Czasy się zmieniają, świat się zmienia, ludzie się zmieniają, ja sam też się trochę zmieniłem, ale są rzeczy niezmienne od lat. Ten rower kupiłem w czerwcu 2005 roku za swoja pierwszą w życiu wypłatę. Od tamtej pory niezmiennie i nieprzerwanie towarzyszy mi przez tych 17 lat. Na różnego rodzaju wycieczkach, przejażdzkach, dojazdach, czy też nawet na kilku zawodach pokonałem na nim ponad 40 000 kilometrów, czyli mówiąc krótko udało mi się okrążyć Ziemię. 

      Doskonale pamiętam dzień i moment zakupu. Wybierajac się do sklepu nie miałem specjalnych oczekiwań. Dokładnie ten model Merida Kalahari 510 zaproponował mi kolega, który pracował w tym sklepie rowerowym. Gdy mi go pokazał wiedziałem już, że to właśnie ten rower chcę mieć  i muszę przyznać, że był to naprawdę dobry wybór. Jeśli miałbym wskazać krótką listę najlepszych zakupów w swoim życiu bezapelacyjnie musiałaby się tam znaleźć moja Merida. Przez pierwszych dziesięć lat nie przebiłem nawet dętki, nie mówiąc już o jakiejkolwiek awarii. Za rok na “osiemnastkę” chyba pasowałoby pomyśleć nad nowszym modelem, ale z drugej strony jak tu go wymieniać na inny jak generalnie nadal daje radę…?   

Korzystając z okazji zapraszam do wpisów z kategorii ROWEROWE ESKAPADY,  które zawierają relacje z kilku najciekawszych moich wycieczek rowerowych.

Zdjęcie w powiększeniu:

Merida Kalahari 510

      Choć dziś żyjemy już w wolnym, niepodległym kraju Polska wzdłuż i w szerz nadal usłana jest wieloma reliktami naszej tragicznej, bolesnej przeszłości. Część z nich, jak na przykład pomniki i cmentarze Armii Czerwonej, do dziś budzi wiele kontrowersji i jest elementem wielu sporów natury historyczno-politycznej. Niektórzy domagają się ich likwidacji, gdyż są one nie tylko dowodem wdzięczności za wyzwolenie spod niemieckiej okupacji, ale także symbolem zakłamywania historii i próbą wymazania z pamięci dokonywanych przez żołnierzy radzieckich zbrodni i terroru. Szacuje się, że aktualnie mimo, iż od upadku komunizmu w Polsce minęło 25 lat w naszym kraju jest nadal ponad 300 pomników, obelisków, tablic które sławią Armię Czerwoną. Cmentarze, kwatery i mogiły, na których spoczywa około 700 tysięcy żołnierzy sowieckich zajmują powierzchnię 180ha. Dla porównania groby i cmentarze Wojska Polskiego zajmują powierzchnię około 22ha, a ofiar terroru 30ha.

       Korzystając z łagodnej zimy i pogody, która sprzyja rowerowym szaleństwom w tym roku sezon rozpocząłem już w pierwszych dniach stycznia. Póki co, są to raczej krótsze wycieczki kilkugodzinne. Na te dłuższe wyprawy przyjdzie jeszcze pora wiosną i latem. Ponieważ jak wielokrotnie podkreślałem bardzo lubię łączyć wyprawy rowerowe z odwiedzaniem ciekawych historycznie miejsc, jako cel swojej kolejnej podróży wybrałem położone nieopodal Siedlec miejscowości Sosna-Kozółki oraz Podnieśno, a konkretnie zlokalizowane tam cmentarze wojenno-jenieckie Armii Czerwonej. Cmentarze w Sośnie-Kozółkach i Podnieśnie to pamiątka po mało znanym, ale tragicznym epizodzie II wojny światowej na Podlasiu. W czasie II wojny światowej w okolicach Siedlec funkcjonował zbudowany w październiku 1941 Stalag 366 składający się z trzech podobozów w Siedlcach, Woli Suchożebrskiej i Podnieśnie. Więziono w nim kilkadziesiąt tysięcy jeńców, głównie żołnierzy radzieckich, ale także polskich i włoskich. Podobóz w Podnieśniu, zwany obozem “A”, miał obszar około 50ha i ogrodzony był drutem kolczastym. Pierwsze transporty jeńców przybyły zaraz po napaści hitlerowskich Niemiec na Związek Radziecki. Drugi obóz zwany obozem “B” zlokalizowany był w okolicach Woli Suchożebrskiej i miał około 100ha. W obozie przebywało kilkadziesiąt tysięcy więźniów. Warunki życia jeńców, którzy nocowali pod gołym niebem lub w wybudowanych przez siebie prymitywnych ziemiankach były tragiczne. Głód, zimno i epidemie powodowały dużą śmiertelność. Jeńcy organizowali bunty i ucieczki, które kończyły się krwawymi masakrami. W trakcie kilku ucieczek w drugiej połowie 1941 r. tysiącom jeńców udało się uciec do okolicznych lasów. Ludność polska udzielała im pomocy polegającej na ukrywaniu jeńców, dostarczaniu żywności i ubrań, leczeniu chorych, kierowaniu na wschód, a nawet uzbrajaniu i tworzeniu oddziałów partyzanckich. Dziś o tamtych wydarzeniach przypominają dwa cmentarze. Jeden w lesie nieopodal miejscowości Sosna-Kożółki, gdzie grzebani byli zamordowani jeńcy z Woli Suchożebrskiej i drugi położony w lesie nieopodal miejscowości Podnieśno. Oba wpisane są na listę zabytków.

      Swoją wyprawę rozpocząłem od cmentarza w miejscowości Sosna-Kozółki. Chciałoby się powiedzieć do trzech razy sztuka, bo dopiero za trzecim razem udało mi się odnaleźć cel swojej wycieczki. Pierwszy raz o tym miejscu usłyszałem dwa lata temu i planowałem je zobaczyć po drodze w czasie innej wyprawy rowerowej do Pałacyku w Patrykozach, Ponieważ nie to było wówczas głównym celem mojej wyprawy, a nie mając mapy nie chciałem tracić czasu na poszukiwania postanowiłem to odłożyć na inną okazję. Również za drugim razem nie miałem szczęścia. Położony w gęstym lesie z dala od zabudowań mały cmentarzyk trudno dostrzec, co sprawia, że trzeba się mocno natrudzić, by go wypatrzyć i odnaleźć. Jeszcze trudniej dotrzeć do cmentarza w Podnieśnie, o którym dowiedziałem się w zasadzie dopiero wczoraj. Żeby mieć okazję go zobaczyć trzeba przedzierać się wąskimi grząskimi leśnymi dróżkami, gdzie pełno różnego rodzaju chaszczy, kamieni i błota. Z jednej strony obniża to komfort wycieczki, z drugiej strony satysfakcja, że w końcu udało się zrealizować cel wyprawy jest dużo większa.

2015.02.22 Trasa: SIEDLCE – SOSNA-KOZÓŁKI – PODNIEŚNO – SIEDLCE (trasa: 62 km)

Więcej zdjęć (Sosna-Kozółki):

Więcej zdjęć (Podnieśno):

      Chyba nie mam lepszego przykładu na powiedzenie „Cudze chwalicie, swego nie znacie” niż cel mojej kolejnej rowerowej wyprawy. 25 lat mieszkałem w Siedlcach nie mając nawet najmniejszej świadomości o tym, że kilkanaście kilometrów od Siedlec można znaleźć taki skarb turystyczno-architektoniczny. Pałac w Patrykozach, bo o nim mowa, to pałac z pierwszej połowy XIX wieku wybudowany w bardzo rzadkim w Polsce stylu neogotyckiem. Legendy głoszą, że pod pałacem rozciągają się lochy, w których mieściła się pracownia mistrza Twardowskiego. Podobno w chwilach wolnych od alchemicznych prac w pobliskim Węgrowie czarnoksiężnik próbował stworzyć sztucznego człowieka – homunkulusa. Próby te zakończyły się jedynie połowicznym sukcesem. Do dziś mówi się, że w bezksiężycowe noce po okolicy krąży potwór z ciałem kozła i głową koguta.

      Po II Wojnie światowej pałac ulegał powolnemu niszczeniu i degradacji. W latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia podjęto się próby odbudowy pałacu. W latach dziewięćdziesiątych właścicielem pałacyku została rodzina restauratorów Gessler. Nie podjęli oni jednak renowacji, co doprowadziło do katastrofy budowlanej i zawalenia się wieży wraz z częścią ściany szczytowej. Wkrótce pałac zmienił właściciela, a podczas kolejnego remontu w latach 2004-2010 obecny właściciel – Pan Maurycy Zając – odtworzył szczegółowy układ pałacu i przywrócił mu historyczny wygląd. Uzupełnieniem tego wyglądu stały się oryginalne meble pałacowe i meble z epoki Biedermeiera. Zanim jednak dotrę do Patrykozów swoją wycieczkę rozpoczynam z Siedlec kierując się w stronę Woli Suchożebrskiej. Jest tam bardzo ciekawy zespół dworsko-parkowy z 1835 roku, składający się z klasycystycznego dworku i współczesnych mu pozostałości dawnego parku i ogrodu. Obecnie właścicielem dworku jest firma Sokołów S.A. Jadę dalej w stronę Suchożebrów. Mijam tam neoklasycystyczny kościół parafialny św. Marii Magdaleny z 1772 roku. Jadąc dalej polnymi drogami w końcu docieram do Patrykozów. Niestety tym razem szczęście mi nie sprzyja. Ponieważ dowiedziałem się, że właściciele udostępniają pałacyk zwiedzającym liczyłem, że uda mi dostać się do środka i zobaczyć także wnętrze. Niestety być może letni urlopowy okres sprawił, że nie udało mi się zastać właścicieli. Pozostało więc podziwianie pałacyku z dala zza ogrodzenia. Pałac i tak robi wrażenie. Objechałem jeszcze całą posiadłość dookoła, by potem wzdłuż szlaku przyrodniczo-ekologicznego Doliną Liwca podziwiając tamtejszą przyrodę wrócić do domu.

2013.07.20 Trasa: SIEDLCE-WOLA SUCHOŻEBRSKA- SUCHOŻEBRY-KRZEŚLIN- PATRYKOZY- HOŁUBLA-SIEDLCE (74 km)

      Za cel następnej rowerowej wyprawy wybrałem sobie Stoczek Łukowski. Miasteczko to znane jest przede wszystkim z pierwszej zwycięskiej bitwy powstania listopadowego stoczonej 14 lutego 1831 roku. Również w innych historycznie przełomowych momentach Stoczek Łukowski odznaczył swoje ważne miejsce. W okresie powstania styczniowego w okolicach miasta działały liczne oddziały powstańcze. Za wsparcie powstania styczniowego w 1867 Stoczek stracił nawet prawa miejskie. W okresie międzywojennym miasto znane było przede wszystkim z największych w Polsce i jednych z największych w Europie targów końskich. Po wybuchu drugiej wojny światowej zostało spalone. W latach okupacji w Stoczku oraz w jego okolicach działały liczne oddziały partyzanckie. Po okresie okupacji, mimo wielkich strat i zniszczeń, jakie przyniosła wojna głównie dzięki zaangażowaniu miejscowej ludności udało się miasteczko odbudować.

      Wycieczkę rozpoczynam z Siedlec, kieruje się w stronę Domanic. W Domanicach zatrzymuję się na chwilę przy tamtejszym kościele zaciekawioniony kilkoma starymi dziewiętnastowiecznymi grobami. Trochę dalej odnajduję pomnik z 1928 roku upamiętniający żołnierzy, którzy zginęli tu w walce o niepodległość w roku 1918. Tuż za Domanicami w lesie jadąc drogą w kierunku Helenowa napotykam na małą drewnianą kapliczkę. Już po powrocie do domu dowiaduje się, że pod Domanicami dokładnie w tym miejscu w dniu 10 kwietnia 1831 roku miała miejsce bitwa, którą historycy określają jako najbardziej chwalebną bitwą z wojskami rosyjskimi podczas powstania styczniowego. Można spotkać również określenie tego miejsca jako “Cud pod Domanicami”. Jadę dalej. W końcu docieram do Stoczka. Tu zatrzymuję się chwilkę dłużej. Zwiedzanie miasteczka zaczynam od centralnego punktu. To właśnie tutaj na skwerze ulokowany jest pomnik Józefa Dwernickiego – bohaterskiego generała pod dowództwem którego 14 lutego 1831 roku miała miejsce pierwsza zwycięska bitwa powstania listopadowego. Wówczas to wojska Dwernickiego rozgromiły liczniejszy korpus gen. Fiodora Gejsmara. Już przy wyjeździe ze Stoczka docieram do okazałego pomnika na wzgórzu, który upamiętnia samą bitwę.

   Trochę wcześniej po drodze odnajduję krzyż pobudowany w 1917 roku w 100 rocznicę śmierci Tadeusza Kościuszki. Kierując się dalej w stronę Siedlec przed dworkiem „Zgorznica”, w którym siedzibę miało kwatermistrzostwo OBW Łuków zauważam pomnik żołnierzy AK zamordowanych przez sowieckie NKWD w 1945 roku. Trochę dalej odnajduję krzyż poświecony pamięci POW pospolicie zwanym krzyżem w 4 brzózkach. Postawiono go w 1918 r. po odzyskaniu niepodległości. Krzyż ten przypomina działalność konspiracyjną Polskiej Organizacji Wojskowej powołanej w 1914 r. przez Józefa Piłsudskiego. Jadę dalej w stronę Siedlec. Docieram do rzeki Świder, która wraz ze swoimi bagnami tworzy także dużą atrakcję turystyczną. Podobno jeszcze przed drugą wojną światową przyjeżdżający tu turyści nazywali te miejsce „Szwajcarią Podlaską”. Dalej po drodze mijam Seroczyn gdzie odnajduję pomnik żołnierzy poległych tu w 1939 roku. Zanim wrócę do domu przejeżdżam jeszcze przez Wodynie, gdzie można zobaczyć mały drewniany Kościół p.w. Świętych Piotra i Pawła z 1776 roku. Kolejne 100km zaliczone…

2013.07.18 Trasa: SIEDLCE-DOMANICE- STOCZEK ŁUKOWSKI – SEROCZYN- WODYNIE-SIEDLCE (trasa: 104 km)

Więcej zdjęć:

     W lipcu 2013 wybrałem się do Woli Okrzejskiej w województwie lubelskim. Poprzednim razem byłem tutaj ponad 20 lat temu we wczesnym okresie szkoły podstawowej, gdzie jako harcerz przyjechałem tutaj na Zlot Sienkiewiczowski. Fakt, że akurat w tym miejscu odbywał się zlot naszego noblisty nie był przypadkowy. Jest to bowiem miejsce urodzin Henryka Sienkiewicza, a w latach 1781-1870 miejscowość ta należała do jego rodziny. W domu, którym się urodził i spędził dzieciństwo dziś od prawie 50 lat funkcjonuje muzeum.

     Podróż rozpoczynam od Siedlec. Pociągiem przez Łuków jadę do Okrzei. Zanim jednak dotrę już rowerem do Woli Okrzejskiej kieruję się do Woli Gułowskiej. Wola Gułowska znana jest przede wszystkim z barokowego Kościoła Karmelitów Nawiedzenia NMP, zbudowanego w XVII wieku z cudownym obrazem Matki Boskiej, klasztorem, dzwonnicą i kostnicą. Jest tu także Sanktuarium Unitów Podlaskich i żołnierzy Września 1939 oraz Muzeum Czynu Bojowego Kleeberczyków założone w 1989. Po drodze do Woli Gułowskiej przejeżdżam przez małą wieś Turzystwo. W pewnym miejscu przy jednym z domów dostrzegam pomnik, na którym napis mówi, że jest to miejsce narady polskich dowódców z gen. Kleebergiem na czele przed ostatnią bitwą kampanii wrześniowej w 1939 roku pod Kockiem. Bitwa ta została stoczona w dniach od 2 do 6 października 1939 pomiędzy oddziałami polskiej Samodzielnej Grupy Operacyjnej “Polesie” gen. Kleeberga a niemieckimi oddziałami XIV Korpusu Zmotoryzowanego gen. von Wietersheima. Taktycznie bitwa ta była zwycięska dla Polaków, jednak strategicznie wygrali Niemcy. Była to ostatnia bitwa kampanii wrześniowej stoczona przez regularne wojsko. Wracam do Okrzei. Już z oddali dostrzegam jeden z celów mojej podróży – kopiec Henryka Sienkiewicza. Kopiec został usypany w latach 1932-1928 z 6000 metrów sześciennych ziemi. Zwożoną ją tu z różnych miejsc w Polsce, ale także i na świecie, z którymi związany był noblista. Ma on 15 metrów względnej wysokości i 45m średnicy podstawy. Na szczycie kopca można znaleźć wysoki na prawie trzy metry pomnik pisarza. Jest to idealne miejsce na to by podziwiać pobliskie pola, lasy i park w Woli Okrzejskiej, gdzie upływało dzieciństwo Sienkiewicza i gdzie zrodziło się zamiłowanie do literatury przyszłego noblisty. Po chwili ruszam w dalszą drogę. Zatrzymuję się przy lokalnym cmentarzu, gdyż moją uwagę przykuwa okazały grób. Okazuje się, że jest to grób matki powieściopisarza. Wkrótce docieram także do dworku, w którym Sienkiewicz się urodził i spędził swoje dzieciństwo. Zatrzymuję się tu na dłużej. W dworku, w którym jak już wspomniałem od pół wieku funkcjonuje muzeum pisarza zgromadzono wiele interesujących pamiątek, jak chociażby kołyska, biurko, za którym zasiadał pisarz, czy też maszyna do pisania, na której powstawały jego dzieła. Jest więc co oglądać.

    Po zwiedzeniu muzeum pora wracać do domu. Przede mną jeszcze ponad 60km jazdy rowerem. Po drodze natrafiam na miejscowość Tuchowicz. Później dowiaduję się, że jego historia sięga nawet XIII wieku. W 1430r Tuchowicz stał się miastem, kiedy to król Władysław Jagiełło przeniósł wieś na prawa miejskie magdeburskie. Moją uwagę od razu przykuwa oryginalny kościół. Również teren wokół kościoła skrywa interesujące rzeczy. Można tam odnaleźć ciekawe stare rzeźby, ale także groby Joachima Hempla oraz jego żony. Już po powrocie do domu dowiaduje się, że Joachim Hempel był oficerem wojsk napoleońskich, w którego posiadaniu znalazł się Tuchowicz w XIX wieku. Rodzina Hemplów zarządzała nim aż do parcelacji po II wojnie światowej przyczyniając się zresztą do dużego rozwoju. W drodze do Siedlec mijam jeszcze Wiśniew, gdzie w centralnym punkcie znajduje się pomnik-czołg. Upamiętnia on wyzwolenie wsi w czasie drugiej wojny światowej. Miejscowa legenda głosiła, że 24 lipca 1944 r., gdy Niemcy przygotowywali się do spalenia wsi, na skraju lasu pojawił się pierwszy sowiecki czołg. Okupanci uciekli w popłochu i Wiśniew ocalał. Za zasługi w walce z Niemcami wieś została odznaczona Krzyżem Grunwaldu trzeciej klasy. Z czołgiem tym wiąże się także ciekawa historia. Otóż kilka lat temu zagrał on w filmie Rolada Emmericha znanego z reżyserii między innymi z „Dnia Niepodległości”, „Gwiezdnych Wrót’, czy „Uniwersalnego żołnierza” oraz Petera Kassovitza. Amerykańsko-włosko-niemiecki film „Gwiazdy poranne” opowiada historię inwazji na Czechosłowację w 1968 roku, a podstawą scenariusza są “Mróz ze Wschodu” Zdenka Mlynara i “Żołnierze wolności” Wiktora Suworowa.

2013.07.16 Trasa: Wola Gułowska – Okrzeja – Wola Okrzejska – Tuchowicz – Wiśniew – Siedlce (91km)

Więcej zdjęć:

      Rowerowe lato 2012 rozpocząłem od wyprawy do Gręzówki. Jest to mała wieś w województwie lubelskim położona pod Łukowem. Odegrała ona znaczącą rolę w powstaniu styczniowym, zapisała się również w historii podczas II wojny światowej. W latach okupacji hitlerowskiej w okolicy działał aktywnie konspiracyjny ruch niepodległościowy. Znajdowała się tam też baza partyzancka Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych.

       Jak większość swoich rowerowych wycieczek, tak i tą zaczynam w rodzinnych Siedlcach kierując się na południe. Jeszcze tuż przed dotarciem do Gręzówki w lesie na trasie Siedlce-Łuków dostrzegam dwa pomniki. Z umieszczonych na pomnikach tablic dowiaduję się, że upamiętniają one tragiczną w skutkach akcję partyzancką, do jakiej doszło 20 lipca 1944, między Gręzówką, a gajówką Kryńszczak. Celem jej było wzięcie do niewoli dowódcy dywizji Waffen SS „Grossdeutschland” gen. von Mannteuffla. Wówczas to 64 żołnierzy Oddziału I Batalionu 35 Pułku Piechoty Armii Krajowej ukrywających się w pobliskim rezerwacie przyrody Jata, dowodzonych przez por. Feliksa Barę ps. „Zbigniew” stoczyło zaciętą bitwę z Niemcami. Zginęło w niej 25 bardzo młodych żołnierzy AK z Łukowa i okolic oraz kilku z Warszawy, w tym byłych łukowskich gimnazjalistów i harcerzy, studentów warszawskich uczelni i sanitariuszka Jadwiga Szulc – Holnicka ps. „Wisia”. Rannych Niemcy dobijali. Również w samej wsi można znaleźć pamiątki bolesnej historii tej okolicy. Na cmentarzu parafialnym w Gręzówce znajduję pomnik poświęcony głównie żołnierzom walczącym we wrześniu 1939r. Za pomnikiem spoczywa 99 poległych żołnierzy w większości w bitwie pod Różą. Wśród nich jest również podh. Leszek Kożan – drużynowy III drużyny harcerskiej im. ks. St. Brzóski. Podchorąży zginął w walkach pod Gręzówką w 1939 r.

     Równie ważną rolę, jak podczas II wojny światowej, a może nawet jeszcze ważniejszą wieś Gręzówka odegrała w czasie powstania styczniowego. W marcu 1863 roku miała tu miejsce potyczka powstańców dowodzonych przez Walentego Lewandowskiego, a wojskami carskimi. Kolejna bitwa rozegrała się tu w drugiej połowie kwietnia tegoż samego roku. Po stronie powstańczej dowodził tym razem Rudolf Różański. Trwającą 5 godzin zaciekłą bitwę przerwała dopiero noc. W otaczających Gręzówkę lasach rezerwatu Jaty w czasie powstania w ziemnej grocie pomiędzy drzewami ukrywał się ks. Stanisław Brzóska. W żywność zaopatrywał go m.in. dzierżawca Gręzówki – Władysław Gros. Za okazaną pomoc powstańcom ks. Brzóski w 1864 r. rosyjski gen. Maniukin wydał rozkaz aresztowania wszystkich podejrzanych. W październiku 1864 r. miała miejsce następna obława, której celem było pochwycenie ks. Brzóski. Ostatecznie księdza ujęto 29 kwietnia 1865 r. we wsi Spytki. 23 maja 1865r. został stracony przez powieszenie na rynku w Sokołowie Podlaskim. W lesie w pobliżu Gręzówki w rezerwacie Jata tuż obok groty, w której ukrywał się ksiądz udaje mi się odnaleźć pomnik wzniesiony ku jego czci. Uroczystość odsłonięcia miała miejsce 3 czerwca 1928 r. Wśród innych wartych zobaczenia obiektów w Gręzówce i okolicy jest chociażby figura Św. Huberta patrona wszystkich myśliwych czy też kilka innych drewnianych rzeźb. Nie lada gratkę będą mieli też geologowie, gdyż okolica skrywa podobno najpiękniej rozwinięty i największy na całej nizinie południowo-podlaskiej zespół wydm na czele z Łysą Górą – naturalną wydmą paraboliczną powstałą gdzieś na przełomie plejstocenu (okresu lodowcowego) i holocenu (okresu ocieplenia).

2012.06.19 Trasa: SIEDLCE-GRĘZÓWKA-REZERWAT JATA-GRĘZÓWKA-SIEDLCE (81km)

Więcej zdjęć:

     Trochę na fali ostatniego rowerowo-biegowego weekendu, a trochę korzystając z okazji, że lipiec jest miesiącem ubogim w starty biegowe postanowiłem na tym blogu poświęcić trochę miejsca innej swojej sportowej pasji, a mianowicie wycieczkom rowerowym. Tym postem chciałbym rozpocząć cykl, w którym podzielę się swoimi wspomnieniami z kilku ciekawych wypraw, które odbyłem w ostatnich latach. Jak w przypadku wielu z nas rower był w moim życiu obecny praktycznie od zawsze, jednakże na poważniej odkryłem go gdzieś w 2005 roku starając się swoje rowerowe wyprawy łączyć z poznawaniem historii. Od tamtego czasu na rowerze pokonałem parę ładnych tysięcy kilometrów. Najczęściej są to wyprawy zupełnie spontaniczne pozbawione jakiegoś sprecyzowanego celu. Czasem jednak zdarza się, że są one zaplanowane ze ściśle określonym punktem docelowym i z aparatem fotograficznym w ręku. Kilka takich ciekawych wypraw chciałbym sobie przypomnieć, a innym przedstawić w tym miejscu. Pierwsza z nich miała miejsce latem 2006 roku. Wybrałem się wówczas do położonego około 40km od Siedlec Korczewa, a skłoniła mnie do tego świadomość, że jest tam podobno piękny pałacyk, który warto zobaczyć.

      I rzeczywiście. Już wjeżdżając do Korczewa w oddali wyłania się piękny Pałac. Jego historia sięga XVIII wieku. W latach 1734-36 zaangażowany przez kasztelana podlaskiego i posła na Sejm Grodzieński Wiktoryna Kuczyńskiego, architekt Radziwiłłów Concini Bueni wybudował barokowy Pałac, który wkrótce zyskał miano siedleckiego Wilanowa. W czasie I wojny światowej Korczew został znacznie zniszczony przez ustępujące wojska rosyjskie. Ponownie zniszczeniu Pałac uległ w czasie II wojny światowej, jednakże największej dewastacji został poddany w okresie powojennym. Cały majątek został rozparcelowany, a Pałac przeszedł w ręce GS-u Korczew. W latach 60-tych i 70-tych znajdowały się w Pałacu sklepy, magazyn nawozów sztucznych w sali balowej oraz mieszkania. W latach 90-tych Pałac został przekazany spadkobierczyniom siostrom Renacie i Beacie Ostrowskim. Wkrótce rozpoczęła się odbudowa Zespołu Pałacowo-Parkowego. Starsza z sióstr- Renata Ostrowska zmarła w 2000 roku, natomiast młodsza – Beata Ostrowska Harris już od kilku lat prowadzi w Korczewie firmę i pomału odbudowuje „Perłę Podlasia”. Pałac, choć w tej chwili w prywatnych rękach za niewielką opłatą jest udostępniany zwiedzającym, a w środku organizowane są różnego rodzaju wystawy. W momencie, gdy ja odwiedziłem ten pałacyk trwał tam jeszcze remont, co widać zresztą na załączonych fotografiach. Poza pałacykiem można tam zobaczyć wiele innych interesujących miejsc, jak chociażby stróżówka tuż przy bramie wjazdowej zwana basztą lub kordegardą, park, letni pałacyk Syberia, dawna oranżeria, drewniana karczma z przełomu XVIII i XIX wieku, neogotyckie ogrodzenie, menhir – pionowy głaz przy alei grabowej wg tradycji z czasu kultu Boga Słońce. Sam Korczew położony jest w Dolinie Bugu, co powoduje, że jest otoczony rezerwatami przyrody i jest tam wiele pięknych miejsc na rowerowe wycieczki.

Czerwiec 2006 Trasa: SIEDLCE-KORCZEW-SIEDLCE (109km)

Więcej zdjęć: