Aby w pełni zrozumieć emocje, które towarzyszyły mi podczas kolejnego półmaratonu należałoby się cofnąć się o kilka miesięcy do lipca tego roku, kiedy to wybrałem się do Chorzowa na zmagania lekkoatletycznej Diamentowej Ligi podczas Memoriału Kamili Skolimowskiej. Muszę przyznać, że to wydarzenie zrobiło na mnie spore wrażenie. Sama wizyta na stadionie, który od dziecka pamiętałem jako sławny Kocioł Czarownic, a który był świadkiem wielu historycznych wydarzeń w świecie sportu, na którym chociażby polska reprezentacja piłkarska przy dopingu często ponad stu tysięcy kibiców rozgrywała najważniejsze domowe mecze, a na którym nigdy do tej pory nie byłem powodował we mnie ogromne emocje i pewną ekscytację. Ponadto wówczas do Chorzowa zjechali się najznakomitsi lekkoatleci na świecie. W jednym miejscu na jednej imprezie zebrało się w sumie około 90 medalistów różnego rodzaju zawodów mistrzowskiej rangi, takich jak Igrzyska Olimpijskie, Mistrzostwa Świata, czy Europy i blisko dwadzieścia tysięcy sympatyków lekkiej atletyki, którzy mimo ogromnego upału postanowili przez cały dzień ich podziwiać i gorąco dopingować. Będąc wówczas na stadionie mogłem być świadkiem biegu, w którym finiszując dosłownie kilkanaście metrów ode mnie nasza znakomita Natalia Kaczmarek biła właśnie swój rekord życiowy na 400 metrów. Był to drugi wynik w historii polskich biegów na tym dystansie kobiet, szybsza była jedynie Irena Szewińska, więc spore wydarzenie, a oprócz Natalii była możliwość podziwiać wiele innych polskich gwiazd Królowej Sportu jak Nowicki, Fajdek, Ennaoui, Skrzyszowska, czy Swoboda. Według rankingu World Athletics biorąc pod uwagę zarówno uzyskane rezultaty, jak i obsadę, były to na tamtą chwilę najlepsze zawody lekkoatletyczne na świecie w tym roku. Wszystko to oglądałem żywo mając w świadomości, że już trzy miesiące później w październiku będę miał możliwość finiszować dokładnie w tym samym miejscu, dokładnie na tym samym stadionie i przy niewiele mniej żywiołowym dopingu. Nic dziwnego, że do domu wróciłem wówczas bardzo szczęśliwy i podekscytowany.

      Podobnie jak w lipcu do Chorzowa wybrałem się autobusem. To najwygodniejsze rozwiązanie gdyż przystanek znajduje się kilkaset metrów od stadionu. Śląsk przywitał mnie opadami deszczu, ale wcześniej sprawdzałem prognozy, więc nie byłem zaskoczony. Na szczęście następnego dnia miało być już bez opadów i faktycznie już wkrótce się rozpogodziło. Gdy wysiadłem swoje kroki od razu skierowałem w stronę stadionu odebrać pakiet startowy. Spędziłem tam trochę czasu spacerując i robiąc kilka zdjęć, by potem udać się tramwajem w stronę Katowic. Nie udało mi się znaleźć żadnego rozsądnego noclegu w samym Chorzowie, ale nie było to problemem. Do centrum Katowic, gdzie na tutejszym Rynku miałem zarezerwowany hostel jedzie się piętnaście minut. Niewątpliwie pomógł mi lipcowy rekonesans. Wiedziałem już gdzie i jak się poruszać, co pomogło mi oszczędzić i czas i siły. Ponieważ było dopiero wczesne popołudnie postanowiłem pospacerować po centrum udając się pod sławny Spodek, który do tej pory widziałem tylko z perspektywy telewizora, albo szyby autokaru podczas kilku wcześniejszych wyjazdów, a w którym to chociażby nasi siatkarze zdobywali w zeszłym roku tytuł Mistrzów Świata, czy też w którym na początku tego roku odbywał się mecz otwarcia imprezy tej samej rangi w piłce ręcznej. Udało się także dotrzeć do Muzeum Śląskiego. Po drodze miałem okazję przejść obok pomnika Powstańców Śląskich upamiętniającego walkę Śląska w latach 1919-21 o bycie polskim. Wkrótce udałem się już do hostelu, gdzie tym razem miałem zarezerwowany w pełni wyposażony cały pokój tylko dla siebie. Rzadko pozwalam sobie na tego typu luksus. Tym razem bardzo nie miałem wyboru, bo nic innego tańszego nie znalazłem. Po drodze na sam koniec miałem okazję zobaczyć jeszcze piękny gmach Teatru Śląskiego. Później mogłem sobie go obejrzeć dokładniej, gdyż okno z mojego pokoju było skierowane właśnie na niego w odległości dosłownie dwudziestu metrów. W hostelu mogłem w końcu trochę odpocząć po podróży i odespać bardzo wczesną pobudkę. Bieg przecież już następnego ranka.

      Start zaplanowano o godzinie 9:40. Maratończycy będą wówczas na trasie już od ponad półtorej godziny. Snując się w okolicach Stadionu Śląskiego napotykam dwóch ratowników górniczych. Wdaję się w pogawędkę. Zamierzają pobiec w górniczym stroju i aparatem ratowniczym na plecach. To tylko atrapa, ale i tak waży kilkanaście kilogramów. Robi to na mnie wrażenie i pewnie porozmawiałbym dłużej, ale w końcu trzeba zająć miejsce  w swojej strefie startowej. Gdy rozlega się dźwięk specjalnie przygotowanego na tą okoliczność dzwonu ruszamy na trasę. Pierwsze kilometry wiodą przez Park Śląski. Na dość wąskich alejkach dość trudno jest znaleźć miejsce by mocniej się rozpędzić, ale nie jest to dla mnie problemem. Obudziłem się z bólem głowy, nie czułem się najlepiej, uznałem więc, że ten bieg pobiegnę sobie ostrożniej. Wkrótce docieramy do Katowic. Na piątym kilometrze w okolicach Spodka dobiegamy do pierwszego podbiegu na wiadukt. Nie analizowałem specjalnie trasy, ale o tym podbiegu słyszałem. Wkrótce okaże się, że nie będzie jedyny, a trasa nafaszerowana jest mniejszymi lub większymi podbiegami niczym śląska rolada kawałkami boczku. Niedługo potem jesteśmy w okolicy Muzeum Śląskiego. Szyb nieistniejącej już Kopalni Katowice, a działającej w tym miejscu przez prawie dwieście lat do końca XX wieku pięknie wpisuje się w panoramę miasta i widać go już z daleka. Skręcamy w stronę centrum miasta. Gdzieś w połowie dystansu nasza trasa łączy się z trasa maratońską. Od tej pory będziemy już wspólnie dzielić swój los, choć oczywiście maratończycy z dużo większym bagażem kilometrów. Wkrótce dobiegamy do miejsca gdzie gra górnicza orkiestra. Dodaje mi to trochę animuszu. Po dwunastu kilometrach wbiegamy do Siemianowic Śląskich. To już trzecie miasto, przez które przebiega trasa tego biegu. Maratończycy mieli okazję pobiec jeszcze przez Mysłowice. Gdzieś na trzynastym kilometrze przebiegamy koło pewnej kamiennicy. Mój wzrok przykuwa tablica pamiątkowa. Kontem oka przeczytałem, że to właśnie w tym budynku urodził się Wojciech Korfanty – polski przywódca narodowy Górnego Śląska, jedna z najważniejszych postaci walcząca o przyłączenie Śląska do Polski i jeden z ojców naszej niepodległości. Wojny z Niemcami już nie dożył. Zmarł dwa tygodnie przed 1 września. Po szesnastu kilometrach wracamy do Katowic. Prowadzi nas tam chyba najtrudniejszy z podbiegów. Coraz bardziej mętny wzrok sprawia, że skupiam się już głównie na samym biegu, niż podziwianiu miasta, które generalnie zaskoczyło mnie trochę ilością zieleni. Po osiemnastu kilometrach w końcu zaczynają się jakieś mocniejsze zbiegi. Tutaj więc postanawiam jeszcze trochę bardziej się postarać. Przyspieszam. Dopiero ostatnie kilkaset metrów do stadionu wiedzie pod górkę. Na stadion wbiegamy tunelem. Echo trybun i zgromadzonych pewnie kilku tysięcy kibiców niesie się coraz bardziej. Przede mną jeszcze pół okrążenia po bieżni. Tej samej bieżni, na której dosłownie trzy miesiące wcześniej podziwiałem największych lekkoatletów świata. Przez tą krótką chwilę czuję się jednym z nich. Doping, który niesie się po stadionie dodaje na ostatnich metrach sił i uskrzydla mimo zmęczenia. W końcu szczęśliwy wpadam na metę. Jeszcze tylko jeden głębszy oddech i na mojej szyi melduje wyjątkowo piękny medal.

      Mój wynik to 1:50:13, ale nie ma on większego znaczenia. Generalnie biegnąc nie kontrolowałem szczególnie czasu i biorąc pod uwagę, że biegło mi się dość ciężko wydawało mi się, że to będzie najwolniejszy z moich półmaratonów ostatnich miesięcy, a wcale tak źle nie było. Pewnie gdybym był bardziej świadomy tempa to na ostatnich kilometrach wykrzesałbym z siebie jeszcze trochę więcej energii i udałoby się urwać te trzynaście sekund, ale szczerze mówiąc nie jest to dla mnie jakoś bardzo istotne. W uszach mam jeszcze ciągle ten doping kibiców, gdy pokonywałem bieżnię Stadionu Śląskiego. Jest to jeden ze szczególnych momentów mojej przygody z bieganiem, który będę pamiętał bardzo długo. Jeszcze tylko trochę czasu spędzonego w Kotle Czarownic, kibicowanie innym biegaczom, którzy ciągle docierają do mety, kilka godzin czekania na autobus i powrót do domu tą samą trasą. Droga przede mną dość daleka. Będzie o czym myśleć, będzie co wspominać i raz jeszcze przeżywać to wszystko w swojej głowie.

2023.10.01 Chorzów Półmaraton: 15 SILESIA PÓŁMARATON – 1:50:13