie zaskoczył i przeżyłem go inaczej, niż to sobie wyobrażałem. Było to jednak bardzo miłe zaskoczenie i pozytywna zmiana. Przede wszystkim po raz kolejny życie udowodniło mi jaki ten świat, a przynajmniej ten biegowy świat jest mały. Po drugie mimo, że byłem tysiąc kilometrów od naszego kraju to w zasadzie od momentu wylądowania do samego wyjazdu czułem się jak w domu, wśród swoich. Czy to w autobusie do Oslo, w którym całą drogę mogłem rozmawiać po polsku, czy też spacerując po mieście i mijając polskie wycieczki, czy to wychodząc z hostelu i widząc ciężko pracującą grupkę polskich budowlańców wykonujących remont pobliskiej kamiennicy, czy też na trasie biegu, gdzie było wielu zarówno polskich biegaczy jak i kibiców. Nawet na mecie medal wręczała mi dziewczyna z Polski, a pewna Norweżka, którą poprosiłem o zrobienie mi pamiątkowego zdjęcia na pożegnanie łamaną polszczyzną krzyknęła „badzo dobsze” trochę mnie tym przy okazji rozbawiając. Poza tym, że czułem się jak w domu to czułem się także jak wśród przyjaciół i niewątpliwie stało się to zarówno dzięki Przemkowi i Ani, z którymi spędziłem piątek, czy też Bartkowi i grupie Love Dance Help, z której miałem przyjemność towarzyszyć przez znaczną część soboty, a z niektórymi z Nich także pobiec bieg. Choć wielu z nich mieszka w Norwegii od lat to jednak gościnność zachowali nadal polską. Miło było patrzeć jak zgraną stanowią grupę i przez ten krótki czas stać się także jej częścią. Już po powrocie do domu postanowiłem dowiedzieć się więcej czym tak naprawdę ta fundacja się zajmuje. Na stronie internetowej można przeczytać, że za cel stawiają sobie pomoc potrzebującym, wspieranie domów dziecka, promowanie tańca i sportu jako sposobu spędzania czasu, integracja Polonii i stwarzanie przestrzeni do spotkań rodaków z Oslo i okolic, a także przyczynienie się do budowania wizerunku Polski za granicą oraz budowania mostów pomiędzy Polską, a Norwegią. To ważne, trudne i odpowiedzialne zadania, ale myślę ze świetnie Im idzie. Lepszych ambasadorów Polska nie mogła sobie wymarzyć. Dzięki za wszystko!

2023.09.16 Oslo (Norwegia) Półmaraton: BMW OSLO HALVMARATON – 1:48:46


Więcej zdjęć z Oslo:

Po czterdziestce

      Mówi się, że życie zaczyna sie po czterdziestce. Czy to prawda? Trudno powiedzieć. Zdania są podzielone. Ja dobiłem właśnie do czterdziestu ukończonych oficjalnych półmaratonów. Mam cichą nadzieję, że przynajmniej w tym wypadku, mimo, że już trochę tych biegów zaliczyłem to jednak może te niekoniecznie najszybsze, ale przynajmniej te najfajniejsze i najbardziej intersujące ciągle jeszcze dopiero przede mną. Pamiętam doskonale ten pierwszy. Swoją półmaratońską przygodę zaczynałem w sierpniu 2013 roku od czwartej edycji Biegu Siedleckiego Jacka, która wówczas została wydłużona do tego dystansu, a ja uznałem, że chyba lepszej okazji na debiut w półmaratonie, niż bieg we własnym rodzinnym mieście to raczej nie będzie. Pamiętam ten niedzielny poranek, pamiętam tamtą pogodę. Na samą myśl nie chciało mi się wówczas wychodzić z domu. Był moment, że nawet myślałem, aby zrezygnować. Ostatecznie uznałem, że szkoda by było tych przygotowań i jednak trzeba podjąć wyzwanie. Potem był wystrzał startera i prawie dwie godziny walki z zimnem, deszczem i zmęczeniem, a na samym końcu także ze słońcem. Na mecie za to czekała ogromna radość i poczucie dumy. Udało się, a czas był zdecydowanie powyżej moich oczekiwań. Zakładane jako cel dwie godziny zostały wówczas złamane i to znacznie. Potem przyszły kolejne biegi: w kraju, potem także coraz częściej za granicą, aż w końcu nadszedł ten cztedziesty. Został nim 8 Adidas Nocny Półmaraton Praski. Pobiegłem go drugi raz z rzędu.

      Start został zaplanowany na 20:30. Niewątpliwie wieczorne biegi mają swój urok i pewien klimat. Chyba też wieczorem łatwiej przyciągnąć na trasę kibiców, zwłaszcza w sobotę. Mimo wszystko chyba wolę jednak starty rano. Wówczas człowiek jest wypoczęty, robi swoje, wraca do domu i ma cały dzień przed sobą na przeżywanie tych wszystkich emocji: radości, dumy, ekscytacji. Czekanie na zawody wieczorem mnie generalnie męczy, i to zarówno fizycznie jak i psychicznie. Jadąc pociągiem z Siedlec do Warszawy na start czułem się znużony tym całym oczekiwaniem, podróżą i najchętniej to bym się po prostu zdrzemnął, a nie ganiał po Warszawie. Wszystko się zmieniło, gdy dotarłem na miejsce pod Stadion Narodowy i poczułem ten dreszczyk emocji i adrenalinę nadchodzącej rywalizacji. Dodatkowo od razu czekała na mnie  niespodzianka w postaci spotkania naszej wspaniałej Olimpijki z Rio de Janeiro, specjalistki w biegach średnio- i  długodystansowych – Sofii Ennaoui. Było to tym bardzo miłe spotkanie, tym bardziej, że kompletnie się go nie spodziewałem. Pojawiła sie tam bowiem jedynie jako ambasador marki jednego ze sponsorów. Potem były kolejne miłe spotkania tym razem już ze znajomymi, czy to klubowymi, czy też poznanymi na wielu innych zawodach, a którzy także licznie pojawili się na starcie tego biegu. Oczekiwanie na bieg mijały na sympatycznych rozmowach. W końcu trzeba było jednak zająć już miejsce na starcie.

      Co do wyniku specjalnych oczekiwań nie miałem. Nie nastawiam się na żadne bicie swoich rekordów tej jesieni i wiem, że nie jestem na nie przygotowany. Uznałem jednak, że wypadaloby pobiec szybciej niż tydzień wcześniej na Biegu Jacka (1:51:14), a najlepiej spróbowac zejść poniżej 1:50.  Ustawiłem się więc za pacemakerem na ten wynik. Pierwsze dwa kilometry pobiegliśmy w tempie około pięciu minut i kilku sekund na kilometr. Potem jednak pacemaker chyba trochę zwolnił, a ponieważ biegło mi się w miarę dobrze to postanowiłem kontynuwać bieg w podobnym tempie jak zacząłem. Nie miałem z tym na szczęście żadnych problemów. Pomagało żeśkie powietrze i żywiołowo dopingujący kibice, z którymi często przybijałem piątki, zwłaszcza tymi najmłodszymi. Mijał kilometr za kilometrem, a ja nadal czułem się dość dobrze. Gdy dobiegłem do 14 kilometra zastanawiałem się jak dalej potoczy się ten bieg. Mniej więcej tutaj tydzień wcześniej na Biegu Jacka pojawiły się kłopoty w wyniku których moje tempo zaczęło spadać i wahać się już do samego końca. Tam jednak po prostu wyszło słońce, tutaj późnym wieczorem po zmroku takiego ryzyka już nie było i kryzys faktycznie nie przyszedł. Ostanie kilometry to bieg przez klimatyczne praskie uliczki z restauracjami i pubami, co dodawało naszym zmaganiom szczególnego klimatu. Postanowiłem tutaj wyrwać się trochę ze strefy komfortu i przyspieszyć. Wydawało mi się, że tak zrobiłem. Nie było tego jednak widać w czasach na poszczególnych kilometrach, które były cały czas takie same, więc albo to było złudzenie, albo po prostu na tym etapie przesunęła mi się strefa komfortu i nie było już tak łatwo. Nie byłem też jakoś szczególnie zdetermiownay wiedząc, że biegnę i tak szybciej, niż założony na starcie cel. Dopiero ostatnie dwa kilometry udało mi się znacząco poprawić tempo i dobiegłem do mety z czasem 1:47:41. W zeszłym roku było prawie pięć minut szybciej, ale niewątpliwie taki wynik mnie satysfakcjonuje, bo pokazuje, że mimo, że w wysokiej formie aktualnie nie jestem to jednak stać mnie nie wkładając w to ogromnego wysiłku biegać poniżej godziny i pięćdziesięciu minut. To niewątpliwie cieszy…

2023.09.02 Warszawa Półmaraton: 8 ADIDAS NOCNY PÓŁMARATON PRASKI – 1:47:41


Spięte klamrą

      Doskonale pamiętam to czerwcowe popołudnie roku 2010, gdy w moich rodzinnych Siedlcach pierwszy raz organizowany był bieg na dystansie dziesięciu kilometrów. Była to pierwsza edycja Biegu Jacka. Początkowo dystans mnie przerażał, ale postanowiłem spróbować swoich sił uznając, że lepszej okazji na start, niż zawody we własnym, rodzinnym mieście może już po prostu nie być. Pamiętam te obawy, ten stres. Pamiętam te pytania zadawane wówczas w głębi serca samemu sobie co ja tu w ogóle robię. Pamiętam profesjonalnych zawodników w równie profesjonalnych strojach i pamiętam siebie… absolutnego debiutanta w zwykłym bawełnianym podkoszulku i sportowych butach, w których chodziłem na co dzień. Pamiętam swój bieg, pamiętam to słońce, pamietam tą walkę z samym sobą i swoimi słabościami, jak również pamiętam radość i dumę z ukończenia.

      Dziś po trzynastu latach znowu wziąłem udział, tym razem już w czternastej edycji Biegu Jacka i po raz kolejny już na dystansie półmaratonu. Były to moje dwieście pierwsze zawody biegowe w życiu i tylko nieodparta pokusa pobiegnięcia w Piątce z Żołnierzem i spotkania na starcie ambasadorki tego biegu naszej wspaniałej złotej i srebrnej Olimpijki ze sztafet w Tokyo Justyny Święty Ersetic sprawiła, że nie były to dwusetne, jubileuszowe. Nie mniej myślę, że fakt, że to właśnie od tego biegu zacząłem drugą dwusetkę też jest swoistą klamrą, którą spinam tych trzynaście lat swojego biegania. Na ten wynik złożyło się osiem maratonów, trzydzieści dziewięć półmaratonów i wiele, wiele innych zawodów na krótszych dystansach. Każde z nich to osobna, wspaniała przygoda, osobne wspomnienie. Wśród tych dwustu jeden zawodów swoje znaczne miejsce zajmują oczywiście też Biegi Jacka. To już moja jedenasta edycja. Jest to niewątpliwie jedna z tych imprez, w której startowałem do tej pory najczęściej.

      Dawno już nie miałem tak dużych obaw przed półmaratonem, jak tym razem. Choć ostatnio nie miałem z nim problemu to od kilku dni dokuczał mi Achilles i przy bieganiu czułem po prostu pewien ból. Muszę też uczciwie przyznać, że w tym roku przespałem lato z formą. W 2022 było tak dobrze, że wydawało mi się, że skoro może mniej intensywnie, ale jednak nadal regularnie i przecież całkiem sporo biegam, a dodatkowo jeżdzę dużo rowerem to wystarczy pare mocniejszych treningów i jak za pociągnięciem czarodziejskiej róźdźki półmaratońska forma wróci na tyle, że zagwarantuje mi to całkiem przyzwoity wynik i to bez żadnego „ale”.  Okazało się jednak, że w moim wieku na tym dystansie żadnych gwarancji chyba już nie ma i jak się nie włoży wystarczająco dużo wysiłku w przygotowania to nie ma co liczyć na cuda.  Na szczęście zrozumiałem to już kilka tygodni temu, widząc gdzie jestem z formą, czy to na treningach, czy to na Piątce z Żołnierzem. Mimo, że i tak nie zakładałem sobie poprzeczki wyjątkowo wysoko i po rekordowym sezonie 2022, w tym  roku chciałem po prostu się dobrze bawić i cieszyć bieganiem to jednak mocno zweryfikowało to moje oczekiwania na jesienne półmaratony, 

      Moje obawy przed tym startem potęgowała także pogoda. Ostatnie lata przyzwyczaiły już nas do tego, że na Biegu Jacka jest upał. Tym razem przewidywania meteorologów na ten dzień zmieniały się jak w kalejdoskopie od trzydziestostopniowych upałów, po dość dobre do biegania umiarkowe temperatury, czy też nawet deszcz. Obserwując zmieniające się do ostatniego dnia prognozy wydawało się, że będzie to prawdziwa ruletka. Ostatecznie aura trochę się zlitowała nad biegaczami (zwłaszcza półmaratończykami) i rano popadał mocny deszcz schładzając powietrze i rozgrzany w ostatnich dniach asfalt. Dopiero w drugiej części biegu temperatura znacznie wzrosła i wyszło słońce, no ale o tym dowiem się dopiero po pewnym czasie będąc juz na trasie.

      Specjalnych oczekiwań co do wyniku nie miałem. Zakładając że będzie potworny upał liczyłem się z tym, że być może przyjdzie mi walczyć ze złamaniem dwóch godzin. Widząc jednak jaka jest pogoda rano za absolutne minimum założylem sobie złamanie 1:55, a najlepiej próbować zbliżyć się do 1:50. Z takim też założeniem postanowiłem wystartować, a środkiem do tego celu miało być tempo na poziomie około 5 minut na kilometr. Na pierwszych dwóch siedmiokilometrowych pętlach udawało mi się to bez problemu. Mogę powiedzieć, że nawet trochę za łatwo. Czułem, że w końcówce być może trzeba będzie za to zapłacić pewną cenę, dlatego starałem się nawet trochę hamować sam siebie. Kończąc drugą pętlę spojrzałem w niebo. Z jednej strony przykrywały je w oddali czarne chmury, z drugiej przebijało się słońce. Zastanawiałem się co może przynieść to na końcówkę biegu. Ostatecznie chmury poszły bokiem, a na niebie coraz bardziej dominowało słońce. Niestety od razu miało to przełożenie na komfort mojego biegu i tempo, które od tego momentu zaczęło co chwilę wahać się od 5:00 do 5:30.  Coraz bardziej narastał także ból w Achillesie. Będąc kilometr przed metą już w zasadzie wiedziałem, że godziny i pięćdziesięciu minut złamać mi się nie uda, ale miałem już swiadomość  że raczej na pewno zrealizuję plan minimum. Ostatecznie na metę wbiegłem z czasem 1:51:14 mając wrażenie, że dystans tego biegu był jednak dłuższy o koło 200-300 metrów, co skradło mi być może brakujące sekundy. Nie miało to jednak już większego znaczenia. Z wyniku generalnie biorąc pod uwagę gdzie jestem z formą i tak jestem zadowolony. Bardziej rozczarowuje mnie samopoczucie na mecie, bo mimo niezbyt szybkiego tempa ten bieg dał mi sie trochę we znaki i nie ma co tłumaczyć tego pogodą, która mimo wszystko suma sumarum nie była najgorsza, a przez wiekszość dystansu wręcz dobra. Okazje do poprawki tego wyniku będą już wkrótce. Najbardziej cieszy kolejny zaliczony półmaraton i okazja spotkania wielu przyjaciół i znajomych często niewidzianych od lat. To była miło spędzona niedziela.

2023.08.27 Siedlce Półmaraton: 14 BIEG SIEDLECKIEGO JACKA – 1:51:14


Piątka z Żołnierzem 2

      W tym roku lato mija mi dość leniwie jeśli chodzi o starty, muszę przyznać. O ile cały czas biegam naprawdę sporo i regularnie to jednak zdecydowanie mniej intensywnie i zawodów, w których startuję też jest jak na lekarstwo. O ile w 2022 między wiosenną, a jesienną serią półmaratonów skupiłem się na poprawie swoich życiówek na któtszych dystansach, to jest na 5 i 10 kilometrów, o tyle w tym roku takich planów, ani oczekiwań już nie miałem i raczej po prostu cieszę się bieganiem, niż faktycznie trenuję. Gdy już mentalnie nastawiałem się powoli, że moimi następnymi zawodami będzie siedlecki półmaraton w ostatni weekend sierpnia to pojawiła się informacja o organizowanym w ramach centralnych obchodów Święta Wojska Polskiego biegu Piątka z Żołnierzem i żeby zdecydować się pobiec w tych zawodach długo nie musiałem się zastanawiać.

      Startowałem już w pierwszej edycji tego biegu w zeszłym roku i mam bardzo miłe wspomnienia. Sportowo może nie byłem do końca usatysfakcjonowany, bo mimo, że pobiegłem wówczas swoją najszybszą w życiu piątkę na atestowanej trasie to jednak poprzeczka, którą sobie wtedy zawiesiłem była jeszcze troszkę wyżej. Celem był bowiem mój najlepszy w życiu wynik na tym dystansie z nieatestowanej trasy,  a tego już niestety nie udało się zrealizować i to nie dlatego, że nie było mnie na to stać, ale dlatego, że po popełnionych już od samego początku błędach taktycznych zbyt szybko się poddałem i nie dałem z siebie wszystkiego. W ostatecznym rozrachunku, ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu zabrakło mi do realizacji planu jedynie czternastu sekund, więc był to wynik jak najbardziej w moim zasięgu. Rozczarowanie z tym związane wynagrodziła na pewno fajna atmosfera oraz możliwość spotkania, zrobienia wspólnego, pamiątkowego zdjęcia i porozmawiania z naszymi wspaniałymi biegaczami, medalistami Mistrzostw Świata i Europy Marcinem Lewandowskim i Jakubem Krzewiną, a życiówka z nieatestowanej trasy została ostatecznie kilka tygodni później poprawiona i tak… i to dwukrotnie.


      W tym roku dla odmiany ambasadorką biegu została kobieta – Justyna Święty-Ersetic, jedna z najlepszych biegaczek na 400 metrów na świecie, złota i srebrna medalistka olimpijska ze sztafet na Igrzyskach w Tokyo i nie ukrywam, że poza świętowaniem Dnia Wojska Polskiego, możliwości spotkania wielu znajomych był to jeden z decydujących czynników, który sprawił, że postanowiłem wybrać się do Warszawy i wziąć udział w tych zawodach. Choć sam biegam znacznie dłuższe dystanse to zdecydowanie jestem fanem zarówno biegów na 400 metrów, zwłaszcza sztafetowych, które uważam za chyba najbardziej widowiskowe, jak i naszych wszystkich wspaniałych Pań wchodzących w skład drużyny określanej od nazwiska trenera mianem „Aniołków Matusińskiego”.  Możliwość spotkania jednej z Nich (w moim przypadku już kolejnej, po Małgosi Hołub-Kowalik i Natalii Kaczmarek) wydawała sie być pokusą nie do odrzucenia. Panią Justynę udało się spotkać już przed biegiem, także chwilę porozmawiać i było to dla mnie bardzo miłe przeżycie.  Inną ciekawą osobą, którą udało mi się spotkać na tym biegu był Mariusz Giżyński, jeden z naszych najbardziej utytułowanych maratończyków wielokrotny mistrz i medalista Mistrzostw Polski.

      Sportowo na nic się nie nastawiałem. Założyłem sobie tylko bardzo, bardzo bezpiecznie, że chciałbym pobiec każdy kilometr trasy zlokalizowanej wokół Stadionu Narodowego w czasie poniżej 5 minut i to był jedyny cel. Zadania na pewno nie ułatwiała wyjątkowo upalna pogoda, która nawiedziła w ostatnich dniach Polskę. Nie pomagał też fakt, że w tym roku bieg był organizowany na tyle wcześnie, że aby dojechać z Siedlec do Warszawy to musiałem wstać już o 5 rano. No, ale poprzeczka wydawała się być zawieszoną na tyle nisko, że raczej nie zakładałem, że nie uda się zrealizować swoich założeń, nawet mimo niesprzyjających okoliczności.

      W końcu nadszedł moment startu. Starałem się zacząć bardzo ostrożnie, ale już przyzwyczaiłem się do tego, że stosunkowo moje małe doświadczenie na tym dystansie czasem sprawia, że daję się ponieść emocjom i zaczynam szybciej, niż sobie zakładałem. Tym razem bardzo szybko nie było, ale szybciej niż myślałem o tym jeszcze tuż przed startem. Po 500 metrach według oficjalnych wyników w blisko 800-osobowym gronie zajmowałem 201 miejsce. Pierwszy kilometr pokonałem w czasie 4:32, drugi był jeszcze troszkę szybszy – 4:25. Mniej więcej tutaj na trasie spotkałem swoją klubową koleżankę Basię, która zresztą na codzień także jest żołnierzem i dumnie nosi polski mundur. Pozdrowiliśmy się nawzajem. Wiedziałem, że będzie biegła w tych zawodach, ale spodziewałem się, że jest gdzieś przede mną. Byłem więc zaskoczony mając Ją na tym etapie biegu ciągle za swoimi plecami. Wkrótce wyprzedziła mnie, ale widząc, że nie tylko ja znoszę tak ciężko trudy tego biegu zrobiło mi się jakoś trochę raźniej i choć na chwilę zmobilizowało mnie do  większego wysiłku. Na kolejnym pomiarze czasu zlokalizowanym w połowie trasy zajmowałem dokładnie taką samą pozycję jak na wcześniejszym, czyli 201. Trzeci kilometr trochę zwolniłem (4:40) mimo to przesunąłem się o kilka miejsc na 197.  Czwarty najwolniejszy – 4:45, być może był to efekt długiego podbiegu. Na piątym ostatnim, gdzie jak to często bywa zbiera się raz jeszcze reszki sił na finisz udało się osiągnąć czas 4:35, by ostatecznie wpaść na metę na 195 miejscu z wynikiem 23:19. Osiemnaście sekund za Basią. Na mecie na zawodników czekała Pani Justyna i był to na pewno ogromny zaszczyt przyjmować medal z Jej rąk. 

      Mimo, że pobiegłem dużo wolniej, niż rok temu i czas był zdecydowanie gorszy, to nie był dla mnie lekki bieg. Na pewno nie tłumaczy tego jedynie wczesna pobudka, czy upalna pogoda. Owszem, słońce grzało bardzo mocno, a wyasfaltowana i wybetonowana trasa to całe ciepło oddawała prosto w ciała biegaczy i biegło się naprawdę ciężko. Nie mniej prawda jest taka, że jestem daleki od swojej zeszłorocznej, życiowej dyspozycji. Troszkę to niepokojące, bo zdawałem sobie sprawę, że aktualnymi treningami i ich intensywnością nawet nie zbliżę się do zeszłorocznych wyników, ale mimo wszystko myślałem, że przed jesiennymi półmaratonami jestem w trochę innym miejscu. No coż…   

     Po biegu na biegaczy i przybyłych pod Stadion Narodowy Warszawiaków czekał piknik, podczas którego zaprezentowano nowoczesny sprzęt wojskowy zarówno naszej, jak i sojuszniczych armii. Chętni mogli zobaczyć z bliska najnowsze uzbrojenie, a także porozmawiać z żołnierzami. Niewatpliwie było to bardzo ciekawe wydarzenie i cieszy, że Warszawiacy tak licznie pojawili się by tego dnia świętować z naszą armią. Korzystajac z okazji warto w tym miejscu podziękować polskim żołnierzom, którzy dzień i noc, bez względu na porę roku, czy jest gorąco, czy zimno stoją na straży naszych granic i dbają o to by nasza Ojczyzna w tych trudnych, burzliwych czasach była bezpieczna. Doceniam i szanuję. Ku Chwale Ojczyzny!

2023.08.15 Warszawa 5km: II PIĄTKA Z ŻOŁNIERZEM – 23:19

 


W drugim szeregu

      Niewątpliwie kategorią biegów, które stanowią dla mnie szczególne znaczenie są biegi historyczne. Bardzo interesuję się zwłaszcza tą współczesną historią i uważam, że w pełni bezpieczną i dobrą przyszłość możemy budować jedynie tylko wtedy, gdy znamy przeszłość. Dlatego też bardzo chętnie uczestniczę w tego typu wydarzeniach, które łączą w sobie rywalizację sportową z lekcją naszej historii, niezależnie od tego czy są to wielotysięczne biegi takie jak chociażby Bieg na Szczyt Monte Cassino, albo kultowy już Bieg Powstania Warszawskiego, czy też te małe kameralne lokalne zawody.

      W tym roku postanowiłem ponownie wystartować w Biegu Pamięci w 79 rocznicę Akcji Burza organizowanym przez przyjaciół z Grupy Biegaczy Skórzec Biega oraz Gminę Kotuń. Rok temu miałem przyjemność zadebiutować w tym wydarzeniu i muszę przyznać, że zakończył się on dla mnie ogromnie miłą niespodzianką.  Byłem wówczas w dość wysokiej formie, a stawka patrząc na listę startową nie wydawała się, aż tak mocna, nie mniej na spektakularne sukcesy nie liczyłem. Założyłem sobie wówczas,  że chciałbym być na mecie w piątce w swojej kategorii wiekowej licząc, że przy odrobinie szcześcia może jakoś uda się powalczyć nawet o najniższe miejsce na podium. Ostatecznie tak to się wszystko poukładało, że po zaciętej walce do ostatnich metrów udało się nawet swoją kategorię wygrać, bo jedyny czterdziestolatek, który był ode mnie szybszy był najlepszy w całym biegu i przypadła mu nagroda za pierwsze miejsce Open. Generalnie takie rozstrzygnięcie było dla mnie ogromnym zaskoczeniem i równie dużą radością. Tym razem takich nadziei nie miałem, bo mieć nie mogłem. Nie jestem w tak wysokiej formie jak rok temu, a też patrząc na listę startową, na której tym razem znalazło się wielu utytułowanych siedleckich biegaczy trudno było liczyć na powtórkę. Postanowiłem więc przede wszystkim dobrze sie bawić i miło spędzić czas, nie stawiając sobie jakichś sprecyzowanych celów .

      Startując z drugiego szeregu od razu miałem przed sobą kilkunastu biegaczy, z których ukształtowała sie czołówka całej rywalizacji i przynajmniej w moim wypadku za wielu przetasowań już później nie było. Wyprzedziłem parę osób na trasie, parę osób wyprzedziło mnie, ale generalnie nic spektakularnego się tam nie wydarzyło. Jedyne o czym warto wspomnieć to fakt, że na jednym zakrętów pobiegłem za osobą, która pomyliła trasę i skręciła nie w tą stronę co trzeba. Kosztowało nas to obu na szczęście tylko kilka sekund, no i może utratę na chwilę rytmu biegu, ale nie miało to większego wpływu na dalszy przebieg rywalizacji. Generalnie biegło mi się dość ciężko, ale na tej leśnej mocno piaszczystej trasie, z którą miałem się już okazję zapoznać rok temu nie było to dla mnie absolutnie żadnym zaskoczeniem. Wydawało się, że w przeciwieństwie do poprzedniego roku gdzie termometry wskazywały nawet 35 stopni tym razem będzie sprzyjać pogoda. Natomiast mimo stosunkowo pochmurnego i chłodnego poranka w czasie zawodów pojawiło się już słońce, które na pewno biegaczom także nie pomagało. Podobnie jak rok temu na samym końcu dwu- i półkilometrowej pętli na biegaczy czekało prawdziwe wyzwanie: kilkusetmetrowy odcinek po głębokim i suchym niczym pustynia piachu, którego punktem kulminacyjnym był stromy i wysoki, pewnie conajmniej ośmiometrowy podbieg, po którym odechciewało się już dalszej rywalizacji. Nie bez przyczyny to miejsce nosi nazwę Diabelec, bo było to iście diabelsko trudne wyzwanie. Niewiele dalej, pewnie jakieś 200, a może 300 metrów usytułowana była już meta obu pętli. Czas mojego pierwszego okrążenia to 12 minut i 10 sekund. Patrząc na wynik z zeszłego roku to jakieś kilkanaście sekund wolniej, ale w sumie chyba nawet lepiej niż się spodziewałem, zwłaszcza, biorąc pod uwagę okoliczności i fakt, że nie biegłem z pełną determinacją. Drugą pętlę pobiegłem w czasie 13:17. Rok temu było to dokładnie 13 minut, więc podobna kilkunastosekundowa strata jak na pierwszej pętli.

      Po dotarciu do mety nawet za bardzo nie zastanawiałem się co mi ten wynik da, bo wiedziałem przecież, że miałem przed sobą wielu znakomitych zawodników i przynajmniej część z nich jest w mojej kategorii wiekowej. Gdy jednak dostałem smsa z wynikami okazało się. że byłem piąty w swojej kategorii (osiemnasty na siedemdziesięciu pięciu zawodników w ogóle), czyli wcale nie było tak źle. Oczywiście zaraz pojawiły się kalkulacje w głowie co by było, gdybym pobiegł na 100 procent? Co by było gdybym wykazał większą determinację czy też uwagę i nie pomylił trasy? Wszelkie spekulacje ucięło rzucenie okiem na pełne wyniki. Okazało się bowiem, że o ile do czwartego miejsca strata faktycznie nie była zbyt duża i można było powalczyć, o tyle od trzeciego miejsca dzieliła mnie trzyminutowa przepaść i wynik, który był dla mnie nieosiągalny nawet w najwyższej formie. Nie muszę więc żałować czegokolwiek, bo dziś tak jak to się zresztą wydawało już na starcie rywale byli dla mnie po prostu zdecydowanie za mocni. 

      Na sam koniec nie sposób nie wspomnieć choć kilka słów o tym czymże była Akcja Burza. Wydaje mi się, że niewiele osób o niej słyszało. Choć sam jak wspomniałem interesuję się trochę historią to jednak moja wiedza na ten temat jeszcze rok temu była bardzo ograniczona. Mówiąc w skrócie było to pewnego rodzaju zbrojne powstanie lub inaczej… plan wzmożonej dywersji przeciwko okupantowi niemieckiemu. Wobec klęski hitlerowskich Niemiec na froncie wschodnim i zbliżaniu się Armii Czerwonej do dawnych granic Polski gen. Tadeusz Komorowski „Bór” 20 listopada 1943 roku wydał rozkaz o rozpoczęciu na terenie kraju planu „Burza”. Żołnierze Armii Krajowej zgrupowani na terenie Kotunia przygotowywali się już do tej akcji dużo wcześniej, ale to właśnie w III dekadzie lipca 1944 dowódca placówki Kotuń ppor. Ludwik Szajda wydał rozkaz mobilizacji i koncentracji, która miała miejsce 24 lipca na pograniczu lasów Kotuń-Chlewiska-Pieróg. W 2004 roku w tym miejscu postawiono upamiętniający to wydarzenie obelisk, a od trzech lat oprócz oficjalnych uroczystości zaczęto organizować i włączono do obchodów rocznicy także bieg pamięci.

      Cieszę się, że  miałem przyjemność  wystartować w tych zawodach ponownie, bo był to niewąpliwie miło spędzony czas. Była to okazja do tego by spotkać wielu znajomych, porozmawiać, a przy tym przeżyć lekcję historii. Podczas uroczytości, które odbyły się zaraz po biegu przy obelisku złożono kwiaty i przybliżono rys historyczny działań podejmowanych w ramach Akcji Burza na terenie Siedlec. Choć jestem związany z Siedlcami od urodzenia to muszę uczciwie przyznać, że o wielu faktach kompletnie nie zdawałem sobie sprawy, bo tak naprawdę nikt nigdy mi o nich nie powiedział i nikt nie uczył. Doceniam więc fakt, że dzięki temu wydarzeniu miałem okazję o nich w końcu usłyszeć. W tym miejscu podziękowania dla organizatorów, którzy przy okazji zawodów sportowych pielęgnują także pamięć o ważnych momentach naszej historii. Mam wrażenie, że impreza z roku na rok się rozwija zarówno pod względem organizacyjnym (w tym roku poza biegiem, głównym biegami dziecięcymi, marszem Nordic Walking można było rywalizować także na równie trudnej trasie rowerowej), ale także sportowym i trzymam kciuki, aby ten stan rzeczy utrzymywał się jak najdłużej.  

2023.07.23 Kotuń 5km (cross): IV BIEG PAMIĘCI W 79 ROCZNICĘ AKCJI BURZA – 25:27

Zdjęcia: Nomad Foto Studio / Zabłąkany Aparat / A. Biernacka / własne


Na Pięć

      Wakacje w pełni. Jedni korzystąją z lata, odpoczywają i regenerują siły przed jesiennymi zawodami. Inni cały czas trenują i startują. W moim przypadku można powiedzieć, że jest gdzieś po środku, gdyż od czerwcowego Ekidena w oczekiwaniu na jesienne półmaratony w zasadzie nie startuję i ograniczam się jedynie do traktowanych przez siebie głównie towarzysko lokalnych zawodów organizowanych przez zaprzyjaźnione kluby lub skórzeckich parkrunów. Tak było też w przypadku I Skórzeckiego Biegu na Pięć organizowanego przez Klub Aktywnych Parkrun Skórzec oraz Stowarzyszenie Działamy Pomagamy – Skórzec.

      To była moja druga wizyta w Skórcu tego dnia. Rano pobiegłem 230 tutejszy parkrun (mój 48 w Skórcu, a 50 jubileuszowy w ogóle) i początkowo chciałem na tym zakończyć sobotnie aktywności biegowe. Ostatnie dni były dość upalne, a ja będąc na urlopie poza standardowym bieganiem miałem też sporo kilometrów zrobionych na rowerze. Czułem się trochę zmęczony. Ponadto wieczorem chciałem skupić się na przygotowaniach do wyjazdu do Chorzowa na Diamentową Ligę – Memoriał Kamili Skolimowskiej bardzo wcześnie rano następnego dnia. Gdy jednak było bliżej biegu coraz bardziej nachodziła mnie ochota by pobiec tego dnia w Skórcu raz jeszcze i tak się ostatecznie stało.


Trasa biegu wiodła w znacznej mierze tymi samymi leśnymi i polnymi ścieżkami, co parkrun. Była więc mi bardzo dobrze znana. Wiedziałem dokładnie czego się spodziewać, gdzie są natrudniejsze momenty. Pogoda też jakby bardziej przyjemna, niż rano. Nadal bardzo gorąco, ale powietrze bardziej rześkie. Już od początku wyklarowała się dziesięcioosobowa czołówka, w której udało mi się znaleźć. Pierwszy kilometr przebiegliśmy w zasadzie wszyscy razem. Potem stawka zaczęła się rozciągać po kolei odłączając od siebie poszczególne wagoniki. Policzyłem na szybko, póki jeszcze wszyscy byli w zasięgu mojego wzroku. Wydawało mi się, że biegnę na dziewiątym miejscu. Na starcie założyłem sobie, że w stawce około czterdziestu biegaczy chciałbym zająć miejsce w dziesiątce. Pozostało więc kontrolować aktualną sytuację. Za plecami w zasadzie miałem już tylko jedną osobę, teoretycznie wiec plan udałoby się zrealizować nawet gdyby mnie wyprzedziła. Nie byłem jednak pewien czy na pewno dobrze policzyłem osoby przed sobą, wolałem więc nie ryzykować i spróbować zrobić wszystko by utrzymać aktualne miejsce. Z przodu w zasięgu wzroku miałem już tylko dwie osoby. Starając się kontrolować sytuację z tyłu i co jakis czas ogladając się za siebie nagle około kilometra  przed metą okazało się, że znalazłem się tuż za plecami zawodnika na miejscu ósmym. Przez chwilę pojawił się dylemat czy utrzymać się za Nim i probować zaatakować przed samą metą, czy też od razu. Wyczułem jednak, że nie ma już za bardzo siły więc nie chciałem już dłużej czekać tylko podkręciłem tempo sprawdzając czy uda mi się od Niego odłączyć.  Reakcji nie było żadnej. Wiedziałem już, że raczej nic się już tutaj nie wydarzy, ale na wszelki wypadek starałem się jeszcze utrzymać swoje mocne tempo. Na metę wbiegłem tak, jak policzyłem sam… na 8 miejscu z czasem 23:46, szesnaście sekund przed kolejnym zawodnikiem, którego udało mi się na trasie wyprzedzić.

      Cieszę się, że ostatecznie zdecydowałem się pobiec w tym biegu, bo choć dość kameralna to była to bardza miła impreza i okazja spotkania wielu znajomych i przyjaciół. Klasyfikacje w kategoriach wiekowych miały wymiar jedynie statystyczny, ale udało mi się zająć drugie miejsce w swojej kategorii M-40, co też bardzo cieszy. Po biegu na wszystkich biegaczy czekało ognisko i zabawa integracyjna do rana. Niestety już beze mnie. Pociąg o 5:30 rano nie poczeka.

2023.07.15 Skórzec 5,3km: I SKÓRZECKI BIEG NA PIĘĆ   – 23:46

Zdjęcia: Zabłąkany Aparat / Paweł Pietruczanis / własne