W nowy 2024 rok wkroczyłem z bólem pleców, kłopotami zdrowotnymi, pewnymi zawirowaniami i trochę nadszarpniętą motywacją sportową. Od co najmniej kilku lat styczeń był właśnie tym miesiącem, w którym trenowałem najciężej. Co roku mimo często niedogodnych warunków atmosferycznych i wysokiego śniegu budowałem w tym czasie formę, z której potem korzystałem podczas wiosennych półmaratonów. Tym razem było inaczej. Przez kłopoty, o których już wspomniałem, nie mogłem dać z siebie tyle ile bym chciał. Mimo problemów starałem się robić swoje. Niestety nie byłem w stanie biegać, ani tak dużo, ani tak intensywnie, jak się do tego przywyczaiłem w ostatnich latach. Wiedziałem już więc na samym starcie, że w sezon 2024 będę wchodził z nienajlepszą dyspozycją i jedyne na co miałem nadzieję to to, że problemy ustaną, gdy zaczną się starty, by resztę sezonu móc już kontynuować bez przeszkód, z formą jaką by ona nie była. 

      Już od 2020 sezon półmaratoński zaczynam w Wiązownej. To miejscowość, która co roku jako pierwsza w Polsce organizuje półmaraton. Organizatorzy reklamują się jako “pierwsi w sezonie” i rzeczywiście, można uznać, że sezon biegowy, a na pewno ten półmaratoński zaczyna się właśnie tu. Za każdym impreza ta przyciąga do siebie w zasadzie tysiące biegaczy z całej Polski stęsknionych za tym dystansem. W Wiązownej, jak to w lutym, często trzeba zmierzyć się z niską temperaturą, śniegiem i mrozem. Tym razem jednak aura przypominała bardziej wiosnę, niż środek zimy. Pogoda okazała się być ogromnym zaskoczeniem i było wyjątkowo ciepło. Już od co najmniej kilku dni temperatury oscylowały w granicach 10 stopni, ale to w dniu biegu temperatura zanotował chyba swoj szczyt ostatnich dni, a dodatkowo święciło piekne słońce. Oszczędziło mi to dylematu jak się ubrać. Jedyne nad czym się mogłem się jeszcze zastanawiać to to na jaki pobiec czas, ale tą decyzję zostawiłem sobie na ostatnią chwilę.

      Do Wiązownej wybrałem się z kolegami Łukaszem i Leszkiem samochodem. Po godzinie jazdy byliśmy na miejscu i od razu udało nam się wypatrzeć znajome twarze. Zawsze jest tu okazja nie tylko pobiec, ale także spotkać wielu biegowych przyjaciół. Zarówno tych, których często spotykam na różnego rodzaju zawodach, ale także spotykanych sporadycznie, jak na przykład Przemka, którego poznałem podczas wyjazdu na półmaraton w Oslo i była to pierwsza okazja aby się zobaczyć od tamtego wyjazdu. Czas oczekiwania na bieg minął między innymi na miłych rozmowach. W końcu trzeba było jednak się przebrać i przygotować do biegu.

      Gdy na zegarze wybiła godzina 10:00 nadszedł moment startu. Trzeba było też w końcu zadecydować jaki sobie postawić na mecie cel. Uznałem, że mimo opisywanych na wstępie kłopotów, nienajwyższej formy spróbuję złamać 1:50 i ustawiłem się za pacemakerem dokładnie na ten wynik. Tak też wystartowałem. Po dwóch kilometrach postanowiłem jednak przyspieszyć. Po pierwsze było trochę dla mnie za wolno, wolniej niż planowałem, po drugie w dużej grupie biegło mi się małokomfortowo. Przez kolejne kilometry starałem się utrzymywać tempo miedzy 5:00, a 5:10 i w zasadzie bez problemu mi się to udawało. Na trasie co jakiś czas mijało się żywiołowo dopingujących mieszkańców okolicznych miejscowości i trzeba przyznać, że atmosfera była wspaniała. Pozwalało to łatwiej znosić trudnu tego biegu i nie myślec o zmęczeniu. Gdy byłem już na 9 kilometrze z naprzeciwko zaczęli dobiegać będący już po nawrotce najszybsi zawodnicy tego biegu. Starałem się wypatrywać znajome twarze. Ledwo się spostrzegłem, a moje tempo mimo, że się trochę zapomniałem i przestałem je kontrolować na kilku kolejnych kilometrach nie tylko nie spadło, ale nawet wzrosło poniżej 5 minut na kilometr.

      Ponieważ biegło mi się w miarę dobrze postanowiłem to utrzymać. Gdy jednak dobiegłem do 13 kilometra i dodatkowo pojawił się podbieg zaczęło być trudniej i moje tempo trochę spadło. Nie próbowałem się więc jakoś szarpać z czasem. Nie było mi to dziś potrzebne. Wróciłem do wcześniejszych założeń w okolicach 5:10. Powoli zaczynałem sobie też już w głowie kalkulować co mi to da na mecie i jakby nie licząc wychodziło mi, że jeśli nie pojawi się jakiś dramatyczny kryzys to założona godzina i pięćdziesiąt minut powinny zostać spokojnie złamane. Gdy minąłem 17 kilometr zaczynałem nabierać przekonania, że uda mi się zrealizować plan. Trasa nie zmieniła się od dawna. Znam ją z poprzednich lat i wiem, że najtrudniejsze momenty to podbiegi na wspomnianym już 13 kilometrze, a także na 17. Potem jest już jedynie płasko, albo z górki. Mniej więcej dwa kilometry przed metą wiedziałem już że prawdopodobnie uda mi się złamać nawet 1:49. Ostatni kilometr najszybszy ze wszystkich i na mecie melduje się z czasem 1:48:17.

      Nie ukrywam, że ten wynik bardzo mnie ucieszył i był pewną niespodzianką. Pogoda oczywiście sprzyjała i generalnie sypnęło dobrymi wynikami. Biorąc jednak pod uwagę to jak wyglądały dwa ostatnie miesiące to nie spodziewałem się, że stać mnie było teraz na taki wynik, nawet przy sprzyjającej aurze. Plecy na szczęście też nie dokuczały. Dobrze to wszystko wróży przed kolejnymi startami. Co prawda tym w roku nie nastawiam się na ściganie z czasem i bicie swoich rekordów, ale miałem nadzieję, kręcić się w okolicach godziny i pięćdziesięciu minut i wydaje się, że wszystko jest na dobrej drodze, aby tak było.   

2024.02.25 Wiązowna Półmaraton: 44 PÓŁMARATON WIĄZOWSKI – 1:48:17

Zdjęcia: Fotomaraton