Ostatni miesiąc był chyba moim najaktywniejszym miesiącem tego roku. Z drugiej strony był to miesiąc, w którym trochę zaniedbałem bieganie. Po udanym starcie w sztafecie maratońskiej Ekiden, do której przygotowywałem się dość mocno i systematycznie dałem sobie trochę odpocząć od biegania i skupiłem się bardziej na innych dyscyplinach pokonując setki kilometrów rowerem i przygotowując się do wyjazdu na turniej piłkarski Nielsen Eurocup w Belgradzie.  Przyszła jednak pora, gdy zatęskniłem za biegami, a pierwszą okazją do kolejnych emocji biegowych był Bieg Marszałka w Sulejówku. To już mój trzeci start w tej imprezie. Za każdym razem z przyjemnością tu wracam. Historyczne akcenty, miła atmosfera i zawsze piękna pogoda sprawiają, że od trzech lat w połowie czerwca rezerwuję sobie termin właśnie na to wydarzenie. W tym roku dodatkowym argumentem okazał się fakt, że zostałem laureatem konkursu fotograficznego Zdjęcie z Marszałkiem. Fotografia, którą wykonałem w zeszłym roku w Sulejówku znalazła się wśród nagrodzonych, a nagrodą był opłacony start w tym biegu. Żal było więc nie skorzystać.

      Tradycyjnie Bieg zaczął się krótkimi uroczystościami i startem honorowym pod pomnikiem Marszałka. Potem zawodnicy skierowali się na główny, start skąd już rozpoczęła się prawdziwa rywalizacja. Tym razem nie liczyłem na znakomity wynik sportowy. Ciągle czuję się trochę poobijany i obolały po turnieju piłkarskim, gdzie było dużo walki i nikt nie odstawiał nogi.  Brakuje mi też świeżości po ciężkim aktywnym miesiącu. To wszystko sprawiło, że do tego biegu podszedłem zupełnie na luzie, a jedynym celem jaki przed sobą postawiłem była poprawa swojego wyniku z zeszłego roku, który zresztą nie był zbyt bardzo wyśrubowany i wynosił 54:13. Plany próbowała pokrzyżować mi pogoda. Morderczy upał i słońce, które grzało niemiłosiernie od samego rana zwiastowały trudną rywalizację. W tych wyjątkowo ciężkich warunkach pomocni okazali się kibice-mieszkańcy Sulejówka, którzy ze swoich ogródków polewali zawodników wodą, co przynosiło ulgę przynajmniej na chwilę. Biegłem tak, jak założyłem czyli spokojnie. Osobiście nie odczuwałem więc, aż tak mocno trudów tego biegu, choć też nie było łatwo. Co jakiś czas mijałem jednak zawodników, dla których warunki okazały się dzisiaj zbyt trudne. Starałem się kontrolować czas by spokojnie dotrzeć do mety z założonym wynikiem. Gdy, do mety zostało kilkaset metrów postanowiłem przyspieszyć. Ostatnie sto metrów to pasjonująca walka z jednym z zawodników, z której wychodzę zwycięsko i mijam linię mety dosłownie o włos przed nim. Jeszcze tylko szybkie spojrzenie na zegarek i czas, z którego biorąc pod uwagę obecną dyspozycją i warunki atmosferyczne jestem jak najbardziej zadowolony.

2015.06.13 Sulejówek (POL) 10km:  VIII BIEG MARSZAŁKA – 51:18

Więcej zdjęć:

     Rozszalały budzik swym drażniącym głosem daje znak, że pora wstawać, choć tak naprawdę nie śpię już od co najmniej godziny. Czuję pewną tremę, co jakiś czas przechodzącą w poczucie niemałej ekscytacji. W końcu przed nami ważny dzień. Dzień, na który wielu z nas z niecierpliwością oczekiwało już od bardzo dawna. To czas, w którym nasza kilkumiesięczna misja Ekiden dobiegnie końca, a dzień ten zaważy na tym, czy zakończy się ona sukcesem czy porażką. Zanim jednak przejdziemy do szczegółów kilka słów na temat tego, czym w ogóle jest Ekiden. Ekiden to długodystansowy bieg sztafetowy. Pojęcie to pochodzi z Japonii i określa długodystansowe biegi sztafetowe niezwykle popularne w Japonii, Australii, Nowej Zelandii, Kanadzie, Hiszpanii, Holandii, Chinach, Niemczech, Francji czy też Stanach Zjednoczonych. Nazwa tego typu biegów wywodzi się od japońskiego systemu transportowego i pocztowego, przebiegającego wzdłuż szlaku Tokaido. Powstał on w XVII w. pomiędzy miastami Edo (obecnie Tokio) i Kioto, oddalonymi od siebie o ok. 500 km. System umożliwiał szybką komunikację m.in. dzięki wymianie koni na kolejnych stacjach. Naszą firmową nielsenowską przygodę z warszawskim Ekidenem rozpoczęliśmy rok temu, gdy zupełnie spontaniczna decyzja o stworzeniu firmowej drużyny skończyła się tym, że ostatecznie udało się nam zgłosić, aż trzy sześcioosobowe ekipy, a najlepsza z nich osiągnęła 102 miejsce w gronie 760 innych drużyn. W klasyfikacji, na której zależało nam najbardziej, czyli w Międzynarodowych Mistrzostwach Polski Sztafet Firmowych osiągnęliśmy 7 miejsce. Świetna atmosfera, wspaniała zabawa i znakomity zupełnie niespodziewany wynik sportowy sprawił, że jeszcze tego samego dnia wybiegaliśmy myślami naprzód i myśleliśmy już o kolejnym starcie za rok. Rok ten minął bardzo szybko i ledwo się spostrzegliśmy, a znowu przyszedł moment na naszą Misję Ekiden.

      Najpierw zapisy. Spore zainteresowanie na fali zeszłorocznych doświadczeń i pozytywnych przeżyć sprawiło, że tym razem udało nam się stworzyć i zarejestrować, aż 5 sześcioosobowych zespołów. Start tak dużej reprezentacji zwiastował jeszcze lepszą zabawę. Teraz tylko trzeba trenować i uważać na kontuzje, by dwa tygodnie przed naszym startem wybrać najlepszą szóstkę i zbudować drużynę w ten sposób, by była ona w stanie nie tylko powtórzyć zeszłoroczny sukces, ale powalczyć o jeszcze lepsze lokaty. Ostateczny termin wyboru najsilniejszego składu wyznaczyliśmy na dwa tygodnie przed biegiem, a rywalizacja w tym roku zapowiadała się naprawdę mocna. Sen z powiek spędzała nam kontuzja Andrzeja, naszego najlepszego zawodnika, z którą zmagał się od początku roku. Choć sam studził oczekiwania wszyscy liczyliśmy jednak, że uda mu się wrócić do zdrowia i pobiegnie w pełnej dyspozycji na tyle, na ile go stać, a stać go naprawdę na bardzo wiele.

      Swoje przygotowania do Ekidena rozpocząłem w zasadzie w dniu, kiedy ukończyłem Półmaraton w Wiedniu na początku kwietnia. Od tego momentu wszystko podporządkowałem już ściśle pod tą imprezę. W zasadzie zupełnie odstawiłem rower i skupiłem się tylko na bieganiu, zmieniłem formę treningu i biegane dystanse. Wszystkie starty po drodze były tylko przystankiem w drodze do celu, jakim był majowy Ekiden. Czasu było jednak naprawdę mało. Generalnie byłem jednak w formie i liczyłem, że zaprocentują też przygotowania do wiosennych półmaratonów. Rekord życiowy na Biegu Oshee na 10km w ramach Warsaw Orlen Marathon z czasem, o którym jeszcze nie tak dawno mogłem jedynie marzyć potwierdzał, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Bieganie na 5 kilometrów to jednak zupełnie co innego. Krótszy, ale dużo bardziej intensywny wysiłek z tętnem, które oscyluje w granicach 180-190 uderzeń na minutę sprawia, że nie jest tak łatwo się przestawić. Bieganie na treningach tego dystansu nie wyglądało tak, jak bym sobie tego życzył i czego oczekiwał. Znając możliwości innych kolegów pojawiał się nawet czasem moment zwątpienia czy uda się przygotować formę na tyle, by znaleźć się w najsilniejszej drużynie. Udało się to w zasadzie w ostatniej chwili. Na ostatnim moim treningu przed wyborem składów udało się pobiec ten dystans w 22:11. Czas, który ostatecznie dawał promocję to 22:15, decydowały więc naprawdę sekundy. Choć reguły wyboru składów były proste (najlepszy czas na określony moment) to jednak było to nie lada wyzwanie, trudne zadanie i duża odpowiedzialność. Ciężko porównywać wyniki osiągane przez różnych ludzi, na różnych etapach przygotowania i w różnych warunkach. Ponadto bieganie na treningach to nie to samo, co na zawodach. Z jednej strony na zawodach dochodzi adrenalina, która sprawia, że niektórzy przekraczają wydawałoby się nieprzekraczalne granice swoich możliwości, z drugiej strony presja wyniku i stres powoduje, że mówiąc kolokwialnie zawodnik może się po prostu „spalić”. Jako kapitan, koordynator naszego startu w Ekidenie i osoba, która decydowała o wyborze składów miałem z tym nie lada problem. Czułem bowiem, że przez dwa tygodnie jeszcze wiele może się zmienić i ci którzy są najlepsi na ten moment nie muszą wcale pobiec najlepiej w dniu biegu. Z drugiej strony reguły były jasne od miesiąca. Nie powinienem ich zmieniać w ostatniej chwili. Miałem też mały dylemat odnośnie swojej osoby. Mimo, że podstawowym kryterium wyboru były najlepsze czasy, a mi udało się osiągnąć wynik poniżej ostatecznego limitu, który promował do tej drużyny. Bałem się, że może ogromna chęć pobiegnięcia w pierwszym składzie sprawia, że nie jestem do końca obiektywny, zwłaszcza, gdy widziałem postępy kolegów na ostatnich treningach. Kamień spadł mi z serca 3 maja na Biegu Konstytucji. Udało mi się wówczas pobiec w rekordowym tempie 21:38 znacząco poprawiając swój najlepszy dotychczasowy rezultat. Utwierdziło mnie to w przekonaniu, że na ten wybór zasłużyłem i to miejsce mi się należy. Od tego momentu załatwiając po drodze wszelkie inne formalności i sprawy organizacyjne pozostało czekać na start, a start zbliżał się wielkimi krokami.

      W końcu nadszedł ten dzień, gdy nasza misja dobiega końca. Po wielu tygodniach przygotowań, treningów, teraz już tylko kilka godzin wspólnej walki ze zmęczeniem, bólem, a potem już tylko ogromna satysfakcja, albo rozczarowanie. Startuje rekordowo liczba 807 drużyn. W przeciwieństwie do zeszłego roku, gdy biegliśmy w trzeciej niedzielnej turze i po naszym biegu znaliśmy już wszystkie wcześniejsze rozstrzygnięcia tym razem biegniemy w pierwszej sobotniej, co oznacza, że na ostateczne rozstrzygnięcia przyjdzie nam poczekać co najmniej dwadzieścia cztery godziny. Od samego rana poczucie pewnej tremy. Nie czuję się najlepiej. Nagle wszystko mnie boli, dolega. Dawno wyleczona kontuzja znowu daje o sobie znać. Wiem jednak, że to wszystko rozgrywa się tylko w mojej głowie. Mam świadomość dużej odpowiedzialności. W biegach indywidualnych biegnę tylko dla siebie i na swój rachunek, tym razem mój wynik ma także wpływ na wynik drużyny. Słabsza dyspozycja czy błąd może pogrzebać ogromny wysiłek kolegów. Nie mogę zawieść zwłaszcza, że na moje miejsce zasłużyło także co najmniej kilku innych biegaczy. Do tego dochodzi stres związany z organizacją naszego startu i obawy czy czasem o czymś nie zapomniałem. Pierwsza ulga z serca spada, gdy żadne przypadki losowe nie wykluczają nikogo w ostatniej chwili, na starcie pojawiamy się wszyscy w trzydziestoosobowym komplecie i udaje się dopiąć wszelkie formalności i rozdać pakiety startowe. Teraz można się skupić już tylko i wyłącznie na rywalizacji sportowej.

      Na pierwszej zmianie w naszej najlepszej drużynie biegnie Gabriel. To ultramaratończyk, ale ze świetnymi wynikami, także na krótszych dystansach. Choć zaczął za szybko i dopadł go kryzys kończy zmianę z czasem powyżej naszych oczekiwań. Jest dobrze. Na drugiej zmianie Asia, jeden z dwóch naszych najsilniejszych punktów. Przed nią najtrudniejsze zadanie. Nie dość, że biegnie najdłuższy dziesięciokilometrowy odcinek to jeszcze musi się zmierzyć z palącym słońcem, które w wielu punktach przebija się przez korony drzew utrudniając bieg. Ostatecznie Asia kończy swoją zmianę z czasem, dużo lepszym niż w zeszłym roku przekazując pałeczkę Andrzejowi naszemu najlepszemu zawodnikowi. Jeszcze nie tak dawno martwiliśmy się, że Andrzej z nami w ogóle pobiegnie. Niewiele brakowało, by kontuzja pokrzyżowała mu plany. Na szczęście wrócił do pełni zdrowia i treningów w najlepszym momencie i udało mu się odbudować formę w ostatniej chwili, dosłownie „za pięć dwunasta”. Pobiegł tak, jakby po kontuzji nie było już żadnego śladu. Po mistrzowsku. Ciągle biegniemy z założonym przed startem planem. Po Andrzeju pora na mnie. Trema, która była jeszcze kilka godzin temu zamieniła się w pełną mobilizację. Gdy Andrzej ukazał się na ostatniej prostej byłem już gotowy wykonać swoje zadanie. Gdy po chwili przekazał mi pałeczkę ruszyłem bardzo mocno. Pierwszy odcinek zdecydowanie za szybko. Na trudnej krętej trasie przy palącym słońcu musiało się to odbić na drugiej części dystansu. W połowie trasy pojawił się mocny kryzys. Czułem, że słabnę, oddech stał się coraz płytszy, coraz szybszy, brakowało tchu. Z drugiej strony patrząc na czasy na kolejnych punktach kontrolnych tempo wydawało się naprawdę dobre. W końcówce przyspieszyłem. Gdy zbliżyłem się do mety chciałem zebrać resztki sił, by przyspieszyć jeszcze mocniej i przekazać pałeczkę Justynie. Nagle zdałem sobie sprawę, że przebiegłem poza strefę, w której dokonuje się zmian. Straciliśmy na tym zamieszaniu co najmniej kilkanaście sekund. W skali całego biegu nie jest to dużo, jednak na tym poziomie nie ma miejsca na tego typu błędy. Czas, który uzyskałem całkiem niezły, sportowo wiec mogę być zadowolony, taktycznie jednak mój bieg pozostawiał wiele do życzenia, a błąd w końcówce kładzie cień na stosunkowo dobry występ. Najważniejsze jednak, ze ostatecznie udało się przekazać pałeczkę Justynie, która wyruszyła na swoją zmianę. Justyna była w bardzo trudnej sytuacji, gdyż o tym, że pobiegnie w najsilniejszej drużynie dowiedziała się dosłownie kilka dni przed biegiem zastępując Kasię. Przypadki losowe sprawiły, że w ostatniej chwili musieliśmy dokonać ostatnich zmian. Na szczęście podjęła wyzwanie i mimo niekomfortowej sytuacji dała z siebie wszystko i pobiegła na miarę swoich wysokich możliwości. Ostatnia nasza zmiana to Krzysiek, który do najlepszej drużyny wskoczył niemalże w ostatniej chwili. Na przestrzeni ostatnich tygodni zrobił niesamowite postępy. Baliśmy się jednak czy nie zabraknie mu doświadczenia. Zdecydowanie jednak spełnił swoje zadanie i zrobił to, czego od niego oczekiwaliśmy, bijąc przy tym swoją życiówkę. Gdy mijał metę z uśmiechem na twarzy cała nasza drużyna oczekiwała już na niego przy samej mecie dopingując go na ostatnich metrach. Nasz czas to 2 godziny 57 minut i 28 sekund, czyli dokładnie 13 minut i 10 sekund szybciej niż w zeszłym roku. Plan, który zakładał złamanie 3 godzin został w pełni zrealizowany. Teraz mogliśmy skupić się na dopingowaniu i oczekiwaniu na nasze kolejne drużyny, które zmęczone, ale uśmiechnięte po kolei kończyły swój bieg. Gdy metę minęła ostatnia z nich mogliśmy się już zacząć cieszyć. Wszyscy dali z siebie naprawdę wiele. Gdy sobotnia tura dobiegała już końca i pojawiły się pierwsze nieoficjalne wyniki. Okazało się, że po pierwszym dniu w klasyfikacji, w której nam najbardziej zależało, czyli Międzynarodowych Mistrzostwach Polski Sztafet firmowych zajmujemy trzecie miejsce. Na starcie stanęła jednak dopiero jedna trzecia stawki. Następnego dnia gdzie pogoda do biegania miała być znacznie lepsza. Liczyliśmy się więc z tym, że jeszcze co najmniej parę ekip nas wyprzedzi. Dziś jednak mogliśmy się cieszyć i przez co najmniej najbliższych 12 godzin poczuć się jednym z triumfatorów całych zawodów. Następnego dnia wieczorem już wiedzieliśmy, że ostatecznie w klasyfikacji Międzynarodowych Mistrzostwach Polski Sztafet Firmowych zajęliśmy znakomite piąte miejsce. W klasyfikacji Open było to miejsce 46. W porównaniu do poprzedniego roku poziom był dużo wyższy. Wynik, z którym wówczas zajęliśmy 7 miejsce tym razem dałby nam tylko miejsce 19.  Myślę więc, że należy być naprawdę zadowolonym. Podsumowując całą imprezę  mimo wyjątkowo licznej reprezentacji w tym roku, co podnosi dużo wyżej poprzeczkę i jest jeszcze większym wyzwaniem pod względem formalno-organizacyjnym udało się doprowadzić do naszego startu bez żadnych wpadek. Najlepsza drużyna zrealizowała swój cel, a w innych ekipach wiele osób potwierdziło, że także zasłużyło na start w najsilniejszej ekipie i nie tylko by jej nie osłabiły, ale nawet wzmocniły.  Pozostali zawodnicy licznie poprawili swoje życiówki, a drużyny czasy z zeszłego roku. Nasza tegoroczna Misja Ekiden zakończona pełnym sukcesem. Dziękuję wszystkim za wspólna zabawę. Mam nadzieję, że wszyscy bawili się równie dobrze, jak ja i zabrali do domu garść miłych wspomnień i satysfakcji.

2015.05.09-10  XI EKIDEN WARSZAWA NIELSEN POLSKA A: 2:57:28, NIELSEN POLSKA E – THE GRIZZLIES: 3:30:23, NIELSEN POLSKA D – THE BIEGAZE: 3:40:13, NIELSEN POLSKA B: 3:43:01, NIELSEN POLSKA C: 4:03:42

Więcej zdjęć:

      Nie opadły jeszcze emocje i podniosły patriotyczny nastrój, po wczorajszym Biegu Flagi, a dziś znowu stanąłem na starcie zawodów, w których poza rywalizacją sportową chodzi o coś więcej. Organizowany od 25 lat Bieg Konstytucji to bieg, który przypomina nam o tym, że ponad 200 lat temu w naszym kraju została uchwalona pierwsza w Europie, a druga na świecie po konstytucji amerykańskiej nowoczesna ustawa zasadnicza, która zlikwidowała obecne od dawna wady opartego na wolnej elekcji i dekoracji szlacheckiej systemu politycznego Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Źródło: http://kurkiewicz-family.com

      Dla mnie ten dzisiejszy bieg miał podwójny wymiar. Poza świętowaniem rocznicy jednego z najważniejszych wydarzeń w historii naszego kraju zależało mi bardzo na dobrym wyniku sportowym. Była to bowiem próba generalna przed jednym z najważniejszych dla mnie biegów w tym roku, czyli zbliżającą się nieubłaganie Sztafetą Maratońską – Ekiden. O ile wczoraj skupiłem się na świętowaniu i piknikowej atmosferze, o tyle dzisiaj była już pełna mobilizacja. Czułem pewną tremę. Problemy ze snem, nogi trochę zmęczone po wczorajszym wysiłku, a i pogoda dziś nie zamierzała pomagać. Od rana na niebie gorące słońce i w końcu majówkowa aura. Podobnie, jak w zeszłym roku biegaczy gościł stadion Legii, gdzie zlokalizowano Biuro Zawodów. Po załatwieniu formalności nadszedł moment by ustawić się na starcie w Parku Agrykola. Mazurek Dąbrowskiego odśpiewany przez 5000 gardeł i wystrzał startera. Rozpocząłem bardzo szybko, myślałem nawet, że za szybko. Przez pierwszych kilkaset metrów gorączkowe próby odnalezienia sobie trochę miejsca w tłumie tysięcy biegaczy. Na szczeście stawka szybko rozciągnęła się i to czego mocno się obawiałem przestało być już problemem. Biegło się bardzo dobrze do momentu, gdy na trzecim kilometrze trzeba było zmierzyć się z bardzo stromym podbiegiem znanym wszystkim biegaczom trenującym w Agrykoli. Tempo drastycznie spadło. Był to moment, gdy zacząłem tracić wiarę w dobry wynik. Starałem się jednak nie poddawać. Gdy znalazłem się na samej górze poczułem olbrzymią ulgę. Zerknąłem nerwowo na zegarek. Wydawało się, że ten podbieg trwał wieki, aż tak dużo jednak tam nie straciłem. Nawet gdyby nie udało się złamać upragnionych 22 minut mam jeszcze o co walczyć, na przykład o pobicie oficjalnego rekordu.  Na swoim koncie mam bardzo mało biegów na 5km dlatego mój najlepszy oficjalny wynik na tym dystansie jest bardzo słaby i wynosił 23:11  (ustanowiony w czerwcu ubiegłego roku w Biegu w Palmirach). Na treningach regularnie biegam już około minuty szybciej. Poprawę tego czasu traktowałem więc dziś jako obowiązek. W płucach coraz mniej powietrza, w mięśniach coraz mniej sił, w sercu jednak ciągle wola walki. Choć zdarzały się kryzysy starałem się trzymać tempo, zwłaszcza, że końcówka jest już z górki i można tam sporo odrobić. Gdy do mety pozostał kilometr zerknąłem na zegarek. Zostały mi dokładnie 4 minuty by złamać upragnione 22 minut na całym dystansie. Wówczas uwierzyłem, ze mogę to dzisiaj zrobić. Zebrałem resztki sił i przyspieszyłem, choć było to coraz trudniejsze. Gdy do mety zostało około 200 metrów stało się coś, czego nie potrafię wytłumaczyć. Nagły, zupełnie niespodziewany przypływ energii sprawił, że nogi w zasadzie same niosły mnie do mety, nagle przestałem czuć ból, zmęczenie. Mijając metę już wiedziałem… udało się.  21:38 to od dziś nowy cel na kolejne biegi.

      Bardzo się cieszę, że udało mi się pobić dzisiaj swój rekord. Z jednej strony cieszę się, że wysiłek włożony w treningi nie poszedł na marne, jest forma i duży progres, bo to dobrze rokuje na nadchodzącą Sztafetę Maratońską. Z drugiej strony jako kapitan i osoba która dokonywała selekcji najlepszego składu naszych drużyn wiem, że nie znalazłem się w tej drużynie przypadkowo.  Ciężko było wybrać samego siebie. Konkurencja była w tym roku naprawdę bardzo mocna  i o ostatecznym wyborze decydowały dosłownie sekundy. Bardzo chcąc znaleźć się w najlepszym składzie bałem się, że być może nie jestem do końca obiektywny, miałem wiele wątpliwości. Dziś wiem, że na ten wybór zasłużyłem i to miejsce mi się należy. Kamień spadł mi z serca.

2015.05.03 Warszawa (POL) 5km:  XXV BIEG KONSTYTUCJI – 21:38

Więcej zdjęć:

      2 maja obchodzimy Dzień Flagi Rzeczypospolitej. Historycznie polskie barwy narodowe wywodzą się z barw herbu Królestwa Polskiego i herbu Wielkiego Księstwa Litewskiego. Biel pochodzi od bieli orła, będącego godłem Polski oraz bieli Pogoni – rycerza galopującego na koniu, będącego godłem Litwy. Czerwień pochodzi od tła tarcz herbowych, na których znajdują się oba godła. Również układ kolorów nie jest przypadkowy. Biel na polskiej fladze znalazła się u góry, ponieważ w heraldyce RP ważniejszy jest kolor godła, niż tła. Biało-czerwone barwy za barwy narodowe uznano dokładnie 3 maja 1792 roku, czyli w pierwszą rocznicę uchwalenia Konstytucji. Jak relacjonowali ówcześni kronikarze “damy występowały w białych sukniach przepasanych czerwonymi wstęgami, a mężczyźni nosili biało-czerwone szarfy”. Pierwsza informacja o oficjalnych barwach narodowych pojawia się w prawodawstwie Rzeczypospolitej dopiero 7 lutego 1831 roku. Na pojawienie się polskiej flagi trzeba było jednak czekać jeszcze znacznie dłużej. Oficjalnie ustanowiona została ona dopiero w 1919 roku i od tego czasu kilka razy zmieniała swoją kolorystykę.·Początkowo miała odcień karmazynu, później jego miejsce zajął cynober. Wszystko zostało dokładnie sprecyzowane dopiero w 1980 r., gdy ostatecznie ustalono kolorystykę. W 1955 r. uznano oficjalnie flagę i godło narodowe (wówczas był to jeszcze orzeł bez korony). Nie przypadkowy jest też wybór daty Święta Flagi. Jednym z powodów jest fakt, że w czasach PRL robiono wszystko, aby właśnie tego dnia tuż po 1 maja zdejmowano flagi państwowe, by nie były widoczne w dniu zniesionego przez  władze komunistyczne Święta Konstytucji 3 Maja. Również w tym dniu w 1945 roku, żołnierze polscy zawiesili biało-czerwony sztandar na Reichstagu w Berlinie w trakcie zdobywania tego miasta.

      Podobnie jak w zeszłym roku Dzień Flagi świętuję w warszawskiej Cytadeli na Biegu Flagi. Jest to bieg, który darzę wielkim sentymentem. Wspaniała atmosfera, historyczna oprawa z grupami rekonstrukcyjnymi, wyjątkowe uświęcone polską krwią miejsce, jakim jest warszawska Cytadela, a także pierwszy raz w życiu złamane rok temu pięćdziesiąt minut na dziesięć kilometrów to wszystko sprawia, że chciałem tu wystartować ponownie. Tym razem jednak postanowiłem pobiec czysto rekreacyjnie i potraktować ten bieg jako trening przed jutrzejszym startem na 5km w Biegu Konstytucji, gdzie chciałbym powalczyć o dobry wynik, a przede wszystkim przed Ekidenem w przyszłą sobotę. O samym biegu będzie więc zatem krótko, gdyż minął on bez większej historii. Chciałem pobiec bardzo oszczędnie i nastawiałem się na czas w okolicach 52 minut. Wyszło dużo lepiej. Pogoda dopisywała, biegło się bardzo luźno i komfortowo. Czasami starałem się nawet specjalnie zwalniać, aby nie forsować za bardzo swoich sił przed jutrzejszym biegiem. Dopiero, gdy po dwóch pętlach zobaczyłem, że biegnę na czas na granicy 50 minut postanowiłem w końcówce przyspieszyć by złamać, tak jak w zeszłym roku granicę 50 minut, co ostatecznie mi się udało. Nie wynik był dziś jednak najważniejszy.  Święto narodowe, piękna pogoda, wspaniała oprawa i czas spędzony na sportowo. Tak wyglądała dziś moja majówka z flagą.

2015.05.02 Warszawa (POL) 10km:  III BIEG FLAGI – 49:21

Więcej zdjęć:

      Narodowe Święto Biegania – tak reklamowany jest Bieg Orlen Warsaw Marathon wraz z biegami towarzyszącymi. Rozmach, z jakim jest organizowany i liczba uczestników  sprawia, że określenie to nie jest wcale przesadzone. Tak się jakoś złożyło (nie wiem nawet w sumie dlaczego), że mimo, iż jest to już trzecia edycja to jest to dopiero mój debiut w tej imprezie. Długo zastanawiałem się czy na fali przygotowań do półmaratonów w marcu i kwietniu nie zmienić swoich planów z początku roku i nie spróbować wystartować na dystansie pełnego maratonu. Ostatecznie postanowiłem trzymać się założeń z  początku roku i pobiec 10km, a z przygotowaniami skupić się na krótszych dystansach pod kątem majowego Ekidena, by z naszą najlepszą firmową drużyną móc powalczyć o najwyższe cele w Międzynarodowych Mistrzostwach Polski Sztafet Firmowych. Po siódmym miejscu w debiucie zeszłym roku apetyty jeszcze urosły. Na miejsce w tej drużynie trzeba jednak najpierw mocno zapracować. Na maratony przyjdzie czas na jesieni.

      Wiosna wreszcie o sobie przypomniała. Całą sobotę było bardzo ciepło i dominowała piękna słoneczna pogoda. Zapowiadało to ciężką walkę na trasie następnego dnia. Rano jednak okazało się, że aura sprawiła biegaczom nie lada niespodziankę. Pochmurno z niewielkimi opadami deszczu i bezwietrznie to idealna pogoda zwłaszcza dla maratończyków. W miasteczku biegaczy zlokalizowanym na błoniach Stadionu Narodowego od rana panował duży ruch i atmosfera wielkiego Święta. W końcu start. Tym razem bez specjalnych oczekiwań. Potraktowałem ten bieg tylko jako element przygotowań dlatego na wspaniałe wyniki nie było raczej co liczyć, aczkolwiek chciałem powalczyć. Bieg ten był też znakomitą okazją, na spotkanie wielu znajomych, którzy pojawili się wśród tysięcy uczestników imprezy. W zasadzie na każdym kroku można było spotkać znajome twarze, w tym wielu przyjaciół z wyjazdu na Bieg na Monte Cassino, którymi każde biegowe spotkanie w większej grupie kończymy pizzą, czyli nawiązaniem do wspólnego pobytu we Włoszech.

      Taktyka na ten bieg była prosta i trochę pod kątem dystansu 5km. Pierwsze kilometry chciałem pobiec szybko, być może nawet za szybko, by trochę się zmęczyć, a w drugiej połowie dać z siebie tyle na ile jeszcze zostanie sił. Po starcie narzuciłem dość mocne tempo, choć bardzo szybki bieg ograniczała duża ilość zawodników. Po trzecim kilometrze stawka rozciągnęła się na tyle, że można było się już skupić tylko i wyłącznie na bieganiu. Półmetek osiągnąłem z czasem 23:25, czyli w zasadzie zgodnie z oczekiwaniami. Liczyłem, że druga połowa dystansu może będzie trochę łatwiejsza, może pojawią się jakieś zbiegi, z drugiej strony czekałem na kryzys, który biorąc pod uwagę szybkie tempo pierwszych 5km powinien pojawić się prędzej, czy później. Oczekując na słabszy moment pokonywałem kolejne kilometry. Na szczęście tak, jak na to liczyłem druga połowa dystansu była dużo łatwiejsza i obfitowała w co najmniej w kilka zbiegów,  gdzie można było złapać głębszy oddech. Gdy do mety zostały dwa kilometry wiedziałem już, że biegnę zdecydowanie na życiówkę. Starałem się utrzymywać tempo, aczkolwiek było to coraz trudniejsze. Gdy wybiegłem na bardzo długą ostatnią prostą zebrałem jeszcze ostatki sił by przyspieszyć. Mijając metę kątem oka zerknąłem na zegarek – 46:00, czyli lepiej od poprzedniego rekordu o prawie minutę. Przez następne minuty oczekiwanie na oficjalny czas z nadzieją, że szóstka pierwszy raz w zyciu zamieni się w piątkę. I jest – 45:59. To czas którym łamię swoją kolejną barierę, czas na miarę biegowego święta.

Epilog: Tuż po biegu  podszedł do mnie jeden z biegaczy, mówiąc że podobnie jak ja, biegł w sierpniu ubiegłego roku Bieg w Pogoni za Bobrem nad Jeziorem Wigry i z przyjemnością czytał wówczas relację z tego biegu na moim blogu.  Miło, że ktoś docenia.

2015.04.26 Warszawa (POL) 10km:  BIEG OSHEE W RAMACH ORLEN WARSAW MARATHON – 45:59

Więcej zdjęć:

      W dniu, w którym ukończyłem swój pierwszy maraton we wrześniu 2013 roku dominowała jeszcze euforia. Cieszyłem się, że udało mi się osiągnąć coś, o czym jeszcze dwa miesiące wcześniej mogłem jedynie marzyć. To było moje wielkie prywatne święto, wiele tygodni ciężkiej pracy zwieńczone sukcesem. Świętowanie nie trwało jednak zbyt długo. Choć ten maraton miał być z założenia pierwszym i ostatnim już następnego dnia zacząłem myśleć o kolejnych biegach. Chciałem, aby mój kolejny długi bieg był biegiem zagranicznym. To miał być kolejny etap mojej biegowej przygody, kolejne wyzwanie. Pomyślałem: “Może Wiedeń?”. To miasto w mej świadomości istniało jako najpiękniejsze miasto Europy i zawsze pragnąłem je zobaczyć, a połączenie wycieczki do Wiednia z bieganiem byłoby fantastyczną przygodą i tego wszystkiego co lubię. Minęła jesień, zima. Na wiosnę odkurzyłem w pamięci to postanowienie. Po jednym z kwietniowych treningów po prostu wróciłem do domu, siadłem przed komputerem i zacząłem szukać w internecie informacji. Ogromnym zbiegiem okoliczności okazało się, że w 2014 roku Maraton (jak również Półmaraton) Wiedeński odbywały się właśnie tego konkretnego dnia. Wiedeń więc już musiałem odłożyć co najmniej na za rok. W zamian wybrałem październikowy półmaraton w Brukseli. “Też fajnie”- pomyślałem. Wiedziałem jednak, że prędzej czy później pobiegnę także w Wiedniu.

      Rok minął bardzo szybko, a ja tym razem byłem już bardziej czujny i zdeterminowany. Na bieg zarejestrowałem się od razu na jesieni. Potem wybór hostelu, formalności związane z dojazdem. Zostało tylko odliczanie miesięcy, tygodni, dni i w międzyczasie szlifowanie formy. Jeszcze na tydzień przed wyjazdem w zasadzie nie docierało do mnie, że ten wielomiesięczny czas oczekiwania tak szybko minął i właśnie się kończy. Gdy do wyjazdu zostało tak naprawdę trzy, cztery dni w mej głowie pojawiły się pierwsze myśli: “O rany, przecież to już!”. Poczucie pewnej ekscytacji mieszało się z małą tremą. Zastanawiałem się czy już na pewno wszystko dopiąłem na przysłowiowy ostatni guzik, czy o czymś czasem nie zapomniałem. Starałem się wyobrazić sobie jak ten wyjazd będzie wyglądał, co mnie tam w ogóle czeka. O samym biegu starałem się póki co nie myśleć, choć i takie myśli od czasu do czasu pojawiały się w mej głowie. Zastanawiałem się na co mnie stać, jaka może być pogoda, jaką obrać taktykę. Generalnie mimo wszystko nastawienie nie było najlepsze. Zawsze do każdego startu podchodzę raczej z dystansem i nastawiam się raczej ostrożnie. Wolę się miło zaskoczyć, niż przykro rozczarować. Tym razem jednak ostrożne podejście miało głęboko uzasadnione podstawy. Przeziębienie, które dawało się we znaki jeszcze kilka dni przed wyjazdem, zmęczenie związane z wielogodzinną podróżą i sobotnim zwiedzaniem miasta, trudna trasa i zapowiadana słoneczna pogoda raczej nie nastrajały optymistycznie i nie dawały nadziei na kolejną poprawę swoich najlepszych osiągnięć. I choć trudno to wszystko było przyjąć do wiadomości, liczyłem się z tym. Nie miałem wyboru. Bardzo długo wydawało mi się, że to będzie samotna podróż. Trochę mnie to martwiło, bo zawsze z kimś jest raźniej i ciekawiej.  Ostatecznie za sprawą jakiegoś forum biegowego skontaktował się ze mną Maciej, który także zapragnął pobiec w mieście Mozarta i ostatecznie wybraliśmy się razem, choć ja nastawiając się także na zwiedzanie po biegu planowałem zostać w Wiedniu jeden dzień dłużej.

      W końcu nadszedł dzień wyjazdu. Do Wiednia dotarliśmy już w sobotę wczesnym rankiem. Bezpośrednio z autokaru postanowiliśmy odebrać pakiety startowe. Potem w oczekiwaniu na specjalnie przygotowaną przez organizatorów imprezę integracyjną zrobiliśmy sobie rekonesans po mieście podziwiając przepiękne zabytki, których w Wiedniu nie brakuje na każdym kroku. Słońce świeciło od samego rana. To zwiastowało problemy następnego dnia podczas biegu. Gdy zbliżała się czternasta skierowaliśmy się do miejskiego ratusza gdzie w przepięknej Sali Bankietowej czekała już na nas impreza, podczas której biegacze z całego świata mogli nie tylko zintegrować się, ale także słuchając muzyki klasycznej w wykonaniu kwartetu smyczkowego delektować się smakołykami i naładować akumulatory przed niedzielnym biegiem. Potem był już tylko powrót do hostelu, sen i regeneracja po podróży i długim obfitującym w wiele fantastycznych wrażeń dniu.

     Następnego ranka na starcie tuż nad brzegiem Dunaju stanęło ponad 42 000 zawodników ze 130 krajów. Wśród nich blisko 1000 Polaków. Przed jednymi z nich maraton, przed innymi tak, jak w moim przypadku połowa dystansu, jeszcze inni biegli maraton sztafetowy. Ta wielotysięczna rzesza ludzi, których połączyła pasja biegania i którzy przyjechali tu z całego świata, by w tym konkretnym dniu pobiec razem po prostu porażała. Do tej pory w największych biegach, w jakich miałem okazję startować, biegło nie więcej niż dziesięć, góra dwanaście tysięcy ludzi. Tym razem ten potok entuzjastycznych roześmianych twarzy, ich różnorodność i kolorowość dawała poczucie czegoś pięknego i niesamowitego. Sprawiała, że nie był to zwykły bieg, ale wyjątkowe wydarzenie i prawdziwe biegowe święto. Z każdą chwilą napięcie narastało. Jeszcze tylko kilka klasycznych walców rozbrzmiało z głośników i start. Od samego początku nie czułem się najlepiej. Długa ciężka podróż i zmęczenie poprzednim dniem, tak jak się tego spodziewałem dawały mi mocno w kość. Starałem się  utrzymywać tempo z Półmaratonu Warszawskiego sprzed dwóch tygodni, kiedy to udało się pobić rekord życiowy. O ile jednak w Półmaratonie Warszawskim przez większą cześć dystansu biegło się bardzo komfortowo w ogóle nie czując zmęczenia, o tyle tutaj niemalże od samego początku było po prostu ciężko. Zadania nie ułatwiała pogoda. Czarne gęste chmury, które od rana wisiały nad Wiedniem i dawały nadzieję na deszcz ostatecznie rozpierzchły się, a na niebie zapanowało gorące słońce.

      Pierwsze 5km, tak jak chciałem – w czasie zbliżonym do biegu w Półmaratonie Warszawskim. Po drodze minęliśmy Prater, czyli park publiczny położony między Dunajem, a Kanałem Dunajskim. Niegdyś były to tereny łowieckie Habsburgów, które cesarz Józef II udostępnił publiczności w 1766 roku. Kolejne pięć kilometrów wzdłuż Kanału Dunajskiego. To tak naprawdę stare koryto Dunaju, dziś uregulowane i służące wyłącznie do żeglugi dla statków turystycznych. Po dziesiątym kilometrze spojrzałem na zegarek. Moje tempo spadło na tyle, że w zasadzie straciłem nadzieję na dobry wynik. “Game Over, zabawa skończona” – pomyślałem. Przez całą pierwszą połowę dystansu biegło się mało komfortowo w wielotysięcznym tłumie. Trudno było złapać odpowiedni rytm, gdy tak naprawdę musisz skupić się na tym, by znaleźć sobie odrobinę wolnego miejsca.  Od czasu do czasu w tłumie dało się usłyszeć rodaków, którzy widząc biało czerwoną opaskę na moim ramieniu pozdrawiali mnie. Widząc polskie akcenty rewanżowałem się tym samym wdając się czasem także w krótkie pogawędki. Niewątpliwie te drobne, sympatyczne gesty mobilizowały i dodawały energii. Od połowy dystansu niemalże już do samego końca delikatnie pod górę. Paradoksalnie tam poczułem się lepiej. Postanowiłem jeszcze zebrać się i zawalczyć o dobry wynik. Udało się mocniej przyspieszyć nie na tyle jednak, aby myśleć o nowym rekordzie. Strata wydawała się już zbyt duża i na to od kilku ładnych kilometrów nie było już w zasadzie szans. Ciągle jednak chciałem złamać godzinę i pięćdziesiąt minut.

      Gdy na 17km dobiegłem do Muzeum Techniki i czułem, że chyba mam jeszcze spore pokłady energii postanowiłem gnać już ile sił w nogach w kierunku Heldenplatz, gdzie pośród wielu wspaniałych architektonicznych pereł ulokowana była meta. Ostatnie cztery kilometry były bardzo szybkie. Każdy z nich był jednym z czterech moich najszybszych kilometrów tego biegu. Ostatni zakręt. Kątem oka zerknąłem jeszcze na zegarek. Mijała właśnie sto dziesiąta minuta tego biegu. Wiedziałem już, że nie uda mi się złamać 1h50. Przede mną jeszcze tylko ostatnia prosta po błękitnym dywanie i meta. Grymas zmęczenia na mej twarzy zamieniał się powoli w grymas małego rozczarowania. Niby od samego początku wiedziałem, że tym razem rewelacji nie będzie, bo przeziębienie, bo podróż, bo pogoda, bo to, tamto. Jednak z drugiej strony trochę byłem na siebie zły. Miałem wrażenie, że mogłem dać z siebie więcej, a długi szybki czterokilometrowy finisz był dowodem na to, że podszedłem do tego biegu zbyt ostrożnie i źle rozłożyłem siły. Dopiero wieczorem, gdy wypoczywając analizowałem zapis biegu na Endomondo uświadomiłem sobie, że tak naprawdę dzisiaj dystans półmaratonu mimo słabszego dnia i niesprzyjających okoliczności udało mi się pobiec najszybciej w życiu (nowa nieoficjalna życiówka 1:45:49), a słabszy od oczekiwanego oficjalny wynik był w znacznej mierze rezultatem tego, że aby ukończyć ten półmaraton musiałem przebiec 700 metrów więcej, niż wynosi dystans biegnąc slalomem i wyprzedzając liczne grono maruderów z kilkudziesięciotysięcznej stawki. Uśmiechnąłem się pod nosem, bo to był wynik, którego absolutnie się nie spodziewałem i dowód na to, że dałem z siebie naprawdę dużo. Takie to sobie pocieszenie, ale “jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma”. Na deser został mi jeszcze jeden dzień zwiedzania miasta, gdzie już na spokojnie, bez pośpiechu, bez oszczędzania sił mogłem raz jeszcze delektować się tym pięknym miastem, by wrócić do kraju z bagażem pięknych wspomnień. Myślę, że jeszcze tu kiedyś wrócę. Warto…

2015.04.12 Wiedeń (AUT) Półmaraton:  32 OMV VIENNA HALFMARATHON – 1:50:32

Więcej zdjęć:

      Zwykle o tej porze roku dopiero przymierzałem się do rozpoczęcia sezonu biegowego. Śnieg, mróz, przenikliwy zimny wiatr to zjawiska które skutecznie odstraszały mnie od biegania zimą. Zeszły sezon oficjalnie rozpocząłem dopiero na początku kwietnia Biegiem w Książenicach, a treningi przed tym startem udałoby się policzyć na palcach jednej dłoni. Ten rok jest pierwszym, gdzie tak naprawdę nie miałem przerwy zimowej. Od początku stycznia udało się już wybiegać całkiem ładny wynik. Ten rok jest także szczególny pod względem ilości zaplanowanych biegów długich: maratonów i półmaratonów. Zwykle były to pojedyncze starty i by móc dobrze się przygotować planowałem je dopiero na jesieni. W tym sezonie pierwszym półmaratonem i pierwszą wielką próbą miał być jubileuszowy 10 Półmaraton Warszawski.  Jeszcze nie miałem okazji w nim startować, a szkoda, bo to bieg z tradycjami, świetną organizacją i ustaloną renomą. Międzynarodowa obsada (tym razem wystartowało 14 tysięcy zawodników z 41 krajów świata) pozwala poczuć atmosferę wielkiego biegowego święta.

     W tym roku bieg ten znalazł się na liście 6 moich najważniejszych startów tego sezonu i nic więc dziwnego, że chciałem wypaść w nim jak najlepiej, a może nawet poprawić swój najlepszy wynik na tym dystansie osiągnięty jesienią w Brukseli. Przygotowania przebiegały całkiem dobrze, choć wewnętrznie jakoś nie czułem wielkiego progresu. Biegałem dużo i często. Brakowało w tym wszystkim jednak jakiegoś określonego planu, ładu i składu, który zagwarantowałby mi zbudowanie odpowiedniej formy i sprawiłby, że czułbym się się coraz lepszy i szybszy. Miałem więc wrażenie, że ilość w tym przypadku niekoniecznie przechodzi w jakość. Oczywiście treningi to treningi, a prawdziwą odpowiedz na pytanie w jakiej jesteśmy dyspozycji dają tak naprawdę dopiero starty, gdzie samotne luźne bieganie zastępuję adrenalina, rywalizacja, motywacja i niepowtarzalna atmosfera. Pewne rzeczy się jednak czuje. Dodatkowo w zasadzie kulminacyjnym momencie, gdy treningi powinny być najintensywniejsze straciłem tydzień na chorobę. To wszystko sprawiło, że tak naprawdę dominowały obawy. Próba generalna na tydzień przed startem zamiast tknąć ducha optymizmu przyniosła też raczej duże rozczarowanie i powiew pesymizmu. Zaczynałem się więc powoli oswajać z myślą, że nie jestem dostatecznie przygotowany by walczyć o dobre wyniki. Jedyne co mogłem teraz już tylko zrobić to odpoczywać ograniczając bieganie w ostatnich dniach do jednego dziesięciokilometrowego treningu w środku tygodnia. Nie wierzyłem jednak, że to w jakikolwiek zmieni moją sytuację i dyspozycję.

      W końcu przyszedł dzień startu. Pogoda całkiem przyjemna do biegania. Słoneczny stosunkowo ciepły, ale nie gorący dzień. Brak wiary w dobry rezultat to jedno, a głos ambicji to drugie. Na starcie ustawiłem się więc za pacemakerem na 1:50. Pierwsze 3 kilometry postanowiłem biec wolno, kolejne decyzje podejmować w zależności od samopoczucia i rozwoju sytuacji. Tak też rozpocząłem. Duża ilość zawodników na trasie i tłok pozwalało trzymać się tego planu całkiem sztywno i skutecznie. Dopiero po pewnym czasie, gdy grupa biegacza rozciągnęła się zrobiło się trochę wolnego miejsca, co wykorzystywałem zwłaszcza na zbiegach. Mimo, iż na pierwszym kilometrach starałem się biec na tyle wolno, by czuć całkowity komfort tempo wcale nie było takie słabe. Cały czas udawało mi się utrzymywać za pacemakerem. Dopiero na pierwszym bufecie na 5km , zagapiłem się, a potem utknąłem w zamieszaniu tracąc  kilkadziesiąt metrów. Postawiłem sobie za cel dogonienie go, ale nie od razu, nie za szybko, by nie złapać niepotrzebnej zadyszki. Udało się to po 4 kolejnych kilometrach. Niestety na kolejnym bufecie  na 10km, mimo, iż starałem się być czujny sytuacja powtórzyła się i znowu zostałem kilkadziesiąt metrów z tyłu. Tym razem udało się go jednak ponownie dogonić już tuż przed 12km. Czułem się bardzo dobrze, szybko mijały kolejne kilometry, biegło się bardzo luźno. W tym momencie uwierzyłem, że stać mnie dziś na naprawdę dobry wynik. Postanowiłem przyspieszyć. Chwyciłem wiatr w żagle wyprzedzając kolejnych zawodników. Zabawa skończyła się mniej więcej tam, gdzie się tego spodziewałem czyli po 16km. Pojawiły się pierwsze objawy zmęczenia, coraz krótszy oddech, a na twarzy coraz częściej gościł grymas. Wiedziałem jednak, że jeśli tylko wytrzymam to zapas, który wypracowałem na wcześniejszych kilometrach pozwoli mi poprawić swój dotychczasowy rekord. Szkoda było zmarnować taką szansę. W głowie odliczałem kolejne kilometry do mety, starając się kontrolować czas, choć słabo to wychodziło. Wiedziałem tylko, że biegnę w okolicach swojego nowego rekordu. 3km do mety, 2km… niby tak blisko, a ciągle tak daleko. 1km i brak sił, najchętniej by się człowiek zatrzymał. Gdy w oddali ukazuje się meta, nie ma już zmęczenia, bólu. Myśli się już tylko o jednym – o tym, by jak najszybciej ją przekroczyć. Ostatni zryw i w końcu upragniona meta. Przebiegam ją ze świadomością, że jest to czas poniżej 1:50. Jednak o tym, że udało się wypracować prawie  dwuminutową przewagę nad pacemakerem, a co za tym idzie pobić swój dotychczasowy rekord z Brukseli dowiem się dopiero potem. Czwarty półmaraton w życiu i czwarta życiówka…  piękna seria trwa. A oprócz życiówki bezcenna nauka ile znaczy odpowiednia regeneracja.

2015.03.29 Warszawa (POL) Półmaraton:  10 PZU PÓŁMARATON WARSZAWSKI – 1:48:09

Więcej zdjęć (odbiór pakietów):

Więcej zdjęć (bieg):