Gdy jesienią 2021 roku drepcząc zmierzałem do mety półmaratonu w Platerowie wiedziałem już, że wcześniej, czy później będę musiał tu wrócić, ale nie tylko dlatego, że zawsze jest to okazja do spotkania wielu znajomych i bardzo miła atmosfera, ale także dlatego, by wyrównać rachunki z trasą, która mnie trochę przerosła i która mnie właśnie pokonała. To był mój pierwszy oficjalny bieg po pandemii. Zapisałem się na niego dość spontanicznie, bez specjalnych przygotowań. Mimo, że nie jakoś strasznie intensywnie, mimo, że nie tak długie dystanse to jednak ja cały czas przecież biegałem. Wydawało mi się więc, że ten półmaraton powinienem przebiec sobie bez większych problemów w całkiem przyzwoitym jak na swoje możliwości i dotychczasowe osiągnięcia czasie. Niestety tak się nie stało. Bardzo trudna pagórkowata trasa w połączeniu ze słoneczną pogodą mnie po prostu pokonała. Ukończyłem ten bieg, osiągnąłem metę. Jednak styl w jakim tego dokonałem był dla mnie osobiście mocno rozczarowujący. Do tej pory zresztą, mimo, że minęły dwa lata, a ja trochę już tych półmaratonów w życiu przebiegłem jest to jedyny z czasem powyżej dwóch godzin (2:02:35). Do samego Platerowa wróciłem już w zeszłym roku, ale mając wówczas zupełnie inne cele i priorytety pobiegłem dystans 5 kilometrów przywożąc zresztą do domu nową życiówkę. W tym roku nadszedł już jednak czas by wrócić tam ze startem w półmaratonie. Bogaty o doświadczenia sprzed dwóch lat specjalnych oczekiwań co do wyniku nie miałem. Jedyne na czym mi naprawdę zależało to ukończyć ten bieg poniżej dwóch godzin.

      Od kilku dni odmierzałem już czas do tego startu. Dzień przed biegiem starałem się już jedynie odpoczywać i regenerować. Zastanawiałem się też jaka będzie pogoda. Prognozy od kilku dni nie były zbyt optymistyczne. Zapowiadano deszcz i ochłodzenie. O ile niższej temperatury się nie obawiałem, o tyle deszczu wolałem uniknąć. Tu na szczęście przewidywania w ostatniej chwili się zmieniły i rzeczywiście, od rana na niebie dominowało słońce. Obudziłem się za to niestety z bólem mięśniowym uda. Nie wiedziałem co jest przyczyną, bo nie przypominałem sobie, aby mi się coś stało, ale ból trochę dokuczał. Pozostało mieć nadzieję, ze adrenalina pozwoli zapomnieć. Do Platerowa wybrałem się z kolegą Łukaszem. Gdy dojechaliśmy odebrałem pakiet, wymieniłem pozdrowienia ze znajomymi, których jak zwykle wielu zjawiło się w Platerowie i wkrótce trzeba było zająć miejsce na starcie. Od początku staram się biec ostrożnie wiedząc jak trudna jest to trasa. Mimo to biegnie mi się dość ciężko. Dość szybko stawka zaczyna się rozciągać. Przede mną ukształtowała się kilkunastoosobowa grupa. Podobnie było z tyłu za mną. Stanąłem przed dylematem: przyspieszyć, by utrzymać się w pierwszej grupie, czy też zwolnić, aby dołączyć do grupy drugiej. Wybór jednej albo drugiej opcji dawał możliwość schowania się przed silnym wiatrem, który na tym odcinku wiał bardzo mocno w twarz. Wybrałem trzecią opcję i postanowiłem mimo wszystko biec sam swoim tempem, a ceną jaką trzeba było za to zapłacić była walka z wiatrem w pojedynkę. Trudno. Po trzech kilometrach wbiegamy w las. Tu sytuacja się trochę poprawia. Luksus ten nie trwa jednak zbyt długo. Przez kolejne kilometry wiatr znowu próbuje pokrzyżować mi szyki. Po mniej więcej ośmiu kilometrach skręcamy w prawo. Od tej pory wiatr wieje już tylko z boku. Nadal nie jest to idealna sytuacja, ale lepsza niż jeszcze chwilę wcześniej.

      Mimo, że biegnie mi się nadal dość ciężko to jednak cały czas mam pozytywne nastawienie. W końcu podstawowy cel jakim było złamanie dwóch godzin nie wydawał się być jakąś wyjątkowo wysoko postawioną poprzeczką. W głębi duszy myślałem jednak o tym, aby przynajmniej spróbować zbliżyć się do wyniku, który ostatnio wyznacza mi pewien punkt odniesienia, a mianowicie godziny i pięćdziesięciu minut. Staram się kontrolować czasy na poszczególnych kilometrach. Jest w miarę równo, daje to nadzieję na ostateczny sukces. O bólu mięśnia w zasadzie zapomniałem i tylko od czasu do czasu o sobie przypomina. Po dziewięciu kilometrach zaczynam wyprzedzać pierwszych z tych, którzy nie wytrzymali początkowego tempa. Mnie na szczęście mimo miejscami uciążliwego wiatru i licznych podbiegów kryzysy omijają. Gdy po czternastu kilometrach skręcamy silny wiatr ponownie zaczyna wiać centralnie w twarz. Gdzieś na szesnastym kilometrze przebiegam przez miejsce gdzie po obu stronach drogi są piękne sady. Drzewa, aż uginają się tam pod ciężarem ton pięknych czerwonych jabłek, z czego zresztą cała ta okolica słynie. Jest to na tyle wyjątkowy widok, że przynajmniej na chwilę pozwala zapomnieć o niedogodnościach związanych z biegiem. Na osiemnastym kilometrze kolejny podbieg. Tym razem jest to o tyle trudna sytuacja, że już od pewnego czasu męczy mnie kolka. Staram się z nią walczyć używając sprawdzonych metod, ale tym razem nie pomaga. Zostanie ze mną już do samej mety, choć z czasem sytuacja się trochę poprawi. Gdy pokonałem ten podbieg i zostało mi mniej więcej trzy kilometry do końca spoglądam na zegarek. Szybko wyliczyłem sobie, że jeśli utrzymam dotychczasowe tempo to uda się złamać godzinę i pięćdziesiąt minut. Walczę z tym już do samego końca i na metę wbiegam z czasem 1:49:13. Udało się! Rachunki zostały wyrównane!

      Chyba dawno mnie już tak nie ucieszył wynik w półmaratonie, jak tym razem. Nie ukrywam, że mimo wszystko raczej byłem optymistą jeśli chodzi o złamanie dwóch godzin, o tyle złamanie godziny i pięćdziesięciu minut wcale nie było takie oczywiste. Może jakoś nie wykazuję w tym kierunku ogromnej determinacji, ale biorąc pod uwagę ostatnie miesiące to w zasadzie udaje mi się to w kratkę. Tutaj stało się to na trudnej pagórkowatej trasie przy silnym niesprzyjającym wietrze, a dodatkowo w zasadzie całą trasę od startu do mety musiałem przebiec zupełnie sam, w pojedynkę. Tylko Ci co biegają wiedzą jak duże to może mieć znaczenie. Gdy do tego dorzucę miło spędzony czas w gronie wielu biegowych przyjaciół to bez wątpienia była to udana niedziela.

2023.10.08 Platerów Półmaraton: 12 BIEGIEM PRZEZ PLATERÓW – 1:49:13

Zdjęcia: Daniel Strzaliński